Rozpoczynając od cytatu z poprzedniego postu Sergiusza – akceptacja energetycznej polityki Europy to jednocześnie akceptacja rosyjskiej polityki w Europie Wschodniej. Tu nie ma opcji pośrednich – jeśli zdecydujemy się normalizować stosunki z Rosją, to kończymy również romans z Ukrainą, skończyć z całym naszym prometeizmem i przestać robić problemy rosyjskiemu biznesowi (np. nie zwracać uwagi na powiązania z wywiadem) kiedy próbuje inwestować w Polsce. Od tego zresztą zaczęła się cała nasza “zimna wojna” – wcześniej dla Rosji byliśmy raczej neutralni, może nieco drażniący przez bycie “koniem trojańskim” USA i przez opóźnianie budowy rurociągu Jamał 2.

Bo żeby być skutecznym, nie możemy sobie jednego dnia suszyć zębów do Putina, drugiego do Juszczenki, tydzień później powiedzieć Merkel że jesteśmy przeciw Nord Stream, a potem dogadywać szczegóły baz amerykańskich w Polsce. Albo – albo. I za to duży plus dla Kaczyńskiego, który ma jakaś tam wizję polityki wschodniej (czy słuszną, pokaże historia), której się trzyma, zamiast próbować być miłym dla wszystkich.

Możemy sobie tu poteoretyzować, ale faktem jest że w Polsce nie ma siły politycznej która prezentowałaby takie jednoznacznie pro-rosyjskie poglądy jako program. Polecam ostatnie teksty Wielomskiego na salonie oraz poczytanie, jaką wywołały reakcję. I to nie jest wyłącznie “salonowe” postrzeganie priorytetów polskiej polityki względem Rosji, ale raczej przekrój społecznych wizji polityki wschodniej. Mało kto ma ochotę poświęcić to co osiągnęliśmy do tej pory w kontaktach z Ukrainą, a jeszcze mniej – widzieć znaczące rosyjskie inwestycje w Polsce.