Pewnie tak będzie kiedyś. W przyszłości. Pamiętać będą Lechowi to co wielkie i stworzy się legenda o której Pan pisze. I dobrze. O tych, którzy wspinają sie usilnie na cokół, by Lecha zmienić, pamiętać nie bądziemy. Bo i nie ma za co. Na razie. Może się zmienią i im się uda?

My jednak mamy ten problem, że Legenda żyje i swoimi działaniami skutecznie nie pozwala zakiełkować drzewu zwanemu “symbol” w naszych duszach. Wciąż mamy do czynienia głównie z człowiekiem. Z tym, jaki był Lechu jako prezydent i co czasem wygaduje teraz.

Za dużo wiem, by kornie przed Lechem chylić głowę. Może to jest właśnie przekleństwo życia w czasach Legendy?

Smuci mnie Pan. A raczej – w smutny nastrój wprawia. Też myśle o tym, że był czas, gdy Pan Czuma i Panem Kaczyńskim razem demontowali bolszewicki system. I słowo “RAZEM” jest tu kluczowe. Choć ja to pamiętam bardzo słabo. Młody byłem.

Zgadzam się z Panem – obchody 50 lecia będą zupełnie inne. Nikt nie bedzie pytał, czy coś tam podpisał, czy gdzieś po drodze na chwile się złamał, czy potem świadectwa tego bezrozumnie niszczył... Bo to w sumie – nieważne. Lechu jest juz niezniszczalny.

Wiem, że to nie ten kaliber, ale Papież był żywą legendą. A Dalajlama nadal jest. Moge wyobrazić sobie Lecha – żywą legendę. Bylo, mineło. Przyjdzie nam poczekać, a tymczasem musimy bezsilnie patrzyć, jak niszczone są ostanie symbole. Czekam tylko, kiedy Kurski, Gosiewski czy Putra zwróca oczy na Czumę. Kiedy okaże sie, że za krótko siedział, nie walczył tak jak powinien i traktowanie go nie tak, jak gestapo traktowalo 13 latki, świadczy że ubabrał się z SBecją.

Panie Tarantulo – kiedy juz opluje się i zohydzi pierwsze szeregi, drugie i trzecie, to może wdzięczne i szukające bohatera oko narodu spojrzy na czwarty garnitur?

Sentencja Brechta jest jednak wielowymiarowa… Najprościej to odczytując – kraj, który nie potrzebuje bohaterów, to kraj w którym ludzie są szczęśliwi.

Pozdrawiam Pana w lekkim zamyśleniu. Griszeq

Ja także stoję po stronie Lecha. Dopuszczając nawet, że był gdzieś tam w jakimś momencie życia słabym człowiekiem. Mam na tyle lat, by swiadomość słabości u każdego człowieka zdołała się we mnie wykształcić. Mogę powiedzieć tak – sporo narozrabiał, ale nie na tyle by sobie sam na poważnie zaszkodzić. Zwłaszcza – że jak Pan pisze – w znacznej mierze był sterowany (kierowany, popychany), nawet jeśli sam twierdzi, że było inaczej. I w rzeczach wilekich i w rzeczach małych…

Wie Pan, jak będzie – praktyka jego zachowań ulotni się, pozostaną wielkie słowa (choćby z jubileuszu) i one właśnie będą pamiętane. Takie są koleje losu. Czy Lechu wie o tym i robi to świadomie? A jakie to ma znaczenie…