W Himalajach ludzie zbierają krowi nawóz, mieszają z sianem, suszą na dachach domów, a zimą opalają tym.
Często zadziwia mnie, jak niewiele trzeba, żeby znacznie poprawić warunki życia wielu ludzi. I jak bardzo to niewiele, zanim dojdzie do jego realizacji, rozłazi się po drodze i dociera jedynie do bardzo nielicznych.

różnicy mentalnej.
Jestem jeszcze z tego pokolenia, które pamięta co w Polsce znaczyła krowa żywicielka.
Jeszcze są zapadłe rejony czy wsie, gdzie żyją ludzie prowadzący gospodarkę na pół naturalną.

W domu jest tv, RM, 2 żarówki, 1 krowa, koń, kilkanaście kur i królików.

Na śniadanie zacierki/kasza na mleku i chleb, na obiad kartoflanka z chlebem, na kolacje chleb z mlekiem. Smalec, grzyby.
Własny ser, a właściwie twaróg, jajka. W niedzielę kura z rosołu.
Pali się drewnem, w zimę węglem

Renta babci na opłaty.

Daleko szukać?
Igła

ja lubię szukać daleko.
Wtedy lepiej widać pewne sprawy, jak się zestawi je razem. Ja wiem co to krowa i co koń jest.
Wydaje mi się jednak, że my już na tej “drodze” bliżej tego NY jesteśmy, niż tej Afryki. A przynajmniej w tą stronę gęby zwrócone mamy i bardziej nas przejmuje co u Hilary słychać.

Ja tą przepaść mentalną widzę. No ale może to ino wyobraźnia.

kułak i spekulant

Mentalność tu, mentalność tam. Sądzi Pan, że ten makler z NYC dogada się z tymi z Afryki czy Himalajów, co to ich krowa przy życiu utrzymuje? A to mi wygląda na pytanie fundamentalne, bo my – jak Pan raczyl zauważyć – to już bliżej maklera. A przynajmniej tak nam się wydaje. I tego chcemy.

Pozdrawiam serdecznie

w pewnym sensie, ten makler też jest uzależniony od tej krowy, co to jest w 2/3 złożona z krowy, a w 1/3 z buhaja.
Fajne jest, że ludzie tam jeżdżą i robią coś pożytecznego.

Sam mam dwa takie przypadki (lub potencjalne przypadki) z otoczenia:

1. Mój kolega z firmy, Irlandczyk, zastanawia się nad złożeniem aplikacji do francuskiej fundacji architektów-wolontariuszy, którzy jeżdżą w te zakątki świata, które nawiedzają kataklizmy i inne nieznane nam na codzień nieszczęścia i pomagają odbudowywać zrujnowane domy.

2. Moja przyjaciółka była rok temu na Sri Lance, na zaproszenie swojego byłego szefa- szwajcarskiego architekta, który projektował tam szkoły. Była tam też holenderska emerytowana nauczucielka, która większą częśc roku spędzała na Sri Lance ucząc dzieci. Wszystko to oczywaiście w ramach wolontariatu.

Pozdrawiam

kułak i spekulant

Będę brutalny.
Bujaj się.

Tu nie trzeba nam maklerów z WS ani z Dublina ani z City.
Nam trzeba modeli ekonomicznych & klientów, którzy będą w stanie płacić tyle, żeby taka gospodarka na 8 ha, z 3 krowami, 300 kurami i twarożkiem mogła zapewnić GODNY byt tym co tak chcą żyć i dobry produkt, tym co to chcą jeść.

I tu jest wyższa szkoła jazdy.
Igła

że ani się obejrzymy, jak te krowy w Afryce zrobią się fioletowe, a świstak popodłącza kradzieżówki do państwowej sieci energetycznej…

