Kocham Cię nie tylko za ten wpis!

Utopia. Szlachetna i owszem, ale utopia.

Owszem, linkowanie i agregacja interesujących tekstów obcych jest możliwe – vide sam tekst Krzysia L. Z pisaniem tego typu własnych opracowań niewielu blogerów mogłoby się zmierzyć. U nas – góra dwie, trzy osoby (Jakby Delilah zarechotała, to ja nie kwalifikuję się do tego teamu).

Widzenie przekrojowe wymaga IMO kilku rzeczy: profesejonalnego warsztatu dziennikarskiego, rozległej wiedzy historycznej, dostępu do źródeł (wujek Google nie zawsze wystarczy) i, last but not least, czasu który na pisanie można poświęcić.

Skłaniałbym się raczej do formuły obrazków czy okienek które, mówiąc o fragrmencie historii, razem mogłyby jak klocki lego szerszy obraz zbudować. Do tego celu jak ulał pasuje Twoja nazwa minuty historii najnowszej.
Dobry redaktor (może jedna z tych dwóch trzech osób) mógłby z takich minut ułożyć coś dłuższego.

Proponuję zbierać minuty.

To, o czym pisze Igła, czyli perspektywa bezpośredniego świadka wydarzeń, a także to, o czym pisze Merlot, czy układanie większej calości z puzzli to są dobre pomysły, ale niekoniecznie to miałem na myśli.

Z kolei pisząc o spojrzeniu przekrojowym i panoramicznym wcale nie miałem na myśli niemal naukowych opracowań wymagających rozległej wiedzy, dobrego wartsztatu, obejmujących całe dziesięciolecia etc. Zupełnie nie o to chodzi.

Powiedzmy sobie szczerze: tekst Krasowskiego jest napisany ciekawie, ale ani to nie jest żadna analiza, ani nie jest warsztatowo poza zasięgiem możliwości dobrego blogera. To padanie na kolana jest fajnym komplementem dla autora, ale to tylko komplement.

Chodziło mi o jedną rzecz: o pisanie wychylające się spojrzeniem poza wybraną Minutę Historii. Oczywiście, ze względu na atrakcyjną formę dobrze jest zawsze w tekście mieć jako osnowę zbliżenie na jeden czy dwa detale/minuty.

Czytając tekst Krasowskiego złapałem się na refleksji, że pewnie przeciętny oglądacz telewizora zna większość opisanych faktów. Pytanie ile z nich pamięta i kojarzy, gdy ogląda dzisiejsze serwisy informacyjne?

To właśnie mam na myśli pisząc o potrzebie Izby Pamięci, czyli łatwej do znalezienia przypominajki, dzięki której znacznie trudniej byłoby specom od politycznego marketingu robić ludzi na szaro, nie tylko podczas kampanii wyborczych, ale na codzień (choć ostatnio to na jedno wychodzi).

Jak widzicie, nie chodzi mi o naukowo niemal rzetelne opracowania, a o teksty w których możnaby przeczytać, że to chyba nic dziwnego co w 2008 robi iXs, skoro w 2001 knuł przeciwko Zetowi, tylko z innej strony barykady niż Ygrek. Itp.

Oczywiście w takiej Izbie Pamięci możnaby zbierać także Minuty oraz także subiektywne impresje i relacje – wspomnienia. Dzięki czemu całość byłaby naprawdę ciekawa.

łapię cenną myśl Serga???

Bo jeżeli ją dobrze zrozumiałem, to jakiś redaktor działu Izby Pamięci sporządza jakieś kalendarium ( w latach/miesiącach/przełomach ) a potem Konfederaci uzupełaniają je treścią.
Wychodzi mi taka mini-wikipedia.
?

czytamy sobie z Igłą w myślach :)
nie uzgadnialiśmy na zapleczu treści komentarzy :)

trza powołać organ redakcyjny.
Wymyślić/zastrzec nazwę, zebrać ochotników, zainicjować i nadać temu czemuś masę do rozpędzenia się kuli śniegowej.

jak najbardziej, tu jest wielkie pole dla indywidualnej fantazji i kreatywności, poczucia humoru itd – tego wszystkiego co na codzień i tak pokazują Konfederaci na blogach.

