Chyba mnie nie czytasz dokładnie. Ja piszę tylko tyle, że grzech jest złem więc należy się z niego nawracać. W czym widzisz postawę pastwienia się nad grzesznikiem.

Zaś wzbudzanie nadziei poprzez utwierdzanie kogoś, w przekonaniu, że “coś” grzechem nie jest, jest raczej utwierdzeniem w grzechu.. .

Grzech domaga się miłosierdzia – a jest i ono jest na wyciągnięcie ręki.
Lecz, jeśli grzech jest nazwany dobrem – nie potrzebuje miłosierdzia, bo kto chciałby się pozbywać dobrych rzeczy… .

Piszę wg siebie wg swojego doświadczenia. I mówię od siebie, że ten kto “do końca” wyznaje grzechy, kosztuje pełnej radości i pokoju.. . Dla tych co nie pełnie i po “łebkach”, spowiedź nie “ma smaku”. Jest jedynie smutnym obowiązkiem.

A do “końca oznacza”, oznacza brak tolerancji dla grzechu u siebie – aby go oddać, a miejsce po nim wypełnić Łaską i Światłem.

Wtedy jest ok. W innych przypadkach uwiera nauka Kościoła w “niedotkniętych i przemilczanych” dziedzinach.

Uważam, że to jest klucz do “letniości” Katolików. Nie kosztują łaski czystego serca więc są oziębli i podatni bardzo na wpływy idealizmu humanistycznego.

Pozdrawiam!

************************
“Kto pyta nie błądzi…”