Elvis była kobietą :)

pozdrawiam z okolic meczowych

_{prezes,traktor,redaktor}

_{prezes,traktor,redaktor}

Mann w Trójce w piątki puszcza , mnie się podoba:)

Elvis jest ok.

_{prezes,traktor,redaktor}

nie jest do końca z mojej “bajki”, ale tekst pierwsza klasa. Super.
Królowie też są tylko ludzmi…
Pozdrawiam!

pomyślę do jutra,

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

ale jeśli chcemy dać inne imię dla rokendrola to definitywnie będzie to Chuck Berry!

“I don’t need to fight
To prove I’m right”

Tylko popatrz na te ostatnie miesiące życia Króla .

i dlatego tak porywał.

oczywiście żyje!

==============
po co nasze swary głupie,
wnet i tak zginiemy w zupie…

jeszcze myśle, że aby zachować siebie, swój przekaz w światku tzw. szołbizu trzeba być naprawdę silnym. Wpada się w maszynkę producentów, speców od reklamy, doradców, którzy żerują na talencie. Wyciskają do ostaniej kropli, wcześniej podsuwają różne specyfiki podkręcające wydajność. A jak już się wyciśnie takiego delikwenta do cna to zostawia się go samego, z rozbudzonym poczuciem wyjatkowości. Jak tu nie popaść w deprechę?

Ja to nawet Pana rozumiem.

Wybrałam same koncertowe utwory z przyczyn dwóch:

pierwsza: w nagraniach koncertowych wyłażą na światło reflektorów wszystkie wokalne niedoróbki

druga: to co jest w tubie dostępne jako obrazki, to już jest zgroza zupełna (jak sam by Pan powiedział obejrzawszy).

I tak oszczędziłam czytelnikowi fragmentów z rytualnym dopinaniem różnych części garderoby w trakcie .

Mnie zachwyca głos. I nie wiem jak może nie zachwycać, że tak się prowokacyjnie wyrażę.

Zasmuca mnie historia. Nie taka znowu odosobniona w tamtych czasach, a i dzisiaj podobne da się znaleźć bez większego trudu.

Poprzez rodzinne konotacje, czy jak to nazwać, sam w sobie jest jakoś ten Elvis zaprzyjaźniony.

Cieszę się, że się Panu tekst podobał. W końcu to jest fragment, za który ja jestem odpowiedzialna.

Bo jedno jest pewne, w oceanie niepewności świata: jeśli Elvis żyje, to nie jestem nim ja.

Pozdrawiam Pana załączając jego utwór w odmiennym wykonaniu.

to jest tak, że ludzie różne rzeczy lubią.

I różne maja wyobrażenie o historycznych faktach też. I o zasługach.

Ja, czemu dawałem wielokrotnie wyraz, jestem raczej za facetem w czerni, niż za facetem o białym kołnierzyku. Nie lubię mundurów, a już haftowanych to w szczególności.

I proszę wybaczyć, chyba jedynym utworem w wykonaniu Elvisa, który mógłbym tu wkleić jest ten.

Słychać, że chłopak miał kawałek głosu i jakby mu dać prawdziwe piosenki dośpiewania, to może… Ewentualnie…

Świat nie jest sprawiedliwy, Pani Gretchen. Mój ulubieniec był wredny i złośliwy. Potem się ustatkował (co te kobiety robią z mężczyzn, swoją drogą, nieprawdaż?). Ale w fazie złośliwej robił sobie jaja z kolegów. Na przykład takie.

Więc reasumując. Można się nie zachwycać, bowiem nie ma obowiązku zachwycania. I zawsze się zdarzy taki ktoś jak ja, co się nie zachwyci. Bo się zachwyci czymś innym. Na przykład starcem, który ze swojego połamanego głosu potrafi wycisnąć coś takiego.

Proszę zauważyć, że śpiewając to samo co Elvis, śpiewa o czymś zupełnie innym. Wolę to, o czym on śpiewa.

Ale proszę nie traktować tego jako polemiki. Ot tak mnie naszło, kiedy oderwałem się od testu chi kwadrat na momencik.

Ci dwaj Panowie spotkali się w młodości. Wiele wskazuje na to, że dzielili nałogi i złe przyzwyczajenia. Jeden umarł, a drugi podobno żyje. Jak patrzę na ich życie, to bardziej imponuje mi ten, który na pewno umarł. Wolę też jego muzykę.

No.

