Już miałam się odzłośliwić, ale Pan pisze że to nie są złośliwe uwagi. Postanowiłam uwierzyć.

Ciągle się czegoś o sobie dowiaduję. Próbuję. Poznaję.

Teraz widzi Pan siedzę w pracy, przez szeroko otwarte okno widzę ogromne krople deszczu i grzmi przepięknie.

Powietrze przestało być lepkie i gęste. Staje się przejrzyste i pachnące.

Dodatkowo w tle myślę o tym (O! błysnęło!) co Pan napisał o moich predefinicjach.
Nie wiem. Na tym etapie to ja się staram nie mieć żadnych predefinicji…

A jednak często czuję rozczarowanie co mi jednoznacznie uświadamia ich istnienie.

Pozdrawiam Pana wzdychając…