w dedykacji dla Pana Yayco, i odrobinkę dla Mad Doga

Na terenach naszej pięknej Ojczyzny, na jednego psa przypada wiele setek owiec, a na jednego pasterza nawet tysiące. Wiedzą o tym także wilki. Gdyby nie ta dysproporcja, może by już nawet wymarły. Wilki, a nie owce. Co do pasterzy to nie wiem.

Z upływem lat życie wilków stawało się coraz trudniejsze. Ich wilczy głód był nadal taki sam, ale jego zaspokajanie stało się niebezpieczne od czasu, gdy pasterzy wyposażono w strzelby. Strzelby są bardzo nie fair. Wilk nie może walczyć z kulą, która jest szybsza niż wszystkie cztery nogi naraz.

Potrzeba jednak jest nie tylko matką wynalazków. Potrzeba zżera pryncypia, a właśnie tym szczególnie mocnym kwasem jest sok żołądkowy jest, który w końcu rozpuści nawet kręgosłup.

Naturalnie, musi minąć dłuższa chwila, zanim się to zauważy. Najpierw wydaje się, że zaczyna się w końcu myśleć, a jest to uczucie wzniosłe i wyzwalające od codzienności. Potem odrzuca się przesądy, rewiduje punkty widzenia. Otwierają się nowe perspektywy. Dochodzi się do wniosku, że jest się już kimś innym, ale nie ma to już wtedy żadnego znaczenia.

Tak więc wilk był głodny jak wilk. Dlatego zaczął myśleć, zrewidował swój punkt widzenia, odrzucił przesądy i w obliczu perspektyw zebrała mu się w pysku ślina. Co zrobił potem, jest powszechnie wiadomym – wilk włożył owczą skórę. Sama skóra jednak nie wystarczała – wilk musiał zacząć zachowywać się jak owca. Przynajmniej tak długo, jak ktoś na niego patrzył. Musiał też posługiwać się językiem owiec. A tego bez pomocy choćby logopedy nie da się tak łatwo osiagnąć.

Wilk wybrał sobie stado, nie za duże, nie za małe; wystarczająco liczne, by pasterz, spędzający czas głównie na graniu na fujarce, nie liczył go zbyt często.

Kiedy było już zupełnie ciemno i wszyscy spali, wilk jednym kłapnięciem przegryzł najbliższej owcy szyję, a potem – zaciągnąwszy w odleglejsze miejsce, zeżarł ją ze skórą i futrem. Itak potoczyły sie kolejne dni, wieczory i noce.

Po pewnym czasie wilk stał się nawet popularny w stadzie. Jego chrząkanie nie było już tak chrapliwe, więc owce zaczęły się do niego przysuwać, a nawet uważały, że wilk jest najweselszą owiec, jaką spotkały. I nawet zaczęły się spierać między sobą o to, która ma być jego sąsiadem.

Byłoby to cudowne życie, gdyby nie fakt, że owce są wegetarianami i z tego powodu wstają bardzo wcześnie, by już o porannej rosie spożyć pierwsze kępki świeżej trawy. Wilk zaś o tej porze, z pełnym brzuchem snuł się po łące szukając jakiegoś krzaka, pod którym mógłby zalec i odpocząć po nocnych ucztach.

W każdym razie, po tygodnu obżarstwa, wilk stał się bardzo nerwowy i pobudliwy, co zaczęło sie udzielać i owcom. Tak zaczął się ferment w stadzie. Faktu, że w stadzie nie dzieje się dobrze, nie udało się ukryć przed psami, które były bezradne dopóty, dopóki pasterz udawał, że niczego nie zauważa.

Pewnej nocy wilk przeżył coś przedziwnego. Właśnie, jak zwykle, zamierzał przegryźć gardło najbliższej sąsiadce, gdy owca błyskawicznie sparowała uderzenie i skoczyła mu do gardła z taką zaciekłością, że uniknął nieszczęścia tylko dzięki temu, że szybko uskoczył. Przewrócił się przy tym na jakąś uśpioną owcę. Zanim się podniósł, stał już nad nim jego dziwny sąsiad. Milcząco szamotali się tak długo, aż zabrakło im sił.

-Ty durna owco! Co ci przyszło do głowy? – warknął.

- Sam jesteś owcą – odfuknął sąsiad.

Wilk zebrał się w sobie i popadł w głębokie zamyślenie. A więc nie był jedynym wilkiem w tym stadzie owiec! Poza tym skonstatował, że permanentne obżeranie się mięsem też nie jest najzdrowsze – jedzenie ziół i traw, przynajmniej od czasu do czasu, też bywa zbawienne dla układu trawiennego.

Zamyślony udał się na pobliskie wzgórze i zawył do księżyca. Ale było to dziwne wycie: nie przenikało już do szpiku kości jak dawniej.

Minęło kilka nocy (i dokładnie tyle samo owiec straciło życie), gdy wilk pojął, że wszystkiemu winien jest pasterz. Nie było innego sposobu – musiał go zabić.

Przeszmuglował się obok psów twierdząc, że jest chory i z tego powodu bardzo zestresowany. W końcu stanął przed pasterzem.

- A cóż ci dolega, moja owieczko? – zapytał pasterz odkładając fujarkę.

- Jestem chora – odparł wilk.

- No to cię obejrzymy – stwierdził pasterz. – Ale, ale… dlaczego ty masz właściwie takie duże oczy? I takie duże uszy? No i ten wielki pysk?

Na te pytania wilk nie był już w stanie odpowiedzieć. Podał tylko łapę, gdy zażądał tego pasterz.

- No to kim ty właściwie jesteś? – zadumał się pasterz. – Mówisz, że wilkiem? Ale co to
za wilk! Takiego wilka to ja jeszcze nie widziałem. Kimś jednak musisz być – owcą nie, wilkiem też już nie… – pasterz podrapał się po nosie. Jego oblicze nagle się rozjaśniło. – Wiesz co? – wykrzyknął. – Ty jesteś pudlem! Chciałbyś być pudlem?

Ale to było, jak to się mówi, już tylko pytanie retoryczne.

[tekst ten jest kompilacją i tłumaczeniem niektórych elementów twórczości Petera Margintera]