nie jestem pewien czy pani plastyczka ma się czego wstydzić. Być może, ale tego nie wiem.:)
I według mnie, najsmutniejsza w wierszu jest właśnie ta jedyna kropelka nadziei.
Ale możemy się pospierać, jest o co.

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie

Ps.
Zgadzam się, powinno być coś jeszcze. Ale niestety, technika ogranicza.
Zwłaszcza mnie.:)