masz rację i jej nie masz.
masz w tym sensie, że politycy podejmują działania bezsensowne, które nic nie dają i które zmniejszenia patologii nie spowodują (choć akurat też nie myślę, by większe kary coś zmieniły )
Po prostu przemoc jest i będzie, patologie są i będą, degeneratów, alkoholików i głupków nie brakuje i ich postawy wobec dzieci nie zmieni przepis żaden.
Tak samo jak postawy porządnych rodziców nie zmieni i nawet jak uderzą dziecko czy dadzą mu klapsa to nie znaczy, że się rozkręca i je katować zaczną.

A drugi aspekt, wiem, że gdyby którekolwiek z rodziców mnie uderzyło, straciłbym do nich szacunek, gdyby to się powtarzało (nie mówie o wieku jak sie ma 5 -10 lat i dostanie tam klapsa czy opieprz), ale np. gdy miałem lat więcej, więc gdyby to się powtórało, znienawidziłbym ich.
czyliby przegrali coś ważnego w swoim zyciu.
I nie ma znaczeniea czy bicie byłoby uzasadnione czy nie (bo moim zdaniem zawsze to jest przegrana rodziców, tak jak krzyki, tak jak wiele innych rzeczy)

jest wiele spraw, które np. mnie wkurzaja u ojca i nie dogaduję sie z nim do konca, ale mogę powiedzieć, że go szanuję, do kogoś, kto by mnie uderzył, nie miałbym raczej.

A gdybym ja skrzywdził kiedyś swoje (na razie nieistniejące:) i jeszcze długo pewnie alboo nigdy nie zaistniałe dziecko) to pewnie nienawidziłbym siebie i czuł się przegrany.

Więc mimo wszystko i z “klapsami” trzeba uważać.

pzdr

Może ja jestem za głupi…?
Pozdrawiam za głupio…

po jakimś czasie problem uległby samorozwiązaniu

“Kto pyta wielbłądzi”

wtedy chyba (jakby wszyscy tak myśleli) to i ludzie ulegliby samorozwiązaniu
:)

wstałem o 5.20 wiec wolno myśle.
w sumie beznadziejny jestem.
O.
pzdr

A poza tym to Arundatii .roy ma rację.

Użycie przemocy fizycznej wobec dziecka jest przejawem bezradności. Nie ja to wymyśliłem.

Gdy mój półtoraroczny bamber uparcie sprzeciwia się zakazowi NIE!! to dostaje po łapkach albo klapaka. Jest to wynik mej bezradności wobec braku komunikacji z niemówiącym jeszcze synem.
Gdy mój trzyletni bamber robi podobnie dostaje karę, bo potrafię z nim się dogadać. Klaps jest używany bardzo rzadko gdy muszę iść na skróty. Potem mam wyrzuty sumienia, bo od zaczyna się od klapsa, a potem dwa a potem wali się w malucha.
Dlatego tak ważne jest uświadamianie rodzicom, że sa inne skuteczniejsze metody wychowawcze.

Ustawowo nie da się rozwiązać tego problemu, bo miłość i szacunek nie zapisuje sie ustawowo.

a co do krzyków, masz rację, sa osoby, co lubią pokrzyczeć, a są w porządku wobec innych, tak mi się troszkę bezmyślnie napisało, aczkolwiek mam też tak, że po prostu nie lubię jak ktos poodnosi głos na mnie, zamiast cos spokonie wyjasnić, wkurza mnie to i stresuje, acz tyz mi się zdarza.

No i masz rację, że niegadanie o uczuciach, ukrywanie, milkczenie i różne dziwne gierki to w ogóle bardziej meczące jest i toksyczne niz kłótnia raz na jakiś czas, co może być oczyszczające, a czw sumie w czasie kłocenia się nie jest.

pzdr

Przemoc – tak, ale klaps, kara, skarcenie – nie!
Bardzo mi się spodobało to co ktoś napisał (nie wiem szczerze mówiąc czy tu czy na S24), że klaps jest wyrazem bezradności. Kiedy dziecko jest małe (no powiedzmy do 8-9 lat) i nie rozumie albo udaje, że nie rozumie – wtedy tłumaczenie nie wystarcza, a dziecku jakoś trzeba wyjaśnić, że w szkodę lezie!
I dziecko wtedy właśnie uczy się szacunku do Ojca. Bo On tego nie chce robić jemu to sprawia bolesną przykrość, ale MUSI! Bo już nic mu nie pozostało…
Pozdrawiam i ciebie.

