Koncept zła osobowego jest niespójny logicznie. Nie chce mi się rozpisywać o szczegółach, ale niemożliwe jest bycie dobrym sługą diabła, bo trzeba by czynić dobro. Zło i dobro jest w nas, dlatego, między innymi, tak ciężko jest walczyć ze złem. Problem walki ze złem w świecie, to nie problem pomiędzy Kościołem Katolickim, a resztą świata tylko pomiędzy ludźmi dążącymi do dobra i takimi którym na tym niekoniecznie zależy.
Czy ksiądz rzymsko-katolicki pomijający wiernego przy udzielaniu komunii, dlatego że ten nie klęka, dąży do dobra. Sprawa dotyczyła osoby mi bliskiej, która była na tyle schorowana, że wyjście do kaplicy (200m od domu) było poważnym wyzwaniem logistycznym. Klękanie zwiększało ten wysiłek wielokrotnie. A ksiądz miał swoje priorytety. Teraz normalne jest, że wierni przyjmują komunię na stojąco, ale kiedyś tak nie było…
Proszę się zastanowić, czy za działania owego księdza odpowiada „zły” czy on sam i jego pochopne wydawanie sądów lub lenistwo intelektualne.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Ja wiem, że Kościół Rzymsko-Katolicki naucza o istnieniu zła osobowego. Moim zdaniem, nie ma możliwości, by takie twierdzenie obronić, gdyż jak sygnalizowałem, nie jest to możliwe logicznie. Zło, to brak dobra, tak jak mróz jest brakiem ciepła. Oczywiście, można wierzyć w dziadka mroza, czy króla śniegu. Tyle, że to nie zmienia natury świata.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Jeśli Pan potrzebuje osobowego zła, by poruszać się w świecie, to Pańska sprawa. Mnie ono nie jest potrzebne, a opowieść o buncie aniołów jest mało przekonująca.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Taki duży chłopiec, a tak kiepsko wnioskuje.

Czy z tego wynika, że na mrozie się nie marznie?

Źle Pan kombinuje! Co do zbrodniarzy wojennych, to nigdy nie analizowałem takiej sytuacji. Natomiast przypadek kieszonkowca chętnie przeanalizuję tutaj.
Ocena tego czy skrojenie mnie przez kieszonkowca jest dobre czy złe zależy od tego czy analizujemy przypadek z mojej perspektywy czy złodzieja. Gdy ja uważam, że jest dobrze (złodziej dał ciała) on uważa, że jest źle. Gdy ja płaczę po stracie kasy, on się cieszy z „zarobku”. Czy widzi Pan jak względne mogą być kategorie dobra i zła? Jeśli teraz okaże się, że złodziej jest byłym aktywnym antykomunistą, który nie ma za co żyć dzięki prl-owi bis (tzw. III RP), a ofiara jest starą ubecką świnią z wysoką resortową emeryturką, to kiedy mamy do czynienia z dobrem, a kiedy ze złem?
Czy z powyższego wynika, że złych czynów nie należy ścigać? Oczywiście, że nie wynika! Tylko trzeba mieć świadomość, że czyn bez adresata nie jest dobry lub zły sam z siebie. On się staje dobry lub zły ze względu na adresata! Co było do wykazania.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Jeśli ktoś służy złu, to powinien szkodzić wszystkim, łącznie z diabłem. W takim wypadku dostaniemy dobro. Po prostu dwa minusy dają plus. :)

Możliwe, że jest to relatywizm. Etykietki dla moich poglądów są mi zupełnie obojętne. Problem polega na tym, że zamiast aktywności kieszonkowca, może być zjawisko fizyczne – kamień spadający. Dobre czy złe?
A potem okazuje się, że trafia w bandytę/kieszonkowca lub ofiarę. teraz już jest to dobre lub złe. Tyle, że ocena zmienia się, gdy poznajemy przeszłość „ofiary” i „bandyty”.
Pan przedstawia stanowisko charakterystyczne dla dzieci w okresie operacji konkretnych i osób głuchych – nie ważne intencje i okoliczności, ważny jest czyn! Ja nie podzielam takiego poglądu. Kradzież broni z magazynu okupanta jest czynem dobrym… czy raczej nie?

Odnośnie krematoriów, a raczej obozów zagłady, to oprawcami nie byli tam wyłącznie zwyrodnialcy. Gdyby tak było, to proza Borowskiego wyglądałaby pewnie trochę inaczej. To byli normalni, porządni Niemcy i Austriacy, którym trafiła się paskudna fucha. Podobnie jak w gułagach wartownicy byli zwykłymi Rosjanami. To nie zło obecne w ich duszach powodowało zabijanie więźniów. Oni wierzyli, że czynią dobro! Podobnie wielu oprawców komunistycznych, było przekonanych o słuszności swoich działań! Czy to zwalnia ich z odpowiedzialności? Nie, ale poważnie osłabia Pańską argumentację.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

