Luuuuzik Panie Lorenzo, słońce, czasem popada i to też miło, bo co z takiego padania złego może się stać?

Jedzenie na drzewach rośnie, albo na polach. Palmy szumią.

To można te uśmiechy rozdawać. Szastać na lewo i na prawo. Uczciwie się przyznaję, że mnie to rozłożyło na łopatki. Jadę sobie samochodem a tu ludzie przy drodze siedzą i się do mnie uśmiechają.

Przecież ja nie jestem Michael Jackson, Panie Lorenzo prawda?

Te psy, wszędzie tak śpiące, działają w porozumieniu moim zdaniem z ludźmi i ze sobą. Jednego widziałam co bardziej był energiczny, ale on świeżo z Oceanu wyszedł, to może dlatego

Kiedy wylądowałam we Frankfurcie, to zgodnie z Pana przewidywaniami, całkowicie się zapomniałam i zaczęłam tak rozdawać i szastać. Nie powiem, żeby kilku mężczyzn nie odwzajemniło, ale jakoś inaczej, a kobiety to wcale. Tylko patrzyły tak, patrzyły.

Pozdrawiam Pana nie przestając się uśmiechać.