O tobie mówiłem. Bardzo mi sie to spodobało co piszesz na początku swojego wpisu, bo widze, że z moim tatą i mną było identycznie!
Jednak nie zgadzam się, że jest to jakaś reakcja łańcuchowa. Nie zawsze jak się zacznie bić dzicko, to potem jest się zwyrodnialcem. Ja dostawałem jeszcze w wieku 8 lat, bo tata niee wiedział co ma robić, jak przynosiłem ponad 5 uwag w tygodznu! I wyszło mi to na dobre, a nigdy nie zostałem skatowany, mimo, że dostawałem niemal regularnie…
Pozdrawiam miło.

tutaj to przegiąłeś, znaczy fantazja cię porwała:

,,Przecież jak dziecko dowie się, że mama nie ma prawa go uderzyć, to ją zaszantażuje że pójdzie do więzienia i rodzice będą woleli nie mieć dzieci. Już jesteśmy na skraju przepaści demograficznej, a tą ustawą zrobimy tylko wielki krok do przodu…”

Raczej z powodu jednej mniej czy bardziej sensownej ustawy nikt nie stwierdzi, że nie będzie miał dzieci.
To proce mimoo wszystko bardziej złożony decyzja o posiadaniu dziecka albo bardzo czesto przypadek:)

A w ogóle mi przypomniałes tym tekstem zabawne rzeczy, moja siostra jak była mała, to jak sie kłociła z rodzicami i oni czyms tam jej grozili, że np. dostanie klasps aczy coś nie będzie mogła, wyskakiwała z argumentem: a ja was zaskrażę do trybunału Europejskieog czy do Rzecznika praw dziecka.
I rodzice na ten argument wymiekkali najczęsciej:)
No od małego była inteligentna bestia z niej:)

pzdr

Ja już swoje dziecko szczęśliwie odchowałam i wychowałam bez atrakcji typu bicie czy nawet te nieszczęsne klapsy, czy też inne wyrafinowane metody typu wyszydzanie , ośmieszanie itd, może ja miałam farta?
Natomiast bym kogoś darzyła szacunkiem to ten ktoś zamiast bicia słabszego, czyli takiego który mu nie jest w stanie się przeciwstawić musi się bardziej wysilić, ja ludzi którzy biją sie boję, a nie szanuję.
Pozdrawiam pokojowo

W tym co piszesz jest pewien szkopuł: tryb przypuszczający.
Gdybyś napisał: uderzyli mnie i znienawidziłem — byłaby to prawda.
Mozna by dyskutować, czy rzeczywiście dlatego i czy tylko dlatego. Ale fakt — to fakt.
A fakt hipotetyczny i jego hipotetyczne konsekwencje zwłaszcza w tak skomplikowanej sferze jak ludzkie relacje — to, sorry, ale trzeci rodzaj prawdy.

Zwłaszcza, gdy przeciw twoim gdybaniom staje żywy, konkretny człowiek, który mówi że dostał w d…, dobrze mu to zrobiło, a rodziców kocha i za ich miłość jest wdzięczny.
A oto staję.

ale ja mówię o sobie, nieważne, że tryb przypuszczający, przecież nikomu nie nakazuję żadnych uczuć itd.
Mam wiele do zarzucenia rodzicom swoim (sobie pewnie jeszcze więcej), a to by była rzecz kolejna i pewnie ważna w mojej ocenie .
Może bym nie znienawidziłbt\ym, ale nie szanowałbym ich jako ludzi, po prostu, a tak pomimo, że np. relacje z tata układaja mi się tak sobie, to wiem, że to fajny gość i porządny człowiek.

Gdyby mu się zdarzyło mnie bić, pewnie zdanie miałbym o nim inne.

pzdr