A z tekstem jest jak z muzyką. To co Pani napisała, a to co inni (dajmy na to ja) przeczytali, to niekoniecznie jest to samo.

Ważne, że mi się podobało.

Pozdrawiam, rozważając przedziały akceptowalnego prawdopodobieństwa przy trzydziestu stopniach zmienności

kobiety to są niepoważne jak wiewiórki.

Pani sobie żarty stroi, a mnie w tym czasie jeszcze jedno do głowy przyszło.

Może to jest tak, że ja się podświadomie bronię przed zaakceptowaniem sensu zmarnowanego życia?

Mając do wyboru, wybieram człowieka, który potrafił zerwać z nałogami. Potrafił mieć szczęśliwą rodzinę.

Jakie to nieprawdopodobne: miłość, sztuka i wiara. W jednym spełnionym człowieku.

Potrafił na starość śpiewać rockowe piosenki tak, że ani siebie, ani tych piosenek nie ośmieszał.

Odkąd przeczytałem Pani tekst, zastanawiam się, czy stary Elvis miałby w sobie dystans i afirmację.

Nie ma odpowiedzi na to pytanie. Jest lęk, że niekoniecznie.

Więc w końcu nie wiem, czemu nie lubię Elvisa. Czy dlatego, że muzyka przyszła do mnie z wyspy, czy dlatego, że się tak głupio zmarnował?

Normy się przeplatają. Doświadczenie myli z marzeniami.

Tak sobie myślę, że muszę jeszcze raz napisać, że to dobry tekst, skoro ciągle mnie uwiera.

Pozdrawiam

A mężczyźni bez sensu jak motylek.

Mniejsza jednak teraz o to, bo jak widzę nowy wątek się pojawił w Pana refleksjach wokół tego dobrego tekstu.

Więc ja myślę o tym tak samo. Literka w literkę.

Ja też się kiedyś zastanawiałam kim by był Elvis, jakim człowiekiem na starość.

Być może przynajmniej w jednej kwestii drogi tych panów byłyby podobne.

Może mi Pan wierzyć, że wydobycie się z uzależnienia, wyjście z tego bagna odmienia ludzi w sposób nieprawdopodobny.

Przykładów mam aż nadto.

Niestety w przypadku Elvisa, nigdy się tego nie dowiemy.

To marzenie tylu ludzi, że on gdzieś żyje szczęśliwy i spokojny…

To pewnie też dlatego chcą w to wierzyć.

Pozdrawiam Pana oddalając się na czas jakiś. Podobno do zoo…

To o czym piszesz Rafał, to w gruncie rzeczy jest widoczne wszędzie.

Takie traktowanie drugiej osoby jako środka do jakiegoś celu, jako instrumentu, jako narzędzia. Wtedy on jest potrzebny, Jeśli się nie sprawdzi, nie wytrzyma to się go wymienia na inny, albo nie zwraca na nieużytek uwagi.

Kiedyś przy przejściu dla pieszych podeszła do mnie jedna kobieta, poprosiła żebym podała jej rękę i pomogła przejść.

No to podałam, przechodzimy a ona mówi, że od lat nie pokonała tej odległości, bo cierpi na lęk, ale teraz bierze leki i jest trochę lepiej.

Powiedziałam jej, że to nie jest trochę lepiej lecz znacznie lepiej – w końcu właśnie przechodzi przez tę ulicę.

I wiesz, to nic takiego, ale sobie potem pomyślałam, że ciekawe czy gdyby trafiła na kogoś innego, czy gdybym ja miała inny zawód…

Popatrz na ulice, jak ludzie obojętnie się mijają. Jak ktoś się przewróci to najpierw wszyscy uciekają, że może ktoś inny to za nas załatwi.

Kiedy ktoś nas zagadnie to najpierw pojawia się jakiś tam przestrach, że czegoś chce.

Zobaczenie człowieka w drugim człowieku, stało się czymś wyjątkowym. Szlachetnym?

A to powinno być całkiem naturalne.

Całkiem.

Czasem mi też się wydaje, że wszyscy jesteśmy jakimś rodzajem towaru…

Pocieszam się tym właśnie, że może jednak ta świadomość choć trochę redukuje skutki. Że można wtedy na coś wpływać, o ile ma się ją ma.

Ciekawe ile osób nadal żyje z Elvisa?

Czy mają jakikolwiek poziom refleksji sprzedając choćby popielniczkę z jego twarzą?

