Najpierw Grzesiu do Ciebie: ja o tym już Panu Poldkowi pisałam kiedyś... I ta dziewczyna wedle mojej wiedzy nie została zgwałcona.

Panie Poldku: Jestem absolutnie i w pięćiuset procentach przeciwko aborcji. W gruncie rzeczy wcale mnie nie interesuje odkąd zaczyna się życie – odtąd czy odtąd. Mnie to zupełnie nie interesuje co sobie inni wymyślą. Normalnie wcale. Niech się przerzucają argumentami. Niech się spalają. Niech dywagują.

Dla mnie to cud, a może nawet Cud. Najważniejsza rzecz na świecie, najwyższa wartość. Jedyne co warte wszystkiego.

Z jednym zastrzeżeniem – DLA MNIE.

Nie czuję się upoważniona, nie mam takiej legitymacji by mówić komuś innemu niż ja co ma robić.

Dlatego, gdyby to zależało ode mnie, dopuściłabym aborcię prawnie nawet na żądanie. Każdy niech bierze odpowiedzialność za swoje wybory.

Wiem wiem, że zaraz Pan powie co z tymi istnieniami. Nie mamy wpływu na zbyt wiele zła na świecie. Nigdy nie będziemy mieli. Nie mamy prawa oceniać cudzych pobudek.

Mogę żałować tych cudownych żyć, ale przenigdy nie dam sobie prawa by używać drugiej osoby do spełnienia moich przekonań i mojej wiary w tej sprawie. Kim ja jestem by to czynić?

I jak czytam, że Pan nic o sprawie nie wie a tylko jeden program w telewizji obejrzał, albo jak czytam u Artura Nicponia obelżywe słowa pod adresem tej dziewczymy to mi ręce opadają.

Rzeczywistość nie bywa w sposób statystycznie istotny wyłącznie czarno-biała. Nigdy nie wiemy co się dzieje w kobiecie dokonującej wyboru. I nigdy tego wiedzieć nie będziemy.

Ona zapłaci swoją cenę, nie tam kiedyś na jakimś Sądzie Ostatecznym, w który Pan wierzy – ona ją zapłaci znacznie szybciej.

Każdy idzie własną, niepowtarzalną drogą.

Niewykluczone, że ten nienarodzony też.

I Grześ ma wiele racji wszelkie organizacje pro-life nie zainteresują się dzieckiem już urodzonym, bo tu chodzi tylko o walkę, o danie wyrazu tej walce, o ideologię chodzi a nie o człowieka.

Ta Czternastolatka to też życie. Najbardziej mnie martwi, że Ona zginęła z pola widzenia każdej ze stron. Stała się jedynie nośnikiem karty przetargowej.

To żenujące, że już nikt nie widział jej ani nawet tego dziecka, to już był tylko nośnik karty przetargowej.