Z tym wolontariatem to jest taki problem. Człowiek chce coś zrobić, myśli sobie, mam dość tego całego smrodu i stresu tu, jadę na wolontariat tam,pomogę przy okazji. Idzie do organizacji wolontariatu, wysyłają go w świat. Człowiek bierze wygodne, luźne ubrania, no bo przecież jedzie tam i nieważne, co będzie miał na sobie. No to miejscowi się stukają w głowę i patrzą jak na wariata – co on nas będzie uczył, jak nawet nie stać go/nie potrafi się porządnie ubrać, tylko dziurawe spodnie nosi. Przez pół roku wolontariusz się uczy co i jak, bo wdrożyć się musi. Cały czas dostaje od organizacji wolontariatu mieszkanie i pieniądze, o jakich miejscowy mógłby tylko pomarzyć, choć oczywiście są to warunki trudniejsze, niż miałby w domu i pieniądze nieporównywalne. Przez pół roku wolontariusz pracuje dla dobra i wraca do domu z poczuciem dobrze spełnionej misji. Oczywiście, nie dotyczy to wszystkich wolontariuszy, ale.

pozdrawiam

nie mogę się oprzeć wrażeniu, że w tym myśleniu jest pułpka, która nas doprowadzi do pytania: w takim razie co w zamian? Ja się nie znam na wolontariacie, podałem przykłady z otoczenia.
A sama idea cały czas mi się podoba.
Przykład we wpisie również przypada mi do gustu z racji zawodu. Jestem zafascynowany projektowaniem, które jednocześnie rozwiązuje istotne egzystencjalnie problemy. Mało jest tego w tłustym i dostatnym świecie zachodu.

Pozdrawiam

kułak i spekulant

Czy opisywane doświadczenia zna Pani z pierwszej ręki?
Pytam, bo moje doświadczenia z kilkuletniej pracy dla jednej z największych tego typu ogranizacji na świecie są zgoła inne.
Potencjalni wolontariusze odbywają szkolenia przez trzy miesiące w kraju – siedzibie organizacji. Nie wszyscy chętni zostają zakwalifikowani, z różnych względów. Merytorycznych, zdrowotnych a nawet osobowościowych.

Po przyjeździe do kraju przeznaczenia czeka ich kolejny miesiąc szkolenia. Pracownicy terenowi organizacji w danym kraju przyjmującym wolontariuszy (w porozumieniu z gospodarzami) zapewniają tzw. akomodację. A potem wolontariusz w teren rusza, bo do tego czym miał się zajmować i jak, został przeszkolony wcześniej. Ze specyfiką wykonywanej pracy wiąże się również odzienie, i z takowym pasującym do okoliczności musi się od razu w kraju docelowym pojawić.

Wiele zależy zatem od wstępnego przygotowania ochotnika, jeszcze przed jego wyjazdem. Jak ktoś, coś robi coś na wariata, to być może przypadki opisywane przez Panią się zdarzają.

Pozdrawiam serdecznie…

[edit]
I jeszcze jedno, w organizacji, dla której pracowałam, nikt nie podpisywał umowy z wolontariuszem na pół roku. To bez sensu by było. Standardowym okresem kontraktu był jeden rok. Z możliwością przedłużenia do 3 lat, jeśli woluntariusz chciał zostać dłużej i… sprawdzał się w tym, co robił.

stosowanie odpowiedzialności zbiorowej tu nie pomoże i zaciemni obraz. Kto to jest niby ten biały człowiek? To jest trochę figura retoryczna, mi sie wydaje.
To co lepiej rozgrzebać i zostawić?
Chyba nie, prawda?

kułak i spekulant

Ja już właściwie wszystko, co najważniejsze, napisałam.
Do opisania (ewentualnego) pozostają tylko anegdoty związane z miejscami i wolontariuszami. :)

Pozdrawiam ciepło…

p.s. Proszę, zwracaj się do mnie w trzeciej osobie liczby pojedyńczej. :)

Nie twierdzę, co nadmieniłam wcześniej, że pomyłek w doborze ludzi nie ma. To, co opisujesz (w sensie uczenia konkretnych umiejętności) było domeną także tej “mojej” organizacji. I zaręczam Ci, że nikt z wolontariuszy tej organizacji, w kraju w którym pracowałam nie rozbijał się “wspaniałymi samochodami”.
Żaden z nich nie miał żadnego samochodu.

Generalizowanie bywa czasami krzywdzące…

p.s. A roczny kontrakt obejmował tylko pracę w terenie. Żadne szkolenia nie były do tego okresu wliczane.

Rzecz w tym, że jest to jeden z problemów, ktorych nie da się rozwiązać. Bo niby jak?

