‘Cudne. To kawalek prozy zycia, co to sie w poezje niespodziewanie zamienia.’ (Borsuk)

Ile razem dróg przebytych?
Ile sciezek przedeptanych?
Ile deszczów, ile sniegów
wiszacych nad latarniami?

Ile listów, ile rozstan,
ciezkich godzin w miastach wielu?
I znów upór zeby powstac
i znów isc, i dojsc do celu.

Ile w trudzie nieustannym
wspólnych zmartwien, wspólnych dazen?
Ile chlebów rozkrajanych?
Pocalunków? Schodów? Ksiazek?

Ile lat nad strof tworzeniem?
Ile krzyku w poematy?
Ile chwil przy Bethovenie?
Przy Corellim? Przy Scarlattim?

Twe oczy jak piekne swiece,
a w sercu zródlo promienia.
Wiec ja chcialbym twoje serce
ocalic od zapomnienia.

Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku dla Pani Merlotowej i Pana Merlota!