Wreszcie zaczęły się ferie. Dzisiaj rano moja współlokatorka wyjechała do domu. Zrobiłam jej hug na pożegnanie, a ta stwierdziła ze zdumieniem „to ty mnie jednak chyba trochę lubisz!”

…

Nie, wcale, kupuję krówki, gotuję obiady, budzę o szóstej rano i krzyczę wyłącznie na ludzi, których nie znoszę, przecież to elementarne.

Propaganda sukcesu pt. jestem miłym i słodkim bażantem przyjmuje się w społeczeństwie nadzwyczaj opornie.

(To wszystko zresztą działa w obie strony – mój wynik w sesji to częściowo wynik jej sadyzmu, też we mnie rzucała różnymi przedmiotami, żebym się uczyła, a nie tylko siedziała w Internetach.)

No i czym by się tu teraz zająć. Teoretycznie mogłabym poczytać o zamachu majowym i procesach brzeskich, ale coś czuję, że by mnie odrzuciło. Co za dużo, to niezdrowo, do diabła, a ja mam wrażenie, że przez ostatnie tygodnie myślałam wyłącznie o historii. Niedobrze.

Ach, wpadłam też na pomysł, żeby coś napisać o rachunku różniczkowym, tfu, wróć, napisać o potwornym i odrażającym zaborze austriackim. Chyba cieszy się dobrą opinią, nie wiadomo czemu. To znaczy, wiem czemu, ale nie lubię mitów i stereotypów. Chociaż w sumie, tyle radości może sprawić ich kwestionowanie…

W poniedziałek pisałam historię polityczną i społeczną Polski w XIX wieku (pomijając, że nie rozumiem, jak może istnieć historia czegoś, czego nie było, ale meh). Skończyłam cyzelować swój pięciostronicowy esej o Wielkiej Emigracji, kiedy do wyjścia pozostało pół godziny, a trzeba było stworzyć jeszcze drugie wypracowanie. Hm, no to dawaj, szlachta na koń wszędzie, nie jestem pewna, co napisać, ale temat dali jakiś taki prosty. Oceń treść i funkcję stereotypów narodowych. Napisałam pierwsze zdanie i momentalnie złapałam flow, przy okazji dostając kompletnej głupawki. Dali mi za to czwórkę, bardzo słusznie, też bym sobie jednak obniżyła za potoczny język. Ale nic nie poradzę, że polska historia jest komiczna.

Cudzoziemska też zapewne jest, ale nie analizujemy jej na tyle szczegółowo (plus nie znam literatury), żebym mogła mieć z niej tyle pociechy. Tak, wiem, mój patriotyzm jest zaiste wątpliwy. Taka krakowska tradycja.

I jeszcze nie mogę jechać do Kongresówki, bo się łudzę, że do jutra sekretariat wyrobi mi duplikat legitymacji studenckiej i nie będę musiała się pruć z kasy na pełnopłatny bilet. #krakowskieskapstwo

Nuda. Nikt się ze mnie nie śmieje, nie rzuca we mnie piłeczką ani nie poddaje w wątpliwość mojej inteligencji. O, ktoś zadzwonił, ale raczej w celach odwrotnych, zaraz mi się w głowie przewróci.

Jakie życie jest piękne ostatnio. To podejrzane. Czekam, aż coś znowu pierdolnie.