Znajomy mi mówił, że w Watykanie można było wiele lat temu kupić popielniczkę z twarzą Jana Pawła II… namalowaną na dnie…

Z twarzą Elvisa można pewnie pojechać jeszcze dalej… Tylko dla mnie to już i tak jest o wiele za daleko…

A tak z drugiej strony, to tak wiele osón marzy, żeby stać się towarem na taką skalę. Bo widzą przed tylko wspaniałości, a po bywa często za późno.

I tak to się kręci…

Na różnych poziomach. W różnej skali.

A za zaproszenie dziękuję. I tak zawsze czytam co piszesz.
Zacznę Ci się więc wtrącać :)

Błąd.
Chodzi mi o tym, jakoby wielu ludzi ma marzenia o byciu towarem.

Wielu ludzi chce coś osiągnąć w życiu.

Sukces.

Wybić się.

Jest trylion motywacji.

I wyborów, zwykle błędnych, bo podejmowanych w młodym wieku, w nowym środowisku, pod wpływem ludzi, o których myśli się, że pomogą, że coś wiedzą, że są bogatsi o doświadczenia.

Ho, za bardzo generalizujecie…

www.pomocdlarenaty.pl

Czasami widzę na jakie kompromisy ze sobą ludzie idą, bo mają nadzieję, że dostaną coś, co pozwoli im już w końcu się zatrzymać.

I nie zatrzymują się.

Jeszcze kawałek, jeszcze jedna granica, jeszcze trochę, jeszcze rok…

Tylko trzeba sobie jakoś poradzić z napięciem, z dyskomfortem, z pytaniami.

Po drodze ta twarz odrobinę zaczyna się rozmywać.

Najpierw nagnę się tylko ciut, ciut, a potem być może całkiem się złamię.

Chyba, że zrezygnuję. Uznam, że moja twarz nie zostanie jednak wystawiona na sprzedaż...

Generalizuję, to fakt, ale tylko po to żeby osiągnąć jakąś syntezę :)

Trylion motywacji? Być może. Ale i tak wszystkie sprowadzają się do chęci posiadania władzy, znaczenia lub pieniędzy. Albo tych trzech atrybutów naraz.

Patrząc na swoich młodszych kolegów lub rówieśników powiedziałbym, że raczej nie brakuje im wiedzy na temat funkcjonowania tego całego cyrku. Oni są, powinienem powiedzieć, my jesteśmy po prostu cyniczni. I mamy nadzieję, że to my przechytrzymy a nie nas przechytrzą...

Pozdr

No tak, ale sam mówisz, że patrzysz przez swój pryzmat:-)

Przecież nikt zaraz na początku nie myśli, by być twarzą popielniczki, nie dajmy się zwariować:-)))))

Z drugiej strony też można powiedzieć, że takie czepianie się merkantylnej strony medalu to takie kubusiopuchatkowe jest.

Bo co, jeśli ktoś jest fanem, chce być blisko swojego idola, tak?
No więc jak ma to osiągnąć?
Słuchanie piosenek, obejrzenie filmu, czy przeczytanie książki od dawna już nie wystarcza.

Dlatego kupujemy gazety z plakatami.
Kubeczki.
Gadżety.
Bo dzięki nim osiągamy w jakiś sposób kontakt z tym idolem.

Czy to złe?

Z drugiej strony wytwórca i sprzedawca gadżetów dzięki popularności idola oraz miłości fanów zarabia na życie.

Zresztą...zbyt dużo w tym wpisie rzeczy zostało pomieszanych, byśmy wyciągnęli jakiś wspólny pierwiastek. No ale może…

www.pomocdlarenaty.pl

trochę się chyba wątki pomieszały.

Spróbuję naprostować.

Zacznijmy do tego nieradzenia sobie. Pani mi przypisuje pogląd, którego ani nie wyraziłem, ani nie podzielam.

Ja w ogóle nie podejmuję się rozważania skąd się bierze uzależnienie i jaka jest w tym rola uzależnionego. A już zwłaszcza z Panią o tym nie zamierzam dyskutować.

Ja cały czas (wyciągając wciąż przykład Casha) porównuję. Tych, którym się udało i tych, którym się nie udało.

I ubolewam, że dla popkultury ciekawsi są Ci co im się nie udało. Widzę w tym swoistą radochę, że ktoś miał wszystko , a i tak nie lepiej skończył niż wujek Stefan, w którym się wódka w drugie święto zapaliła.