Takie smaczki i wstawki pomagałyby poczuć klimaty nie tylko młodzieży, dla której np. opowieści o Solidarności to napompowane mitologią bajki o styropianie, ale też nam samym, bo człowiek zupełnie niezauważenie zapomina o wielu realnych kontekstach typu jakie samochody i jakie autobusy jeździły po ulicach.

Jeżeli chodzi o mnie, to moja gęba i nazwisko są znane.
Nawet w tv u Pospieszalskiego ją pokazałem.
Czego żałuję.
A Xsiężna mnie ostrzegała.

Czy drudzy?
Co?

Możesz zawsze odsłonić się przed redakcją TXT.
Też mamy swoje tajemnice i ich strzeżemy.

Temat “kto za kim stoi” już przerabialiśmy, chyba. Całkiem niedawno. :)

http://tekstowisko.com/sergiusz/55184.html

Merlocie?
Czy może z siebie się śmiejesz, z tej cholernej jajecznicy?

To co wie redakcja TXT, to jedno, to co wiedzą drudzy to drugie.

I zauważ, że tu – jako bloger, i tam – w banku Minut Historii, możesz zachować swoje 2 prywatności. To jest właśnie siła internetu & blogosfery.

I to nie jest rozdwojenie jaźni.
Wcale.

Pomyśl.

Fakty to 1 – myśli to 2.
Są jeszcze uczucia.

sprawa anonimowości w TXT wygląda bardzo prosto:

1. Anonimowość jest prawem, nie obowiązkiem Internauty.
2. Ujawnienie tożsamości jest prawem, nie obowiązkiem Internauty.
3. Internauci mają równe prawa, niezależnie od tego, czy skorzystają z prawa nr 1 czy z prawa nr 2.

Natomiast co do “szpanowania” – to jest 50/50. Połowa potencjalnego problemu jest po stronie jednostki, która może szpanować lub nie, i na to ma wpływ, a druga połowa potencjalnego problemu jest po stronie widowni, która może uważać co chce, niezależnie od stanu faktycznego. Nic tu odkrywczego nie ma.

Podejmując decyzję o ujawnieniu swojej tożsamości należy się liczyć z tego konsekwencjami, a nie pytać widowni, jak na to zareaguje. To pytanie jest zresztą mało celowe, ponieważ odpowiedź od widowni z dziś nie będzie obowiązywać nowych osób z widowni jutra.

Osobiste świadectwo zawsze nabiera waloru autentyczności, gdy jest podpisane prawdziwym imieniem i nazwiskiem, ale trzeba też pamiętać, że wiąże się to z całym dobrodziejstwem bycia osobą publiczną.

I o rzetelne pisanie tu chodzi. A to z kolei zależy od odpowiedzialności własnej.
Tylko tyle i aż tyle.

(Próbowałam to wczoraj uświadomić jednemu Panu, ale wyszło zbyt złośliwie. Mea culpa…)

Też uważam, że podstawą wiarygodności w necie jest rzetelność w pisaniu i w rozmowach. To jest 100x ważniejsze niż podpis. Oraz 100x łatwiejsze do zweryfikowania niż podpis.

Z drugiej strony, jeśli ktoś swoim pisaniem i rozmawianiem zwodzi, bawi się ludzką naiwnością dobrą wolą, to co to zmieni, jeśli w podpisie widnieje prawdziwe nazwisko a w profilu prawdziwa fotka?

Wiarygodność budują czyny, a nie podpisy. To jest nowe zjawisko, przyniesione z Internetem, dlatego nadal spotyka się z odruchową nieufnością i niezrozumieniem, ale to efekt kulturowej nowości.

P.S. ludzie miewają odciski w różnych miejscach, ważne że dało się sprawę wyjaśnić

dzięki za rozmowę, coś z tego zaczynam łapać, ale przychodzi mi to z niejakim trudem. Szczególnie, jeśli chodzi o ten aspekt: “jeśli ktoś swoim pisaniem i rozmawianiem zwodzi, bawi się ludzką naiwnością dobrą wolą, to co to zmieni, jeśli w podpisie widnieje prawdziwe nazwisko a w profilu prawdziwa fotka?”

Wydaje mi się, że zmieni i to sporo. Nick może sobie pozwolić na wszystko. Osobowość realna, raczej nie. Bierze na siebie odpowiedzialność realną, a nie umowną.

