Pierwszy cytat także jednak mówi że każda rzecz ma swój czas. Tak post jak i radość, ucztowanie. Nie można oczekiwać od Kościoła permanentnego postu. Jest miejsce i przestrzeń i na uroczyste świętowanie, ze wszystkimi jego znakami. Ze świeżymi kwiatami wokół ołtarza, z pięknie oprawną księgo Pism, z uroczystymi (nie tandetnymi) strojami wiernych i urczystmi szatami prezbiterów. Jest miejsce na dym kadzideł i złoto ikon. I na piękną architekturę (ocenę urody Świątyni Opatrzności tutaj ujmuje w nawias).

Mieć o to pretensję — to malkontenctwo (jak trafnie ujęłaś), o którym mowa w cytacie drugim. Malkontenta nie zadowoliłby przecież i Kościół nawet w całości przeobrażony w instytucję dobroczynną.

Trzeci bezpośrednio odnosi się do tego, o czym pisałem — dlatego jest najszerszy.

Wszystkich którzy poczuli się zmanipulowani, przepraszam.
Mam nadzieję, że dzięki Magii zostały wszelkie wątpliwości rozwiane.