Po pierwsze samobójstwo jest w Polsce LEGALNE – nie ma przepisu kodeksu karnego, które kara niedoszłego samobójcę. I nie przypadkiem nie ma. Ratowanie samobójców to częsty argument przeciwko eutanazji, otóż eutanzja oznacza nieuleczalne cierpienie, i samobójców eutanantycznych nie należy ratować, pozostałych tak. Dopóki ich cierpienie nie nasili się do tego stopnia, że będzie to eutanazja. Problem w określaniu ogromy – ale życie jest jednym wielkim problemem, nie godzę się na kapitulację bo sprawa jest delikatna. Argument o braku granicy i o kimś kto ma wyznaczać granicę jakości – jako argument jest niesłuszny. Bo sprowadza się do tego, że mówisz, wiesz musisz cierpieć bo my tu nie możemy się zdecydować kto i kiedy powiedzieć stop i cię odłączyć o respiratora. Gdyby przyjąć taką postawę cała gałąź prawa związanych bioetyką powinna być martwa. Dobro drugiej osoby jest ważniejsze niż twoja umysłowa nieudolność.

Po drugie należy odróżnić dwie sytuacje. Pierwsza gdy ktoś mimo cierpienia chce żyć. Tu nie ma sporu. Sytuacja druga ktoś cierpi i chce umrzeć – tu spór jest, ja jestem za eutanazją, ale nie o tym był mój wpis. Wreszcie sytuacja trzecia ( i o niej m.in. był mój wpis) rodzice mają zdecydować czy leczyć chorego, choć jego życie będzie koszmarną udręką. Sytuacja analogiczna do rodzenia dziecka, które życie będzie męczarnią. Ja stoję na stanowisku, że dobro dziecka to nie tylko dobro w sensie, że żyje, ale dobro w sensie, że pozwalam mu umrzeć by się nie męczyło. Bo życie samo w sobie nie jest wartością, wartością jest życie bez cierpienia. Pozwólcie mi odejść do domu Pana – mówił Jan Paweł II i nikt na siłę go nie zatrzymywał. Przedłużane takiego życia to często egoizm, tych co nie potrafią się pogodzić z odejściem, to często kara śmierci odroczona w latach mierzonych nieustannym cierpieniem.

I rozumiem drugi pogląd, ale się z nim nie zgadzam.