ma jakąś antywarszawską fobię.

Musiał Pan naprawdę na wyjątkowych kretynów trafiać.

Zdarza się.

Ja wtedy dopiero cztery lata jak w Warszawie mieszkałem, ale jakoś nie miałem problemów w kontaktach.

Nigdy też nie miałem z tego powodu kompleksów, ani poczucia wyższości.

Może dlatego że szybko wrosłem w to miasto i poczułem je jako moje. Raz i na zawsze. Takie uczucie się zdarza rzadko. Zwykle jest też nieszczególnie sympatyczne i satysfakcjonujące.

A z tymi, z którymi w barakowozie w karty grałem i wódkę piłem, jeszcze przez kilka lat łączyły mnie więzi towarzyskie. Nie wszyscy byli z Warszawy.

Dopóki nam się drogi nie rozeszły. Jak to w życiu.

A ogłoszenie znakomite!

Pozdrawiam