Chodzi o to, że termin ego jest w psychologii mocno niejednoznaczny. W koncepcji Eryka Berna mamy stany ego, które z grubsza odpowiadają temu co w encyklopedii cytowanej przez Foksa odpowiada id, ego i superego.

Piramida Abrahama Maslowa jest fałszywa, czego dowiodły doświadczenia obozów zagłady. Proszę poczytać o „muzułmanach” w Oświęcimiu, to będzie płaszczyzna do wymiany poglądów.

Generalnie, Zygmuntowi nie udało się wskazać na mechanizm odpowiedzialny za uwewnętrznienie norm moralnych, a bez tego istnienie superego jest wątpliwe.

Jeśli nie możemy wykazać w jaki sposób jednostka nabywa normy, to wątpliwe staje się występowanie ego, które ma pośredniczyć pomiędzy popędowym id, a społecznym (i raczej nieistniejącym) superego. Jedyny niepodważalny byt z typologii Zygmunta, to id, ale to jest poziom psychiczny stułbi czy innego pantofelka. Zatem pomimo wielką literaturę na temat potrzeb ego, ja bym radził traktować to jak inteligencję emocjonalną. Śliczny konstrukt teoretyczny bez odniesienia do rzeczywistości.

Poza tym, kwestie tego co jest świadome, a co nieświadome mają dość kluczowe znaczenie dla interpretacji procesów psychicznych. A tu znowu co badacz to inna koncepcja.

Zygmunt ma swoje miejsce w historii psychologii, nie dlatego że mówił o seksie czy wyróżnił 2 i ½ elementów psychiki ale, dlatego że wprowadził do psychologii pojęcie rozwoju (zawdzięczamy mu psychologię rozwojową) i wskazał na rolę procesów nieświadomych. Natomiast relacje pomiędzy biologią i kulturą to nie jest mocna strona jego koncepcji.

Pozdrawiam