To co Pan pisze to są niby oczywiste rzeczy… Niby…
Jeśli przyjrzeć się temu bliżej to Pański komentarz zmusza do postawieniu kilku pytań, które ja akurat sobie stawiam i być może z tego powodu te teksty powstają.

Poznanie drugiej osoby jest niezwykle ograniczone – sami siebie zazwyczaj znamy dość słabo, łączność jest zakłócona na wielu poziomach i z tysięcy powodów. Między mną a mną. A co dopiero między mną a drugim człowiekiem.

Można powiedzieć, że te teksty to takie gadanie do samej siebie, lecz świadomie wystawiam je na widok publiczny.
Mogłabym co oczywiste, pisać to w tajemnicy przed światem. Kiedyś tak właśnie robiłam.
Kiedyś z kimś porozumiewałam się przy pomocy listów papierowych.
Kiedyś zaczęłam coś pisać bardziej publicznie i to przyciągnęło do mojego pisania, nie wiem jak go nazwać...no w każdym razie przyciągnęło a konsekwencje tego były dość... znowu brakuje mi słowa… no w każdym razie były dość poważne.

Wtedy się nauczyłam jaką moc mają słowa – moje i cudze, ale wtedy też i jeszcze odrobinę później pisanie odkryłam jako sposób.

Jeszcze nie bardzo rozumiem… dostrzegam ograniczenia…

Tylko już nie chcę pisać dla samej siebie. Z całym ryzykiem jakie za tym idzie, z konsekwencjami tego ryzyka.

Sam fakt odpowiedzi jest dla mnie już nie tylko ważny, ale i zaskakujący. Za każdym razem.

No więc sam Pan widzi Panie Yayco, że te filtry, zasłony i inne tego rodzaju sprawy są, i ja się z Panem zgadzam czemu właśnie daję wyraz proszę zauważyć, i dobrze może że są i całe szczęście nie przeszkadzają zanadto.

Co do eksperymentu… coś może w tym jest z tym, że eksperymentuję na sobie samej?
Nic się na jednym doświadczeniu nie nauczyłam? Nauczyłam się bardzo wiele, oj…

Wydaje mi się, że przywołany przez Pana fragment literackiego utworu jest esencją tego o co mi chodzi. Więc dziekuję...

Pozdrawiam patrząc na drzewa…