Znaczenie tego terminu jest zapewnie powszechnie znane, jednakże używanie go w niemal każdej konfliktowej sytuacji naraża używającego na różne nieprzyjemności. Do najłagodniejszych należy określanie używającego pojęcia realipolitik jako człowieka bezdusznego, pozbawionego elementarnych ludzkich uczuć, pamięci historycznej etc. A jak jest naprawdę?

Czy rzeczywiście wszystko, co zrobiono dla nas – jeśli wezmiemy nasz kraj za przykład – w czasach, gdy nas gnębiono, było czynione li tylko z sympatii do Polaków, międzynarodowej solidarności z uciśnionymi, w imię demokracji oraz walki z wszelkiego rodzaju totalitaryzmami? A może to była jednak walka brytanów o władzę nad możliwie największą połacią ziemi i liczbą ludzi? Może to była walka o wpływy gospodarcze, zyski etc.?

Od niepamiętnych czasów sąsiedzi usiłowali sobie podporządkować sąsiadów, mimo że i tu i tam byli królowie, książęta, podobne systemy. Zawsze chodziło o władzę i bogactwa, zaś religie czy walka o ideały były jedynie pretekstami, przy pomocy których starano się uzyskać poparcie społeczne dla wojen (tam, gdzie było to konieczne, bo w dawnych czasach walczono w imię interesów aktualnych władców, a nie społeczeństw, choć i te mogły coś zyskać w przypadku wygranych wojen).

Tak było i tak będzie, bez względu na to czy idzie o interesy Kosowarów w Kosowie, czy Serbów tamże. Gdy idzie o Tybet i interesy Tybetańczyków, czy o interesy mocarstwowych (a przynajmniej mających takie chęci) Chin. Tak samo zachowywali się Amerykanie w przypadku wojny z Hiszpanią o Kubę czy na Filipinach. Tak się zachowywali Niemcy, Brytyjczycy, Rosjanie. To z tego powodu wybuchały wielkie wojny światowe. Z tego powodu wybuchały wszelkie konflikty.

Trudnym, jeśli nie niemożliwym, jest nauczyć psa jedzenia tylko jarzyn, a kota oduczyć polowania na myszy. W przypadku człowieka pozbawienie go agresji jest zabiegiem nie rokującym dobrze na przyszłość. Władcy tego świata starają się (a przynajmniej sprawiają takie wrażenie), że chcą jedynie utrzymać zakres czy rozmiary konfliktów w dopuszczalnych ramach (ciekawe, jakie stawiają sobie granice opłacalności?). I to chyba jest jedyna różnica, z jaką mamy aktualnie do czynienia, jeśli porównamy czasy przeszłe z aktualnymi.

Pamiętam, że w ramach ćwiczeń na studium wojskowym, goniono nas po poligonie w maskach przecigazowych. Pot podchodził nam pod oczy. Niektórzy z nas przewracali się i tracili przytomność. Nasze protesty oficerowie kwitowali jednym zdaniem: w wojsku straty muszą być. I w tych slowach nie było ani krzty ideologii. Podobnie bowiem było w innych armiach.