Myślałem, ze obcięty opuszek kciuka bardziej boli, ale poza intensywnym krwawieniem i takimi śmiesznymi frędzelkami ze skóry to nic wielkiego. Nawet szybko zasklepia się, jednak trzeba pamiętać, by nie biegać w rękawicy na tym palcu, bo wtedy rana szybko sie paprze i jest ała.

Ale ja nie o tym.

Nie potrafię ostatnio racjonalnie myśleć...Myślałem, by napisać na ten temat notkę, ale nie potrafię.

W sumie odsyłam Was pod adres www.pomocdlarenaty.pl i bardzo proszę, byście tam skoczyli i… No dobra, proszę tylko o odwiedzenie tej strony i o nic więcej nie.

W każdym razie Renatę znam jeszcze z czasów podstawówki i informacja o jej chorobie rzuciła mnie o ścianę i wywołała nienawiść wobec ludzi, którzy znęcając sie nad bliskimi cieszą się dobrym zdrowiem.

Na dzień dzisiejszy jestem w stanie wydalić z siebie kolejną część “Braci”.

X

Uff…końcówka. Jeszcze tylko papierosek i bułeczka przed spożywczakiem Szajbera, ostatnia klatka, i do domciu. Ludziska wchodzili i wychodzili bez słowa. Nie chcieli zauważać siebie, ale zawsze widzieli swojego listonosza.

Jeden z wychodzących klientów podszedł do Bohuna. – Mam dla pana nowe słówko. Co to jest: serwus?
Bohun gestem pokazał, że skąd ma wiedzieć. – Pojazd do przewozu nabiału.

Bohun, wciąż przeżuwając podziękował klientowi. Dobre. Wstał i ruszył w ostatni bój.

Mówi się, że patrząc w twarz człowiekowi, po sekundzie można określić osobowość delikwenta. Gówno prawda. Praca na poczcie, a w szczególności służba w rejonie codziennie przekonywała Bohuna, że nic nie jest na pewno. Że ludzie są, jacy są. Mógł ich nienawidzić.

Mógł gardzić nimi i gilotynować w myślach, ale nigdy nie wywnętrzał się z tym.

Może jutro, za tydzień, miesiąc, rok stanie się coś dobrego?

Bohun wiedział też, że ocenianie ludzi z własnego punktu widzenia nie ma sensu.

Kim jestem, że mówię ci: źle myślisz? Kim jestem, że oceniam cię przez pryzmat wykształcenia, pochodzenia, stanu majątkowego, wieku? Zadajcie sobie to pytanie. Może coś zrozumiecie. A może i nie. A może zrozumiecie i tak jak Bohun będziecie mieć wszystko w dupie, bo to nie wasza sprawa.

Świata nie zbawicie.

Jest jak jest.

Idziesz zanieść list przysłany z Węgier. Odbiera go facet, o którym jesteś przekonany, że jest wiernym mężem i kochającym ojcem. Wiesz tylko, że pracował na Węgrzech piętnaście lat. Potem facet w zaufaniu mówi ci, że list przyszedł od jego madziarskiej żony. Aha, i najlepiej będzie nic nikomu nie mówić. Dostajesz za to co miesiąc dwadzieścia złotych. I co? Jak samopoczucie?

Wręczasz babci pod szóstką rentę, która na zdrowy rozum powinna babinie wystarczyć na może pół miesiąca. A ta pomarszczona kobieta, która chodzi tak, że wydaje się, że za chwilę przewróci się i rozpadnie na milion kawałeczków, ta kobieta zamiast narzekać, cieszy się każdym dniem. Codziennie cieszy się, że żyje, w jej oczach widać radość, że cię widzi.

Ma tylko jeden powód do smutku: wycinanie drzew, przez co powietrze jej suche. Rozumiesz, babcia rzeczywiście to przeżywa! Masz to w dupie i udajesz, że słuchasz. A dla niej jesteś wszystkim. Daje ci dwa złote, bo na więcej jej nie stać. Próbujesz odmówić, bo wiesz, że ta jebana dwójka jest dla niej majątkiem. Kobiecina widzi to i jest jej przykro, ma łzy w oczach. I nie wiesz, co gorsze: jej łzy, czy to, że odmówisz przyjęcia napiwku. Nie chcesz roztrząsać tego, więc bierzesz kasę. Babcia prawie wariuje ze szczęścia.

Potem idziesz pod siódemkę. Czekasz aż otworzą się podwójne drzwi i otworzy ci dwumetrowy zgred, który ma pretensje do całego świata, nie wiadomo o co i po co. Jebany, wiecznie narzeka i mendzi, pierdoli ci, że ledwo wiąże koniec z końcem.

A ty masz w pamięci tę babcię, która żyje za mniej, niż pięćset złociszy miesięcznie. Bez słowa wypłacasz chujowi dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt złotych emerytury górniczej. Patrzysz mu w oczy, a w myślach napierdalasz siekierą przez łeb ile wlezie.
Oczywiście nie da ci ani grosza napiwku, bo przecież on ledwo wiąże koniec z końcem.

Potem idziesz na osiedle domków jednorodzinnych. Wchodzisz w obejście, które wydaje ci się luksusowe, a gospodarze śpią na pieniądzach. Pukasz. Widzisz, że ktoś wytrzeszcza gały przez judasza.
Cichutko otwierają drzwi.
Dowiadują się, że masz dla nich pozdrowienia od komornika i błagają, byś zostawił awizo. Zostawiasz, bo co ci szkodzi?
A oni srają ze strachu zawsze, gdy usłyszą nawet skrobanie do drzwi.

Gdzieś indziej znowu żywcem zaczyna cię wpierdalać pies, bo jakiś ciul zapomniał zamknąć swojego ludojada. Mógłbyś zgłosić sprawę u szefostwa poczty i gości byłby ugotowany. Ale po co? Olewator, man.

Wracasz na osiedle pudełek. Po drodze jedna z klientek prosi cię, byś awizował wszystkie przesyłki polecone, które są do niej adresowane. Nawet gdyby była w domu. Bo zawsze, gdy idzie na pocztę odebrać list skręca na ruchańsko do kumpla jej osobistego męża. I ty o tym wiesz.
Możesz zrobić, co chcesz.
Ale po co?
Masz to w dupie.
Jest jak jest.

***

część pierwsza:
http://tekstowisko.com/maddog/51224/rozpoczynam-nowy-cykl-plus-ilustracj...

część druga:
http://tekstowisko.com/maddog/51509/nowy-cykl-dwa

część trzecia:
http://tekstowisko.com/maddog/51745/nowy-cykl-trzy

część czwarta:
http://tekstowisko.com/maddog/52103/powiesc-bracia-cztery

część piąta:
http://tekstowisko.com/maddog/52346/powiesc-bracia-piec

część szósta:
http://tekstowisko.com/maddog/52712/powiesc-bracia-szesc

część siódma:
http://tekstowisko.com/maddog/53391.html

część ósma:
http://tekstowisko.com/maddog/55137.html

część dziewiąta:
http://tekstowisko.com/maddog/55756.html