Jak wspomniałem już Grzesiowi w komentarzu, w świadomości publicznej funkcjonuje w charakterze bonmotu stwierdzenie Lejzorka Rojsztwańca: “Zwalniają, znaczy się będą przyjmować”. Trawestując to powiedzonko na potrzeby Pani Delilah można by je sformułować nastepująco: “Odchodzą, znaczy się będą przychodzić”. By jednak tak się stało, powinno byc spełnione kilka warunków.

Zanim jednakże o tych warunkach kilka słów (w moim wykonaniu będzie to oczywiście słowotok) na temat zachowań ludzkich. Ludź otóż, jak powszechnie wiadomo, lubi gadać, a w przypadku netu – pisać. Oczywiście Wyrus natychmiast zadałby pytanie, skąd wiadomo, że powszechnie. By mu to wyjasnić należałoby przytoczyć 156 autorów oraz ich kilkaset prac, co i tak z pewnością by go nie usatysfakcjonowało. Aby było śmieszniej w kwestiach tzw. przyziemnych Wyrus prezentował całkowicie zdrowe (żeby nie powiedzieć jedynie słuszne) stanowisko, aby państwo w jak najmniejszym stopniu nie wpieprzało się w życie obywatela. Co oczywiście każdemu obywatelowi podobać się musi. Naturalnie idzie mi o stanowisko Wyrusa, a nie panstwa.

Wracając jednak do ludzia i gadania/pisania. Ludź gada/pisze na swój własny, charakterystyczny sposób, który jednym się podoba, a innym nie (gdyby jednak nie istniały różnice zdań żaden praktycznie Totolotek czy inne zakłady nie miałyby szans istnienia). Ludź ma też ulubione tematy, o których pisze zarówno a propos jak i bez związku przyczynowo-skutkowego w dowolnych chwilach. Wchodząc w nowe środowisko ludź zaczyna więc mówić/pisać o swoich ulubionych konikach, co po pewnym czasie wywoływać zaczyna znużenie, zarówno u ludzia jak i u czytających. Więc ludź sobie idzie w nowe miejsce, by glosić swoje poglądy gdzie indziej.

Zdarza się również, że poglądy głoszone przez ludzia niekoniecznie przyjmowane są ze zrozumieniem przez pewną grupę czytających, co wywołuje u niego zrozumiały dyskomfort wywołujący skutek jak wyżej.

Ludź jako taki ma też pewny zakres wydolności. Oznacza to ni mniej ni więcej, że po pewnym okresie aktywności ludź lubi sobie odpocząć, bacznie (lub mniej) obserwując zachowanie otoczenia, by później, gdy aktywność znowu powróci, przyczepić się do elukubracji prezentowanych przez innych ludziów. Niekiedy taki brak aktywności trwać może długo z powodów rozlicznych, od klimatycznych poczynając, a na kilmakterycznych kończąc. I jest to całkiem zrozumiałe, a nawet chwalebne, bo ludź dba tym samym o zdrowie psychiczne innych ludziów.

Net jest odmianą magla, niekiedy nawet bardzo szlachetną, niemniej jednak żaden ludź nie jest skazany na dożywotnie przebywanie w maglu przez 24 godziny na dobę, choć zdarzają się przypadki uzależnienia. Jak zresztą wszędzie, o czym świadczy na przykład fakt zawarcia związku z kozą przez pewnego Bułgara. Biorąc jednak pod uwagę wolność głoszoną na sztandarach ludzie mają to do siebie, że przebywają tam, gdzie im dobrze, albo nie przebywaja tam, gdzie im niedobrze lub gdzie ich poglądy są już powszechnie znane i wywołują np. znużenie. W tym drugim przypadku ludzie sobie idą. I to jest całkiem normalne.

Przebywając w grupie (zwanej także niekiedy maglem) ludzie po pewnym czasie tworzą specyficzny język; wynikać to może choćby z zacieśniających się znajomości etc. (Prowadzić to może w przypadkach ekstremalnych do zaniku języka w ogóle. Znam kilku ludziów, ktorzy marzą o takim efekcie w swoich stadłach domowych.) Język ten stać się też może oznaką elitarności, która to elitarność może być obiektem zainteresowania ze strony ludziów, którzy to tej pory jedynie przyglądali się gadaniu owej grupy. Nadmienić należy, że nie da się – i to dowolnym językiem – gadać bez przerwy poważnie, bo wtedy dojść może do zjawiska określanego w języku potocznym pojęciem “lasowania mózgu”. Wtedy ludź lubi się powygłupiać, czyli zażyć głupawki (pub też popaść w nią). Co jest zajęciem nad wyraz zdrowym, jako że zaliczyć to zjawisko należy do formy wypoczynku.

A potem, w zależności od napadu myśli (co samo w sobie jest wobec ludzia aktem agresji), ludź powraca do wymiany poglądów, głównie swoich. I tak do znudzenia – ludzia albo tych, co ludzia czytają.

I to by było na tyle w temacie zachowań ludziów w ich środowisku naturalnym. Przynajmniej na razie. Zaś warunki, o jakich wspomniałem na wstępie, to przyjęcie do wiadomości tego, co napisałem o ludziach gadających i piszących w necie. Choć podobnie bywa i w kawiarni lub innych miejscach niezbyt zobowiązujacych spotkań.