A ja wam powiem tak. Poszłam na kompletnie nieżyciowe studia, bo tak chciałam. Czajnik nie stawiał przeszkód – antropolog kulturowy, buhaha, no gdzieżby?

I dopiero ostatnio się zorientowałam, że nie będę po nich przymierać głodem, wręcz przeciwnie. Trza podążać za swoją pomarańczą.

Plan jest prosty. Jak mnie przyjmą na doktoranckie, to je zrobię. Mogą i nie przyjąć, moja średnia z pierwszych dwóch lat, oględnie mówiąc, nie jest za specjalna.

Mogę uczyć studentów UJ… byłoby to sympatyczne raczej dla nich, bo nie czepiałabym się obecności, co jest zmorą na konwersatoriach.

A mogę też se wrócić do Warszawy. Rasz, Bednarska, Startowa… Kłopotowski nie, na samą myśl staję się antysemitką.

Gadać to ja umiem. Żadne gówniarze mi nie podskoczą. A za każdym wychowankiem stanę murem.

Kontakty i znajomości przecież mam. Jeśli wierzyć Tytusowi, to jestem legendą tej szkoły :D

Płacą dobrze. A zatem…

pururu