:)
Jacek Jarecki

bo jest paskudna.

po prostu nie stanowicie “targetu”.
Pomijając obyczaje japońskie, dość osobliwe, to każden jednen naród herbaciany pija inaczej.
A u nas pija sie :
a) w szklance;
b) zmiotki w papierowej torebce;
c) czasami zalewając tą samą torebkę kilka razy;
d) jak kogoś stać to liptona, choć jedyną zasługą tej herbaty jest to, że jest bodaj czy nie najbardziej wysuszona, przez co “lepiej naciąga”, ale trudno namawiać ludzi na Taylora & Harogate`a, albo nr Ceylon Afternoon mr 16 od Harrodsa. Młody rynek i tęsknota za Junnanem .
Spróbujcie panowie komuś z mojego pokolenia albo starszemu oolong zaproponować. Toż ulun za Peerelu to był najgorszy syf, obok gruzińskiej.
I Panowie się z narodowych cech nie śmiejcie, bo zachowujecie się jak krytykanci, którzy nagle odkrywają, że istnieją zasadnicze różnice, między “demokratycznym państwem prawa” a Rechtstaat. Pewnie, że istnieją.
Wystarczy pojechać na wschód, aby napić się herbaty (czasem niezłej) ze spodka, w zębacz trzymając kostkę cukru. Kto tam był, to wie, że ichnie kostki cukru rozpuszczają się wolniej i niechętnie. Nieprzypadkowo.

A jak ktoś lubi naprawdę lubi herbatę, to ma to wszystko w tyle.

A z redaktorami naczelnymi, to w ogóle w Polszcze jest hasena. Wystarczy przypomnieć sobie, kto był pierwszym naczelnym polskiego Playboy`a

bo codzienne zużycie opieram na Yunnanie (czarny, dobry, jak zły to w młynek pod zlewem, bo pieca nie mam), który zwykle jest pomieszywany z różnymi innymi herbatami zazwyczaj indyjskimi albo z Cejlonu. Ważne, żeby liść gruby posiadały a nie łodygi i pył ze zmiotek.
Ale dzbanek szklany to w ostateczności. I wody nie dolewam tylko tak jak raz zawsze muszę mieć nalane, chyba, że moja mama, albo inny nadciśnieniowiec zawita, to się mu rozwodni.
U mnie w domu ludzi mało, za to każdy inaczej wybiega, przeto sobie często zaparzamy w kubkach z prawdziwej porcelany.
A jak się uda razem, to wtedy się bierze lepszą herbatę, często z zagranicznego kraju naprzywożoną, zaparzamy ją w porcelanowym dzbanku i do filiżanek lejem.

Ale uwierz mi Pan, znałem kiedyś jednego takiego, co czeską (sic! i pfuj!) herbatę w papierku zaparzał cztery razy i chętnym pokazywał, że jeszcze mu się udawało kolor wyodrębnić.
Ale to dawno było…
I jeszcze dodam, że my jesteśmy z frakcji niesłodzącej.

A po co w ogóle oglądać reklamy skoro człek się tylko wnerwia? O sztampie reklamowej mówię. Ja tam zawsze pilota mam na podorędziu, albo palec pośliniony do szybkiego kartkowania zdatny. I może właśnie dlatego żadne Najsztuby, Wojciechowskie oraz inne nie powodują u mnie wzrostu ciśnienia. Ale jak kto ma masochistyczne ciągoty, to niech mu odbierają apetyt i nie tylko…

Tak się składa, że Najsztub to dla mnie coś, jakby znak jakości pt. “Omijaj mnie z daleka, strata czasu”.
Czasem zdarzy się, że zlekceważę sobie ów znak, po czym mam uczucie tęgiego zażenowania i zgorszenia objawiającego się retorycznym pytaniem: Jak to się dzieje, że taki człowiek jest znaczącą postacią polskich mediów.

Przykłady?

A proszę bardzo: “Tok2Szok”- mówili znajomi, nie oglądaj, bo syf. Oczywiście nie posłuchałem i obejrzałem kilka odcinków. Punktem granicznym były dwa programy: z Kononowiczem oraz z Lepperem. Nie wiedziałem, że a/mona być tak bezczelnym b/chamowatym wobec Wicepremiera RP c/cynicznie wykorzystywać chorego człowieka… i skończmy na c/

Dalej? No prosze: “Przekrój”. Nooo, to mistrzostwo świata było, spuścić kultowe pismo o kilkadziesiąt tysięcy egzemplarzy w dół, jeśli chodzi o sprzedaż, i to w ciągu roku

Dalej. Serial “Gorący temat”- nudny, zero dramaturgii, groteskowe dialogi. Ale co z tego, jak sie dostaje zlecenie na napisanie scenariusza po znajomosci.

I teraz ta reklama “Liptona”.

Ufff…

_{It`s good to be a (un)hater!}

ale Najsztuba nie poważam.

pamiętacie artykulik w Przekroju o polo na śniegu (drużyna Marka D.)?
No wiecie po tym co z Markiem D. było potem, cień padł na to nazwisko.

teraz to już cyrk