w kwestii oczywistości. Czy naprawdę nie potrafi pan wymyślić innej kary niż klaps? A czy próbował Pan? Nazywanie swoich przyzwyczajeń koniecznością to nie jest dobry pomysł, moim zdaniem.

I żeby była jasność: do tej oczywistości dochodziłem kilka lat. Być może dla Pana jeszcze za wcześnie. Piszę to bez ironii, odwołując się do swoich doświadczeń rodzicielskich. I mając na koncie porażki, o których pisze Pan Kleina. Nie zamierzam kreować się na świętego.

Ostatniego klapa moje dziecko dostało wiele lat temu. Wielokroć miałem ochotę na powtórzenie tej procedury. Jakoś się powstrzymałem. Dziecko właśnie kończy gimnazjum. Jestem z niej naprawdę dumny.

I jeszcze, proszę pamiętać, że sankcje negatywne (kary) są najbardziej prymitywną formą reagowania na dewiację społeczną (bo problem nie dotyczy wyłącznie dzieci). Głownie dlatego, że mają charakter następczy, to znaczy występują po zamanifestowanej dewiacji.

Są natomiast łatwe i spektakularne. A karzący może sobie powiedzieć, że przecież zareagował. A ja spytam, dlaczego musiał reagować? Czy aby o czymś wcześniej nie zapomniał i swoje zapomnienie odreagowuje na kimś innym?

Co zaś do elementy tradycyjnego, to nie zrozumiał Pan. Ja go nie krytykuję, a jedynie stwierdzam jego obecność i neguję racjonalny charakter.

Proszę pamiętać, że tradycja nie jest statyczna. Zmienia się. My ją zmieniamy.

Wie Pan zapewne, że przez całe wieki władza pater familias, była władzą życia i śmierci i że obejmowała początkowo wszystkich członków rodziny. Strasznie musieli się buntować tradycjonaliści, kiedy zdecydowano, że nie rozciąga się ona na dorosłych mężczyzn. Zapewne w głowach im się nie mogło pomieścić takie naruszenie tradycji i dobrego obyczaju.

Całkiem niedawno mieliśmy na TXT mędrca, który twierdził, że czasami dobre lanie może kobietę naprowadzić na dobrą drogę. Bo przecież tradycyjne prawo karcenia żony, jakkolwiek jest sprzeczne z prawem (też nie, żeby tak od dawna), nadal jest przez wielu uznawane i praktykowane. Przysłowia są zapisem tradycji. I ciągle żyją (kulturowo) przysłowia zachęcające do fizycznego karcenia żon.

Panie Odysie, nie sądzę, aby Pan aprobował takie praktyki. Mimo że są uświęcone tradycją. Wielowiekową. Więc proszę mi powiedzieć, jaka jest zasadnicza i jakościowa różnica, między fizycznym karceniem żon, a fizycznym karceniem dzieci. Jedno i drugie ma za sobą ogromną tradycję.

I odpowiadać na pytanie konkretne: odrzucam tę właśnie formę manifestowania władzy. Uważam, że jest ona przynależna tym, którzy swojego autorytetu nie potrafią budować w inny sposób. Rozumiem ich problem. Znam poczucie bezsilności. Ale nie współczuję.

Pozdrawiam