Proszę zauważyć, że cały przemysł budowany wokół celebrities tak naprawdę nastawiony jest na poszukiwanie nieszczęścia. Małego (bo komuś, za przeproszeniem, pierś się wypsła), albo dużego – że proszę taki znany ktoś, a ma chorobę nieuleczalną. Czy Diana byłaby tak popularna, gdyby miała z tym sklepikarzem troje dzieci? Jakoś nie wydaje mi się.

Kultura amerykańska, napędzana dążeniem do sukcesu jest troszkę inna. Może to tłumaczy marzenie o tym, że Elvis nie umarł. Nie wiem, nie znam się.

Co zaś do języka migowego, to mogłoby to być dla jednych szczęściem, a dla Pani koszmarem, gdyby się Pani nauczyła. Po prostu to środowisko zawsze było szczególnie podatne na chorobę alkoholową. Nie mam, od lat, kontaktu z młodzieżą, ale obawiam się, że inne uzależniacze też się mają nieźle.

Terapia w tym środowisku nie jest przesadnie rozwinięta, obawiam się.

Ale jakby Pani w to weszła, to już by Pani na nic innego czasu nie miała. Dla nich bym tego chccial, ale czy dla Pani?

Nie wiem i nie wiedząc – pozdrawiam

“Jeśli umrzesz, masz szansę pozostać legendą. Jeśli nie, odejdziesz spokojnie w niepamięć.”

Nooo, to już jest zbyt daleko idące uproszczenie. Z naciskiem na “zbyt”.

www.pomocdlarenaty.pl

myślałem, nawet sporo

nic nie wymyśliłem, udaję że zgadzam się ze wszystkim co wyżej, w tej czy innej

odsłonie

nie chcę tez popaść w banał pisząc to co wyżej,

wkleję tylko to na razie

_{prezes,traktor,redaktor}

No to Elvis ma pięknego kota :)

Pozdrawiam

nie to nie możliwe…a może?

_{prezes,traktor,redaktor}

nie z każdą uwagą przedpiszców:)

a co konkretnie?

u róznych osób różne rzeczy, nic ważnego

(to jest meta komentarz pasujący na każda okazję)

_{prezes,traktor,redaktor}

dorzucę jeszcze Jamesa Deana.

Śmierć jest seksowna. Życie mniej.

Podobnie, np. Warszawa jest ciekawsza niż Praga czy Paryż.

samo się napisało:)

_{prezes,traktor,redaktor}

pisze Pani, między innymi tak:

To dosyć uniwersalne jest. Mam wrażenie.

Jak się człowiek rozejrzy to wokół pełno takich figur, które uwierzyły,że są kim innym niż są.

Nie, nie chodzi mi o tych, którzy kreują swoją jaźń fasadową. Każdy kreuje. Jeden lepiej, drugi gorzej.

Chodzi mi o takich, którzy przestali odróżniać swój wizerunek (medialny, internetowy, polityczny etc.) od samych siebie.

Czasem zdają się sobie demiurgami, równymi Najwyższemu.

Czasem umierają, bo dopychając swoje życie do ściany, przebijają się na drugą stronę.

Z jednej strony mamy samobójców. Tych wedle Emilowego ujęcia należałoby kwalifikować jako normatywnie zagubionych, anomicznych, bo tacy są wielcy, że nic już ich nie wiąże, nawet ich włąsne życie. A kiedy szukają kulturowego, normatywnego wsparcia, to go nie znajdują, bo odrzucili reguły, które ich wyjątkowość krępowały.

Z drugiej strony, którzy giną bo są tak upojeni swoją doczesną “nieśmiertelnością”, że się im ona myli z prawdziwą. Nie dla nich są przepisy prawa o ruchu drogowym, nie dla nich zakazy wsakiwania w biegu i po pijaku do pociągu.

Czasem nie umiem odróżnić jednej kategorii od drugiej. Zresztą, jedni i drudzy są fascynujący, przez swoją skrajność.

Mniej fascynujący są ci, którzy poprawiają w lustrze wyliniały tupecik i mówią sobie, że są lwem. Są śmieszni, a śmieszność nie jest pociągająca.

To wszystko prawda.

Ale nie tych śmiesznych mi szkoda. Dostarczają mi radości każdego dnia. Ich łaszenie się o każdą odrobinę aplauzu jest uroczo śmieszne.

