Wokół Unii Europejskiej narosło wiele nieporozumień, co po części spowodowane jest złożoną i mało przejrzystą budową tej organizacji. Nawet publicyści z pierwszych stron gazet i badacze mylą różne organizacje i instytucje: np. Radę Europy z Radą Europejską, Europejski Trybunał Sprawiedliwości z Europejskim Trybunałem Praw Człowieka, nie rozumieją jak wygląda proces decyzyjny w EU, nie zdają sobie sprawy z istnienia rozbudowanych policy networks albo pomijają milczeniem działalność wielu istotnych podmiotów w tym procesie: jak np. COREPER I czy COREPER II. Na poziomie tych ostatnich zapada (nieformalnie) około 70% decyzji). Jednak rzadko prasa poświęca uwagę temu komitetowi.

I tak panuje dość powszechne przekonanie, że Komisja Europejska jest to olbrzymi zespół ludzi, który rządzi Europą. W rzeczywistości jest ich jednak stosunkowo niewielu – jak na instytucje, która jest postrzegana jako rząd europejski (rzecz jasna takiej roli to ona nie pełni). W Komisji zatrudnionych było bowiem (przed rozszerzeniem) na początku lat 90. ok. 15 tys. ludzi, z czego tylko jedynie 4 tys. na stanowiskach związanych z podejmowaniem decyzji. Reszta to tłumacze lub naukowcy opracowujący raporty czy przeprowadzający badania na zlecenie Komisji. Pod koniec lat 90. liczba ludzi zatrudnionych w Komisji wzrosła do ok. 20. tys. Po ostatnim rozszerzeniu liczba ta wynosi ok. 25 tysiący. Dla porównania w polskiej administracji centralnej pracuje ok. 120 tys. ludzi.

Mówiąc inaczej, liczba urzędników zatrudnianych przez Komisję jest równa liczbie urzędników zatrudnionych w samorządzie dużego europejskiego miasta, np. Barcelony lub liczbie urzędników w średniej wielkości ministerstwie, np. w niemieckim ministerstwie kultury czy rolnictwa we Francji. Teza o rozrośniętym aparacie administracyjnym Komisji, która zaczyna przybierać postać jakiegoś superrządu europejskiego jest absurdalna. Powtórzę: argumenty wskazujące, że Unia przeobraża się w państwo odwołujące się do rosnącej liczby pracowników Komisji są nieprawdziwe. Komisja pod względem liczby urzędników nie przypomina w ogóle typowego rządu państwa westfalskiego. Komisja ma raczej za mało urzędników, co powoduje, że dużą rolę w podejmowaniu decyzji odgrywają różnego rodzaju grupy nacisku (dostarczają one na przykład ekspertyz, informacji, itd.), których działalność nie przyciąga tak dużej uwagi mediów, co tzw. eurokraci.