1. Co do moich poglądów ma moralność Kalego, to jak mi Bóg miły nie mam pojęcia.
2. Ponieważ przewidziałem takie dzielenie włosa na czworo, jakie Pan właśnie zaprezentował, to proszę mi powiedzieć czy spadnięcie dachówki na pusty chodnik jest złe czy dobre. Jeśli dachówka jest zbyt cywilizowana, to ćwiczenie można wykonać z kamieniem/konarem i ścieżką.
3. Czy ocena moralna omawianego wyżej zjawiska się zmieni gdy ów konar/kamień/dachówka trafi w człowieka? Potem może wprowadzić wariacje na temat trafionego.
4. Ocena moralna i prawna to dwie, zupełnie różne rzeczy. Nie należy ich ze sobą mieszać. Proszę zainteresować się co wyprawiają prawnicy, by wygrać sprawę. To nie ma niczego wspólnego z moralnością.
5. Moim zdaniem walka z okupantem jest moralna. Zatem tu się różnimy.
6. Jeśli diabeł może ubrać się w ornat i ogonem na mszę dzwonić, to skąd „sługa diabła” ma wiedzieć, że nie powinien odprawić tej mszy? Sam Pan wskazuje, że nie sposób być dobrym sługą diabła świadomie. Jak się wierzy w Allaha w wersji Bractwa Muzułmańskiego lub w średniowiecznego Jezusa, to się dokonuje złych czynów znacznie lepiej, niż jak się jest satanistą.
7. Kwestia różnicy między korzystne a dobre jest dosyć ważna. Jeśli coś służy złu (okupacji) to jest złe, zaś jeśli służy dobru (wyzwoleniu) to jest dobre. Czy to ma związek z korzyściami z działania? Korzyść to nie jest kategoria moralna tylko ekonomiczna…
8. Jedyne co można powiedzieć z całą pewnością o Bogu, to „jest boski”. Cała reszta, to znaczy przypisywanie atrybutów dobra, sprawiedliwości, miłości, mściwości jest czystą spakulacją połączoną z antropomorfizacją. Natomiast nie ma najprawdopodobniej niczego wspólnego z Nim.
9. Jeśli był Pan łaskawy dotrzeć do zwierzątek, to jaką wartość moralną ma zagryzienie przez lwa bawołu czy zebry?
Proszę się nie śpieszyć z odpowiedziami. Ja te zagadki dla katolickich moralistów układałem latami. :) Warto się dobrze przygotować.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Bardzo mi przykro, że nie bierze Pan mnie serio. Nie poradzę niczego na to, że trochę inaczej patrzymy na świat. To, że dla mnie pewne rzeczy nie są oczywiste, nie znaczy, że oczywiste są rzeczy przeciwne. Dla mnie nic nie jest oczywist…
Przymuję Pańskie przyznanie się do braku argumentów z pokorą. Brak argumentów u rozmówcy nie dowodzi mojej racji, tylko chwilowej przewagi w dyskusji. :)

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

To nie tak, że mnie nie można przekonać. Mnie nie można przekonać „na słowo honoru”. Ja wierzę, że pan Sergiusz wierzy w zło osobowe. Oczywiście takich ludzi jest znacznie więcej. Czy to jest dowód istnienia zła osobowego? Nie, to jest dowód ich wiary.
Żeby przekonać mnie do koncepcji zła osobowego, trzeba przekonać mnie, że jest ono logicznie możliwe, a na dodatek, jego istnienie jest niezbędne do wytłumaczenia obserwowalnych zjawisk. Coś jak miony czy inne konstrukty teoretyczne fizyków.
Natomiast w sytuacji, gdy zachowanie ludzi mogę wytłumaczyć bez odwoływania się do „diabła”, zaś jego isnienie jest co najmniej wątpliwe, domaganie się ode mnie bym w niego wierzył zakrawa na robienie sobie żartów.
Oczywiście możliwe jest, że Bóg w pewnych swoich przejawach jest interpretowany jako „diabeł”. Niemniej, moim zdaniem, o Bogu, z całą odpowiedzialnością, można powiedzieć tylko to, że „jest boski”. Każde inne twierdzenie: „jast dobry”, „jest sprawiedliwy”, „jest mściwy” jest antropomorfizacją i wpychaniem Niepojętego w ramy naszego rozumku i naszych pojęć. Moim zdaniem jest to pogranicze bluźnierstwa.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Ci ludzie wierzą, że zło jest poza człowiekiem. Jeśli ta wiara im pomaga, to dla mnie nie ma problemu. Natomiast nie jest to dowód istnienia zła osobowego. Przekonanie ludzi o tym, że ziemia jest płaska, nie zmienia kształtu ziemi. Natomiast może wpływać na zachowanie człowieka.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Ja nie dyskutuję z wiarą. Ja twierdzę, że jestem w stanie wskazać możliwe przyczyny zachowania ludzi, bez odwoływania się do konstruktu teoretycznego zwanego diabłem.
Wierzyć w zło osobowe można. Tylko moim zdaniem nie ma to sensu, bo zwalnia z myślenia. Taki jest mój sąd na temat kończenia dyskusji o przyczynach zła, na wskazywaniu diabła. To jest wytrych, który niczego nie wyjaśnia, ale jest świetnym usprawiedliwieniem.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Nie chodzi o myślenie przed, tylko po. Jeśli zgrzeszyłem, bo mnie kusił diadeł, to jest to wina diabła. Jeśli zgrzeszyłem, bo taka była moja wola, to jestem winny grzechu. Proste jak budowa cepa.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Ja nigdzie nie pisałem, że moje poglądy są zgodne z nauczaniem jakiegokolwiek kościoła, a rzymskiego w szczególności… Ja jestem katolickim heretykiem. :)

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)