Szkoda mi tych, którzy wybrali dobre życie. I szkoda mi ich nie dla nich, bo oni dobrze wybrali i nie sądzę by bardzo żałowali, w ogólności.

Szkoda mi, że tak mało się o nich mówi.

Ale tak to jest urządzone. Dlatego tylko się wepchnąłem z tym Cashem do Pani. On jest przykładem, rzadkim dosyć, że można nie zrezygnować ze sławy, a ocalić życie.

Ale jestem też pełen najwyższego szacunku dla tych, którzy zrezygnowali. Bo jakoś czuli potrzebę obronienia samych siebie, przed samymi sobą.

Dzisiaj jeden z tych zabawnych zabrał mi kilka ważnych godzin z życia. Jestem zmęczony i marudzę, snując się wokoło tematu.

Przepraszam.

Ale bardziej pozdrawiam, oczywiście.

To ciekawe Gre, że nie potrafisz polemizować z tym, co napisałem w moim komentarzu…

:-DDDDDDDDDDDDDDD

www.pomocdlarenaty.pl

Zawsze potrafię wujek.

Nie moja wina, że panienka stroi fochy.

Trudno.

www.pomocdlarenaty.pl

Jest u siebie.
A ty na gościnnych występach.

Idy piwo pić do koho innego.

A może “Rasprihajte koni” hoczesz posłuchaty?

Ja chyba mam taki problem, że nie umiem potępić człowieka za jego wybory, te niszczące.

Może inaczej jednak… Nie potrafię tego negatywnie ocenić.

Kiedy czytam, co Pan napisał to widzę wyraźnie, że Pan ma perspektywę społeczną, a ja jednostkową. Dla mnie każdy człowiek jest osobnym mikrokosmosem.

Oczywiście wiem, że te mikrokosmosy składają się na rzeczywistość społeczną, która nie jest ich prostą sumą... Ale to, że coś wiem, nie znaczy że jest to dominujące w moim patrzeniu na świat.

Jakoś tam każdego widzę osobno.

Jeśli kogoś mi żal to tych nieświadomych, działających automatycznie, rutynowo.

Najmniej mi żal (przeciwnie do Pana) tych, którzy wybrali tzw. dobre życie, oni wygrali.

Nie ma ich tak znowu bardzo mało, tylko że niewiele się o nich mówi, ale im już na tym nie zależy przecież.

Dobre życie to jest tego rodzaju wartość, której chyba nie da się zamienić na nic innego. Zwłaszcza jeśli jest darowane jak cud, wbrew wszystkiemu.

Dobrze, że się Pani z tego “potępienia” wycofała, bo ja nikogo (w tym tutaj kontekście) nie potępiam.

Natomiast oceniam negatywnie. Nie ze względów społecznych, bo doceniam znaczenie dewiacji dla trwałości struktur i ich zdolności adaptacyjnych i modyfikacyjnych.

Potępiam jako ja, bo uważam, że daru jakim jest życie nie powinno się marnować.

A mój żal nie jest skierowany wobec tych co wygrali. To byłby nonsens. Mój żal jest żalem do kultury, która tapla się w negatywizmie,. olewając (nie do końca oczywiście, bo nic nie jest jednoznaczne i do końca). Tym co wybrali i wygrali – zazdroszczę. Bez cienia zawiści.

Ale faktycznie, mój socjocentrym nie pozwala mi żałować zautomatyzowanych konformistów. To jest smar społeczny. Olej w silniku. Zmieniany co jakiś czas.

Tylko,że jeśli wyjdę z socjocentryzmu i zobaczę konkretnych ludzi, którym się wydaje,że są niepowtarzalni i kontrowersyjni, a są robieni z matrycy, to czasem niektórych mi żal.

Tych nieagresywnych.

Więc summa summarum nie ma wielkiego sporu między nami, choć odmienność perspektywy jest oczywista

Pozdrowienia

negatywna ocena oznacza jedynie, że nam się coś nie podoba. I koniec. Potępienie oznacza, że ze względu na jakieś kryteria (subiektywne lub zobiektywizowane) uważamy, że coś jest złe i należy to wyplenić.

Negatywnie oceniam ludzi, którzy nie potrafią dopasować krawata do koszuli (co w moim wypadku jest trochę ekstrawagantne). Ale nic nie robię. Ot: nie podoba ni się.

