Napisałam o rocznym wolontariacie – pół roku uczenia się, przystosowywania się do upału i innych warunków życia, pół roku efektywnej pracy, którą i tak lepiej wykonywali wyuczeni już i doświadczeni miejscowi, którzy byli i tak tańsi niż wolontariusze. Oczywiście, taki wolontariat, choć jakoś budzi moją niechęć, ma pozytywne skutki – ci wolontariusze często będą później wracać już jako turyści i będą zostawiać tam swoje pieniądze, znając tamtejsze problemy z własnego doświadczenia ci, którzy będą mieli takie możliwości, mogą w przyszłości zrobić wiele dobrego dla biednych krajów.

Przykłady opowiadali mi Afrykańczycy w jednym z biedniejszych tamtejszych krajów. Oczywiście, można się pytać na ile wynikało to z ich niechęci i pewnej zazdrości w stosunku do Europejczyków/Amerykanów. No i oczywiście to przypadek jednostkowy, z jednego kraju – może nie powinnam wyciągać wniosków na podstawie jednego państwa, a mieć nadzieję, że generalnie wygląda to tak, jak Pani opisuje.

Z tego, co tam widzieliśmy wynikało, że najwięcej dobrego na miejscu robiły małe fundacje stworzone w konkretnym celu. Poznaliśmy Francuzów, którzy zbierali pieniądze między znajomymi, przekazywali je dla konkretnej oazy. Raz na rok, za własne pieniądze, przyjeżdżali na miejsce, sprawdzali jak zostały wydane pieniądze, razem z człowiekiem stamtąd (byłym deputowanym, wykształconym w Kanadzie inżynierem) po rozmowach z mieszkańcami oazy (zwłaszcza z kobietami) decydowali komu i na co najbardziej się przydadzą (wykopanie i wymurowanie studni w gospodarstwie, budowa budynku medycznego, zatrudnienie pielęgniarza etc). Dużo dobrego robili ludzie uczący miejscowych konkretnych umiejętności, wyrobu przedmiotów, które potem można było sprzedać europejczykom – były to małe siostry ojca de Foucault i właścicielka butiku (założyła go Francuzka, po jej wyjeździe przejęła go kobieta, która nauczyła się od niej czego oczekują turyści). Stąd podoba mi się idea fair trade, choć zdaję sobie sprawę ile trzeba włożyć pracy w wymyślenie co i jak można produkować, żeby ludzie chcieli to kupić (a nie kupowali jedynie w ramach pomocy) i w nauczenie miejscowych takiej pracy.

Wielkie organizacje były widzialne głównie dzięki wspaniałym samochodom rozbijającym się po miastach, a nie z działalności.

pozdrawiam