Cholera, tyle jest filmów, które bym obejrzał, a tu dupa. Kiedyś to nawet było coś w rodzaju przymusu oglądania, bo rozmawiało się o filmach w knajpie, nawet kłóciło, a czasami płakało po pijanemu przeżywając losy np. Walecznego Serca, czy strażaków z „Ognistego podmuchu”.

Teraz to dupa całkowita; towarzystwo rozjechało się po Europie i jakichś podzwrotnikowych siołach.

Na dodatek kino moje nie ułatwia mi sprawy tłukąc przez pół miesiąca jakieś niewiadomoco, choć pono to kino w ramach kin sieci studyjnych jest.

Ale nie przesadzajmy, bo to kino niszowe, czy europejskie nie musi być z automatu lepsze od komercyjnego. Takie rzeczy to tylko kretyn filmowy Felis z „Wyborczej” potrafi wymyślić. I tak jestem cięty na niego choćby za kretyńską recenzję „Królestwa”, czy jego zachowanie podczas Europejskiego Festiwalu Filmowego w warszawskim Silverscreenie. No wiem, wiem, że niektórym podoba się, że juror festiwalu zamiast siedzieć na szynce i oglądać filmy- siedzi na dupie w knajpie, pije kawę i gada o dupie Maryni z np. panią z „Przekroju”, no ale mi się to nie podoba, no. Nie podoba. Dobra, ważne nieważne dupoważne.

Obejrzeć chcę…

Co chcę? No parę rzeczy na początek. Zapiszę je, bo pewnie zapomnę za niedługo.

Jedźmy więc, a jeśli uznasz, że coś pominąłem, wytknij mi argumentując zaczepiście.

Oczywiście ja nie mam zamiaru argumentować, bo tak.

„Wszystko jest iluminacją”- a co z tego, żem oglądał to i przeżyłem bardzo, oj bardzo. To piękny film. Piękna historia Pamięci, powinności wobec przodków, siebie. Odkupienie. Odkrycie siebie na nowo. Piękno w czymś, czego wydawałoby się już nie ma. Cudowny, poruszający film.
Debiut reżyserski aktora Liva Schriebera, znanego choćby z „Oporu”, czy mającego wkrótce premierę odprysku „X- Men”.

„W sieci kłamstw”- wiem tylko, że polityka przez duże P. Wiem tylko, że brudna gra Hameryki, która czerpie zyski z podsycania konfliktów na Bliskim Wschodzie i grająca na niesnaski w łonie samego islamu. Więcej nic nie wiem. Ale jest Di Caprio, jest Crowe, a za kamerą Walter Scott.
Inna sprawa, że uwielbiam thrillery polityczne. No. Coś jeszcze?

„Oszukana”- też nie mam pojęcia. Wiem tylko, że coś mrocznego i fajowskiego. No i Clint, którego absolutnie genialne „Za wszelką cenę”, po którym przez jakiś czas nie mogłem dojść do siebie sprawiło, że kupuję wszystko, co ten człowiek stworzył.

„Gran Torino”- aktorskie pożegnanie Clinta Eastwooda.

„W.”- tyle mówi się o tym filmie, wskazując głównie satyrę, jako klucz odbioru filmu. Może nie znam się, ale… Coś mi się zdaje, że to nie o satyrę chodzi, lecz dramat. Nie, nie dramat, jako gatunek, stężenie emocji, napięcie i tak dalej. Dramat człowieka, nieudacznika, któremu wmówiono, że jest kimś. I on wierzy. I tylko czasem, w chwilach samotności przyznaje sam przed sobą, że nie jest tym, kim niby jest. Czy film spełni te oczekiwania? No i wiecie, Oliver Stone za kamerą. Mój mój mój.

„Walkiria”- wiem, Tom Cruise, żona aktorka, którą zmienił w kupę gruzu i macicę, dziwactwa i czubactwo, wiem. Ale lubię go. Nie dlatego, że przystojny jak ja. Ale wiecie… To co wyczynił w „Urodzonym 4- ego lipca”, czy „Jerry Maguirre”, a ostatnio w „Tropic Thunder” sprawiło, że chciałbym, by wrócił na top. Mimo, iż pogubił się, kibicuję mu.

„Che”- z czystej ciekawości.

Proszę, tylko nie przekonuj mnie do kinematografii afgańskiej. Ani nigeryjskiej. Ja prosty jestem. Fajny film lubię. A te robią na ogół Hamerykanie.