Potępiam ludzi, którzy innych gryzą (dosłownie lub w przenośni). Zrobię wszystko, aby w mojej okolicy takich nie było.

Na gruncie normatywnym to było by tak,że negatywne oceny towarzyszą każdej odczuwalnej dewiacji, niezależnie od rodzaju norm, które zostały naruszone.

Potępienie jest natomiast formą reakcji na dewiację w sferze norm moralnych.

Ale proszę dalej nie dopytywać.

Co do tej subkultury, to słyszałem. Nawet często, bo się z niej moje Dziecko naśmiewa.

Nie zna Pani nikogo, kto afirmuje życie?

Współczuję, pozdrawiając

To ja już tu prawie osiwiałam ze zgryzoty, że nie pojawiłeś się w Muzyczniku, a Ty normalnie się rozleniwiłeś :)

Swoje elvisowe konotacje wyjaśniłam więc nie będę się powtarzać.

Jak Ci tubka zadziała to proponuję posłuchać, choćby we fragmentach, zwłaszcza tych ostatnich.

Za wszystkie dobre słowa dziękuję.

Gdybyś kiedyś mógł napisać o Closterkeller… Bo wiesz, ja uważam, że Anja Orthodox opiera swoje dokonania na całkowitym braku głosu i słuchu… Sama zresztą to kiedyś o sobie powiedziała.

Więc gdybyś kiedyś zechciał mnie przekonać... Obiecuję, że się postaram :)

Idę dogryźć Panu Yayco teraz, bo mi umknęło.

A wszak każda okazja jest dobra.

:))

Jeszcze kiedyś napiszę tekst o de dors.

To już będzie jazda bez trzymanki.

Chyba, że się skontroluję, oraz ocenzuruję.

Nie mogę tego wykluczyć, nie mogę.

Ale nie mogę też obiecać.

:)

następnym razem proszę sobie kupić w dziecinnym sklepie gryzaczek.

Jak Pani tak zadaje pytania, to proszę się nie dziwić odpowiedziom.

Przecież nie chodzi tu o to, że są zespoły dla dzieci (nie tylko Arka Noego, ale choćby Małe WuWu). Nie chodzi o to mam nadzieję, żeby wskazać sto tysięcy optymistycznych piosenek (bo jeśli o to chodzi, to pani Pino w sposób prosty i elegancki wykazała, że albo źle zadaje Pani pytania, albo tak już jest pogrążona w negatywizmie, że nie chce nic zobaczyć).
Przecież w warstwie słownej i muzycznej wiele piosenek Elvisa jest, w swoim prymitywizmie, tak wesolutkich, że strach. Blady, zimny strach…

A postawa afirmatywna jest czymś innym. Nie jest niedostrzeganiem oczywistego zła i wykonywaniem rozkosznych hopsasów pod muzykę. Przeciwnie, dostrzegane (bo przecież dostrzegalne) zło jest jej istotnym (choć niekoniecznie ujawnianym) elementem.

Nie jest pustym optymizmem, bo na szczęście tekściarzem nie jest żaden François-Marie Arouet.

Idzie o to, aby złu przeciwstawiać dobro. Wierzyć w dobre zakończenia. Choćby były one tylko transcendentnie gwarantowane. I zakładać, że to, co robimy, zbliża nas do szczęśliwych zakończeń.

W tym sensie afirmatywna będzie piosenka Tomka Lipińskiego o miejscowości Moskwa, którą Pani nie tak dawno wklejała.

Ja kiedyś wklejałem piosenkę Gianny Nannini Grazie! Afirmatywny jest Brassens, którego wklejam, choć nie znam francuskiego. Afirmatywny jest i Cash, i Nohavica.

Albo ten cudowny kawałek Waglewskiego, który pomieszczam niżej w innym wykonaniu:

Można by tak długo. Można by wskazywać na konkretne piosenki, albo na konkretne projekty muzyczne, jak choćby The Traveling Wilburys, albo Raz, dwa, trzy.

Ale przecież nie o to idzie. Choć to dziwne, że Pani nic poza Arką Noego nie zauważyła. Zresztą nawet Arkę… u nas zakłamano i większość ludzi ją kojarzy wyłącznie z kampanią wyborczą Krzaklewskiego. Mniejsza…

Bo naprawdę, nie o to idzie. Pisząc o taplaniu się kultury w negatywizmie, nie twierdziłem, że nie ma kontrprzykładów. Są. Sam się staram nimi otaczać. Jak można ich nie widzieć – nie wiem. Mogę współczuć.

