Pani Magio!
Uprzejmie informuję, że nie miałem pojęcia, kim są panowie: Tyson i bracia Kliczkowie.
Dopiero Google mnie oświecił. Zajęcie tych osób świetnie pasuje do zjawiska opisanego w moim post scriptum.
Jeden mięśniak leje drugiego, gdzie popadnie. I na odwrót. Obaj ponoszą szkody na umyśle, ale któryś większe.
Wszystko z inspiracji tych sprytniejszych (organizatorzy), którzy grają na próżności obu mordobijów.
Zwycięzca “żywi się “ przegranym, a nimi obydwoma “żywią się” byty (organizatorzy) nieco wyżej usytuowane w łańcuchu pokarmowym.

To moje podparcie się Darwinem bierze się stąd, że prosty ze mnie człowiek. Ostatnio – od szeregu lat – mało czytam, zatem nie mogę efektownie powoływać się na mądre książki i ich jeszcze mądrzejszych autorów.
Kiedyś, gdzieś obiło mi się o uszy pojęcie cechy atawistyczne i próbuję – przez pryzmat jego definicji – rozpoznawać otaczający mnie świat. Tą metodą potrafię sobie choć trochę wytłumaczyć wiele zachowań własnych (i nie tylko). Być może są to rozpoznania błędne, bo n.p. wadliwie zrozumiałem definicję wspomnianego pojęcia. Powód? Już powiedziałem: Prosty ze mnie człowiek.

Pozdrawiam serdecznie!

PS. W matematyce tak się utarło, że za najlepszy dowód jakiegoś twierdzenia uważa się ten przeprowadzony w sposób najprostszy z możliwych. Stąd chyba powstaje skłonność do niekomplikowania warunków brzegowych i początkowych przy próbie rozpoznawania zjawisk spoza nauk ścisłych.