cieszę się potrójnie.

Po pierwsze, z Pani dyskretnego sceptycyzmu, który nic nie ujawnia, sprzyjając tajności.

Po drugie, zatroskaniem o los naszego lewego skrzydła, które być może nie wie, że musi nam pomóc wzlecieć na przestwór.

Po trzecie zaś, z niebezpośredniego wsparcia idei zasadniczej, wyrażającego się w uzurpacji wpływu na decyzje personalne.

Czy mogła by Pani, w wolnej chwili, kiedy nikt nie będzie Pani obserwował, zwłaszcza zaś Igła Kozak, wymyślić jakieś zawołanie i tajne znaki, po których się będziemy rozpoznawać? Zgadzam się z Panią, że wymachiwanie fartuszkiem może być nieco krępujące…

Pozdrawiam, zapoznając się z pismem urzędowym, choć nie powiązanym…