A ta zbiorowa odpowiedzialność jest niestety na miejscu, bo chyba nie będzie Pan zwalal winy na konkretnych ludzi, poityków, którzy podbijali tamte kraje w imię poprawy losu wlasnych spoleczeństw (mowa o bardziej wspólczesnych czasach) lub dla dobra króla czy królowej, a także po to, by napchać kabzy kupcom, rzemieslnikom, żolnierzom czy zwyklym lachudrom.

Jak sie patrzę na to, co robią teraz Indianie amerykańsccy czy kanadyjscy z pomocą sprytnych prawników, to niebawem będziemy (jako biali ludzie, bo na szczęście nie jako Polacy) niezly kabaret z odszkodowaniami w wielomiliowych sumach liczonych. I to nie tylko za utracone ziemie, czy korzyści z tytulu wywiezionych bogactw naturalnych, ale również za straty moralne. I czym to wtedy wyrównamy? Wyliczając zaslugi niewątpliwe wolontariuszy?

Tak zbiorczo bo oboje, naciskacie na odcisk biali vs czarni.
Wrzucanie do jednego worka wszystkich pomagających białych, co to najpierw pałą i kałachem a potem w pielgrzymkę do Afryki, wydaje mi się niesmaczne.
Ludzie w tym względzie dzielą się raczej na tych którzy pomagają i którzy nie pomagają, a nie na białych i całą resztę. Kolor skóry nie ma tu nic do rzeczy, poza jednym, że kraje wysoko rozwinięte (bogate) to w większości kraje europejskie i północnoamerykańskie.

Ludzi, których poznałem, a którzy sami pomagają nie są bogatymi, znudzonymi japiszonami. Podejrzewam, że to obraz zbliżony do warszawki, bo znam ludzi z innych stolic europejskich i nie ma w nich wiele z nowobogackiego blichtru młodych szczurów.

I szczerze mówiąc, nie rozumiem skąd ten wasz atak na wolontariat.
Mam niesmak.

Pozdrawiam

kułak i spekulant

Miasto z kopalnią uranu. Kiedyś górnicy byli wysyłani na leczenie do Europy, teraz, po dekolonizacji, właściciele to nadal firmy europejskie, ale o górników nikt już nie dba.

Sklep. Można kupić mleko w proszku – holenderskie, serek topiony – francuski, puszki z warzywami, dżem, kawę – to wszystko też z Europy.
Sklep z tkaninami. Wzory – typowo afrykańskie. Import prosto z Holandii.

Ponoć kiedyś z Polski wysłano do Afryki zboże, bo tam głód, a u nas zbyt obficie obrodziło. Statek dopłynął do wybrzeża, wyładunek i transporter dalej by kosztowały, więc wrzucono ładunek do wody (słyszałam tę historię, ale jej nie weryfikowałam, nie wiem, na ile jest prawdziwa).

Cały czas Afryka jest traktowana jako miejsce zbytu dla europejskiego chłamu, przestarzałych technologii, których gdzie indziej by już nie kupiono, miejsce pozbywania się rzeczy zbędnych, no i tanie źródło surowców. Pomoc idzie, wielkie pieniądze etc, jak pisał Pan Lorenzo, ale nie dużo z niej wynika. Ba, dochodzi do tego, że władzom nie opłaca się podnosić stanu ekonomicznego państw, bo wtedy nie dostawałyby takich zapomóg, a przecież z nich żyją. Wielkie organizacje typu Unicef są, pokazują się, ale niewiele robią. Wysyłani są przedstawiciele Banków Światowych i innych tego typu instytucji bo wypada, piszą swoje raporty, które potem mało kogo obchodzą i niewiele z nich wynika. Europejczycy zarabiają na kontraktach na rozmaite projekty, z których, żeby nie było, rzeczywiście coś wynika – to studnia wymurowana, to szosa wyasfaltowana etc., ale generalnie ludziom cały czas jest źle. Wielkie pieniądze idą na walkę (promocja prezerwatyw) z AIDS, ale już w mniejszym stopniu na walkę z innymi równie, albo i bardziej powszechnymi chorobami, szpitali nadal mało, w fatalnym stanie i drogie.

