mam pełną świadomość, że Pan nie istnieje. Ale ten byt, który Pana wykreował zwalił na Pana wszelkie interakcje tekstowiskowe, już to z własnego lenistwa, już po to, by uniknąć ewentualnych, a na blogach nieuniknionych, przykrości.

Ale jednocześnie, zrezygnował tym samym z przyjemności odbierania pochwał, a niekiedy nawet i hołdów, jakimi społeczność tekstowiskowa obdarza, nieistniejącego przecież, Pana, panie Yayco, czasami obdzielając nimi nie mniej nieistniejącego pana N.

I niech się Pan nie broni przed mentorstwem, bo to żadna zaraza. Bardzo pożyteczny fach w ręku.

A ten kawałek bym zawiesił na zielonym pasku.