W dawnych czasach to ze mnie była straszna cholera. Okropna.

Albo jesteś ze mną, albo przeciwko mnie. Święte oburzenie, poczucie zdrady i te takie powodowały, że umiałam z chwili na chwilę zatrzasnąć wszelkie drzwi i jeszcze klucz precz wyrzucić, żeby mnie nie podkusiło.

Ale to właśnie dawne czasy. Teraz to już jestem tylko zwykłą cholerą.

Bywa, że mną zatrzęsie, jak nie przymierzając Szanownym Panem, zabulgoczę i jak nie walnę drzwiami!

Ale dwie rzeczy się zmieniły.

Czasem sama je z powrotem otwieram, a czasem po prostu nie zamykam na klucz, żeby łatwo było komuś otworzyć.

I nie obrażam się jak dawniej.

Staram się.

Staram się mieć w sobie miejsce do rozmowy. Do cudzych argumentów.

Najczęściej wystarczy jakiś gest wykonać i już.

Bywa też tak, że rozumiem, złość mija, ale być w takiej relacji już nie chcę.

To sytuacje nadzwyczaj rzadkie, ale się zdarzają.

Zazwyczaj to ja jestem do rany przyłóż (???).

Tak samo jak łatwo mnie urazić, tak samo łatwo uspokoić (???)

Wystarczy chcieć.

I tym optymistycznym akcentem pozdrawiam Pana