Kiedyśtam gadaliśmy sobie na temat telewizji i Igła, jak to wrażliwa kobiecina załkała, że Makłowicza jej brak. Nie Makłowicza kucharza, bo wiadomo, że onże nie umie gotować, lecz Makłowicz gawędziarza. O jedzeniu, obyczajach.

Tyż to lubię. Pokazywać życie, świat, zwyczaje przez kuchnię, która jest przecież elementem tożsamości, kultury. Obok języka to chyba jedyne świadectwo miejsca, do którego udajemy się.

Ale cham dziś nie o tym. Program Makłowicza traktuję jako punkt wyjścia do pogadania sam z sobą o tym, jak w polskiej telewizji brakuje osobowości.

Patrzę, nie ma Makłowicza. Jest jakiś Okrasa, jest jakiś Pascal. No fajnie. Są. Gotują. Starają się coś tam robić. Tylko co z tego, skoro dziesięć minut potem zapominam, o czym gadali, co przyrządzali…

Trzeba jednak tę osobowość mieć. Charyzmę. Umiejętność opowiadania. Wdzięk, który sprawia, że nawet wpadka wygląda naturalnie i staje się niezbędnym elementem programu.

Kiedy oglądam programy Jamiego Olivera skręca mnie z wściekłości, że u nas tak nie można. Dlaczego, o tym za chwilę...

Jamie ma wadę wymowy.
Ubiera się tak sobie, w sensie niekoniecznie elegancko.
Przyrządza potrawy z czego się da.
Zwykle są to składniki ogólnie dostępne. Proste.
Charyzma.

Ostatnio Jamie wykracza poza ramy programu kulinarnego. Zmienia nawyki żywieniowe Anglików. Opracowuje programy dietetyczne dla dzieciaków. We współpracy z rodzicami. Pokazuje, jak łebki powinny jeść niedużym kosztem, a smacznie i zdrowo.
Nie waham się stwierdzić, że zmienia obyczajowość swoich rodaków.

Mało tego!

Jamie zaczął walczyć o polepszenie warunków hodowli drobiu sprzedawanego w angielskich sklepach.

Czy uda mu się? Wierzę, że tak.

Dwie babeczka, też z Anglii ubierają ludzi. To znaczy pokazują, dlaczego pan Y wygląda źle, ale pokazują też co zrobić, by ów pan Y wyglądał lepiej.
Ostatnio panie testują swoje pomysły na parach- i choć nie lubię programów o ciuchach, to pod tym pozorem widać tak naprawdę walkę o szczerość w stosunkach międzyludzkich, dbałość o partnera i siebie, jakby poznawanie siebie od nowa.
A w przypadkach ludzi w podeszłym wieku zachodzi zwykłe ludzkie szczęście. Że można czuć się atrakcyjnie, w wielu przypadkach odzyskać nadzieję i mieć nową motywację. Mało? Kolejna rewolucja mentalna.

To tylko dwa przykłady pokazujące, że program telewizyjny to nie tylko bezmyślna papka pokazywana w weekend, ale przede wszystkim pomysł na zmianę stylu życia.

Proste, prawda?

Ano niezupełnie.

Kiedy oglądam program kulinarny Bożeny Dykiel (ona jest tu tylko przykładem) wiem, że to wszystko jest sztuczne. Mdłe. Fałszywe. Ma zalepić dziurę w ramówce.

Pan Dykiel przychodzi do pracy, wygłasza swoje kwestie i idzie do domu. Albo na plan serialu.
Potem wymyśla się legendę i produkuje książkę kucharską niby napisaną przez panią Dykiel, robi się z tego wielkie halo, pani Dykiel opowiada dzikie historie w tv…

Czy zmienia to w jakiś sposób nasze podejście do życia? No dobrze, precyzyjniej, do kultury jedzenia, otwarcia na inne kuchnie?
Czy tylko fajnie jest popatrzeć na rezolutną panią Bożenkę i przyprawy firmy “X”, bo przecież tylko dzięki niej program w ogóle powstaje?

Jest też inny sposób, mianowicie casting.

“Pan do 45- ciu lat, przystojny, krótko ostrzyżony. Casting jutro w godzinach 11-13, strój luźny. Studio Gudejko, ul. Chełmska”.

Idziesz i pokazujesz się. Ręcę, zęby, uśmiech.

Oczywiście najlepiej jest, gdy znajdzie się odpowiedni kucharz, bo wtedy jest podkładka; jak w przypadku Okrasy i Pascala.

Chodzi mi o to, że w polskiej telewizji nie będzie osobowości.

Bo rządzą castingi, a w zasadzie producenci. To oni chcą mieć kontrolę nad wszystkim. Od początku do końca. Ci, którzy dzięki niemu występują muszą wiedzieć dzięki komu błysnęli na ekranie. Rozumiesz, błysnęli. Dlatego nie podskoczą.

Osobowość telewizyjna jest dopóki, dopóty pozwala na to producent.

Jesteśmy jeszcze na drzewie. I nie wiadomo, kiedy w ogóle wejdziemy.