I potem młodzian z Europy obrażony na zachodnią cywilizację albo człowiek zmęczony codziennym wyścigiem szczurów (przy czym niekoniecznie musi on być zblazowanym japiszonem, raczej nie jest) przyjeżdża w swoich wyciągniętych koszulkach z dredami na głowie i będzie pomagał tutejszej ludności. Kosztuje więcej, niż kosztowałoby zatrudnienie doświadczonego miejscowego, bo nawet jeśli nie dostaje pieniędzy, to trzeba mu zapewnić mieszkanie, jedzenie etc. (choć pewnie, jak napisała pani Magia, niesprawiedliwie uogólniam). I budzi to we mnie niesmak. Tak, przyznaje, to nieładne, niskie, wynika z mojego przewrażliwienia, z mojego problemu. Ale niesmak mam.

ps. nie chodzi o sam kolor skóry, ale to co za nim stoi i, nawet jeśli dla Ciebie nie ma on znaczenia, to dla innych, w biednych afrykańskich krajach, będzie miał. Bo jak jesteś biały, to znaczy, że jesteś z zewnątrz, masz samochód, masz pieniądze, masz lekarstwa, masz możliwości. I nawet jak będziesz tam mieszkał 30 lat, to ten kolor będzie Cię wyróżniał.

pozdrawiam

to prawda, że kolor skóry ma znaczenie. W ostatnie lato, znajomi wybrali się (zdaje się) do Maroka, “na dziko” bez hoteli itp. Wśród nich był Niemka, która urodziła się w Erytrei. Jedyna osoba o czarnym kolorze skóry. Z taką ilością wyzwisk, obelg i nienawiści nie spotkała się chyba nigdy, a na pewno nie w “białej” Europie. Musiał ciągle z nia chodzić “biały” kolega, a i jemu się obrywało, że się z nią pokazuje. Fajne, nie?
Julll, nie chciałbym, żebyśmy wylali dziecko z kąpielą. Rodzajów pomocy jest wiele, bardziej i mniej skutecznych, są też oszuści nabijający sobie kiesę. Czy to na pewno dyskredytuje ideę i tą część rzetelnej, naprawdę przydatnej pomocy?

Pani słowami, dyskredytuje się również pomocowe organizacje, pracujące w Polsce dla biednych Polaków. Używane są te same zdania, niektóre słowa wystarczy poprzestawiać.

Pozdrawiam

kułak i spekulant

akurat do Niemców to bym się nie czepiał zbyt mocno. Później wielokrotnie nam pomagali, Polakom.
Ciekawi mnie ile krów nam Rosjanie oddadzą. I czy będą to matrioszki.

Pozdrawiam

kułak i spekulant

przykłady znajdzie Pan takie, jakie Pan zechce i ja również, a przecież nie o to chodzi, prawda?
Te przykłady, które podałem to, wydaje mi się, typowe “dawanie wędki”. Pan podał przykład “dawania ryby” i to podartej.

Ale zgadzam sie z Panem, że dobrymi chęciami piekło wybrukowane- można narobić dużo nieszczęścia chcąc pomóc, gdy się nie wie jak, ani jakie mogą być tego skutki.

Pozdrawiam

kułak i spekulant

“To jest praca u podstaw” – to jest jakieś sensowne rozwiązanie, tyle że wymagające wiele czasu i o wiele większego zaangażowania krajów bogatych. Ze względu na rozwój sytuacji (ostatnie problemy z żywnością dla ludności w krajach biednych) czasu jest już jednak bardzo niewiele. Za dużo czasu stracono na puste gaduły, jednocześnie rzucając ochłapy. A rewolucjonistom działanai u podstaw mogą być nie na rękę.

Pozdrawiam serdecznie

Panie Igło – co za krowy! Wspaniałe krowy!

Prawdziwe, jak i dawniej bywały

Podobnie z pompami mechanicznymi. Ludzie zarabiają pieniądze i kupują motopompę, żeby podlewała uprawę zamiast wyciągającego wodę ze studni wielbłąda – prościej bez dwóch zdań. No więc jak już kupili pompę, to sieją zboża ile się da (które znacznie mniejszym wysiłkiem można uprawiać na południu, podczas gdy w oazie rosną wspaniałe i wymagające mniej wody owoce) i woda się leje bezustannie, co przyczynia się w tempie szybkim do wysychania oazy.

Dzięki za ciekawą dyskusję. A o Sachsie poszukam i poczytam.

Pozdrawiam serdecznie

Przyłączam się do Pani Julll.

Pozdrawiam serdecznie