Jeszcze dwa tygodnie. Tylko dwa tygodnie, albo aż dwa.
Człowiek chciałby chociaż na chwilę wyłączyć się z ogólnopolskiego, ogólnoludzkiego przygotowywania się do Świąt. Z tego swoistego “adwentu” konsumentów, mikołajów, gwiazdorów, dzieci, rodziców, dziadków, wnuków, mężów i żon.

Nie jest łatwo.
Jak to zrobić, jak uchwycić chociaż cząstkę sensu tego co nadchodzi…

Czytam książkę Haliny Bortnowskiej “Już. Jeszcze nie”. Dobra lektura na ten czas.

Będą cytaty, bo ja sam tak nie potrafię:

Patrzeć na świat jak na przestrzeń, w której są znaki do odkrycia – to pewnego rodzaju program duchowy, myślę, że do zainicjowania właśnie teraz, w Adwencie. Niech to będą znaki wyczekiwania.

Tak czy owak, oczekiwanie wypełniające Adwent sięga innego horyzontu. Nie chodzi o to, co przeżyjemy 24 czy 25 grudnia. To tylko prowizoryczna meta. Osiągnięcie jej może się liczyć. Oczekiwanie dotyczy nie jej, lecz tajemnicy, do której odsyła.

Całe nasze chrześcijaństwo, cały związek z Bogiem ma charakter paradoksu: jednoczesnej świadomości, że JUŻ jesteśmy w Nim, Jego, dla Niego i że JESZCZE WCIĄŻ w drodze. Im silniejsze mamy w sobie przeświadczenie wiary, że JUŻ należymy do Boga, tym mocniej czujemy, że się to JESZCZE w nas nie okazało: jest nam dane, ale na sposób obiecanego i oczekiwanego. Nie da się tej myśli zwyczajnie wyrazić, przeszkodą jest to, że doświadczenie i słowa należą do perspektywy JESZCZE NIE.

Jeszcze nie, jeszcze kilkanaście dni…
A później?
Dalsza droga.
Z czym?
Z pamięcią tych chwil, które za nami.
I z ciągle dalekim, ale wyraźnym horyzontem tego, co obiecane i oczekiwane.

Tak było rok temu

Jak będzie?

Jeszcze nie…