Kultura tapla się w negatywizmie w tym sensie, że łatwiej w massmediach o czernuchę (proszę wybaczyć rosyjskie słowo), niż o coś odmiennego. Paradoksalnie, niektóre media udają, że ten negatywizm potępiają, tylko po to, żeby go lansować. Takie mam wrażenie.

Czemu tak jest – nie wiem. Nie znam się na kulturze masowej. Prywatnie, jako nieznający się myślę, że kreowanie pozytywnych wzorów jest trudniejsze, bo pozytywne wzory są trudne. Nakładają na nas ograniczenia, każą odmawiać sobie tego, co baaaardzo niekiedy pożądane i przyjemne.

Co więcej, nie powinniśmy wówczas iść się powiesić, bo nie wszystko jest w zasięgu ręki, ale powiedzieć sobie, że może coś się da zrobić. Albo, że sami z tego zrezygnowaliśmy, jeśli to prawda.

Pewnie mnie Pani obśmieje, bo mam też wrażenie, że negatywizm jest terapeutyczny. Bo koncentrując się na cudzym nieszczęściu, trochę przestajemy zwracać uwagę na to, co sami sobie złego robimy.

I na koniec raz jeszcze: nie chodzi o to, żeby piosenkarz gibał się radośnie pod muzykę. Mam to w nosie. Nie jestem grupą docelową, obawiam się. Większość telefonicznych ankieterów rezygnuje po usłyszeniu odpowiedzi w kwestii wieku.

Ja bym chciał, żeby czasem ktoś mnie odciążył z obowiązku tłumaczenia mojemu Dziecku, że kreatywny inteligentny człowiek może przetrwać i czasem osiągać swoje cele. A jak się zdaje, od współczesnej kultury popularnej nie powinienem tego oczekiwać.

Pozdrawiam

[Edit: zmienilem klip, na pełną wersję piosenki, choć obrazki inne]

to nie tak.

Zresztą sam Pan to zauważył.

Ja mogę tego oczekiwać. Więcej – ja to dostaję.

Tylko, że chciałbym więcej. I żebym nie musiał tak się męczyć, żeby znaleść.

Bo ja leniwy jestem. Poniekąd.

Pozdrawiam, słuchając Jimmiego Mcgriffa

Ależ Pan złośliwy o poranku.

Tłumaczy mi Pan, co ja wiem tyle, że mi się coś w mózgu zablokowało i nie mogłam odnaleźć właściwego tropu.

Dlatego apelowałam o pomoc. Tak wie Pan, afirmatywnie zamiast negatywistycznie.

Pino i Pan, Panie Yayco żeście mnie wkopnęli na tor, za co uprzejmie dziękuję.

A tu proszę, piosenka negatywistycznie afirmacyjna :)

Starsi Panowie to mistrzostwo w dystansie i afirmowaniu.

I w formie, co oczywiste.

Pozdrawiam cwałując w kierunku zakładu pracy…

Na przyklad mnie. I wcale nie sa dziwolągami, a swoistą miarą dobrego smaku. Też dla mnie.

Czy mają swoją szkolę? Pewnie tak – muzycznie (a i tekstowo trochę też) zaliczylbym do niej Turnaua na przyklad.

I tu nie idzie o to, czy ktoś im podskoczy, Panie Iglo. Oni są jako Wasowski i Przybora et consortes niepowtarzalni. Idzie o dobry smak w towarzystwie. Dalej nie będę, resztę sam Pan sobie dośpiewaj.

Uklony

Pod Twoją odpowiedzią co do narzekań Igły Szanownego się podpisuję całkowicie.

Teraz idę do HP zobaczyć co tam wysmażyłeś :))

Bo to jest tak, przynajmniej tak to widzę: niech sobie będzie nisza.

Ważne jest, by jakaś część gwiazdy, czyli tych, których mamy na topie odwoływała się w swojej twórczości do tych, o których mówi pani Igła.

Kumasz?

To ma większą siłę rażenia wśród łebków zakochanych w Feelach itd.

www.pomocdlarenaty.pl

Król z okresu SUN był nie do wyjebania. absolutna klasyka. potem było róznie, ze wskazaniem na równanie w dół, ale, i to trzeba zaznaczyć, z bardzo wysoka :P

Śnieg. Deszcz. Psy osaczają. Rozpoznaję niektóre z nich