Pamiętajcie, że nie domagam się takiego ujawnienia od kogolwiek z was. Moje wątpliwości dotyczą wyłącznie mojego własnego pisania.

jak ktos bedzie mial ochote, to przeczyta ;)

obcowanie z poetką z zaświatów, to jest coś...;-)

Ale Ty dla mnie jesteś dramatycznie realna przez te cholerne kwiatki…

Wcale zresztą tego nie żałuję.

zrobiłeś premierę!

Chyba trzeba to uczcić...

właśnie przeczytałem. To się nazywa szybkość reakcji :) Dzięki.

Powoli;-)

Ale dzisiaj merlota nie bedzie . Dzisiaj “cava”, za mistrzostwo (Hiszpanow oczywiscie) ;)
Pozdrawiam.

A konkretnie?
W kwestii.

Przecież to stary spór jest.
Co?
Czy bloger, anonimowy, jest w prawie?

Czytaj – czy może mieć racje?

Czy ma tylko wtedy racje, kiedy się odkryje?

Serg nie ma racji, na mój um.

Choć ćwiczony przykład Kataryny, na salonie, (i po wywiadzie w Dzienniku ), wskazuje ( mnie ), że im blogier się bardziej ujawnia tym bardziej traci.
Tak jak by tracił nazwisko/imię/prawdę.

Mogę się mylić, ale coś mi tak z tyłu głowy skwierczy.

sorry, ale jak już mieszasz prawa z racjami, to ja nie wiem, czy Ty wiesz o czym mówisz, a nawet jak wiesz, to chyba tylko Ty ;)

proszę do mnie pisać, w miarę możliwości, po polsku, bo czasem mam wątpliwości, czy rozumiem. Więc nie wiem, czy odpowiem na Pana pytania, czy na swoje.

Użył Pan słów prawo i przywilej błędnie, to napisałem co te słowa znaczą. Bo przypadkiem wiem, co one znaczą.

W obrębie przyjętego dziś za wiążący paradygmatu. W dawnej Polsce znaczyły co innego. Teraz nie ma dawnej Polski.

A w kwestii racji, to moim zdaniem rację to ma ten, kto ma rację. Obojętne jak się podpisuje. Racja nie wynika z podpisu, tylko z tego, co zawiera. Czasem racji jednak trudno dowieść. Zwłaszcza bez powoływania się na źródła. Bo co to niby znaczy, że ja wiem, jakie są ustalenia co do znaczenia słów w obrębie aktualnie wiążącego paradygmatu ?

Wystarczy, że Pan powie, że mi nie wierzy i już. Na szczęście mnie nie zależy na tym, żeby mi rację przyznawać. Mnie zależy na tym, żeby ją czasem mieć.

I jeszcze dodam, że historia bez weryfikacji źródeł jest jedynie opowiadactwem.

Przykład. Kiedyś wymyśliłem anegdotę o Janie Narożniaku. Wynikało to z tego, że spędziłem z nim kilka godzin, w specyficznej, łatwej do umiejscowienia historycznie i kontekstowo sytuacji. Przez lata tę anegdotę opowiadałem.

Po wielu latach opowiedział mi ją ktoś, kto zna Jana Narożniaka bardzo dobrze. Znacznie lepiej niż ja, bo ja onegoż Jana Narożniaka od 19 lat na oczy nie widziałem (albo nie zwróciłem uwagi). Kiedy powiedziałem, że ja to zmyśliłem, oburzył się i niemal obraził, twierdząc, że słyszał to od samego bohatera historii.

I mamy dwie możliwości. Albo moja anegdota nabrała siły tradycji (która nie musi wcale się wiązać z rzeczywistą historią). Albo przypadkiem wymyśliłem coś, co się naprawdę zdarzyło.

Problem jednostronności źródeł jest, mam wrażenie, ostatnio dość często omawiany. A przecięż już dawni rzymscy prawnicy mówili: testis unus, testis nullus.

Innymi słowy: uważam pomysł Pana Sergiusza za ciekawy. Ale unikałbym słowa “historia”. To tylko obrazy przez świadków historii zapamiętane.

Pozdrawiam kostycznie

w zasadzie jest tak, jak Pan napisał.

Ale historycznie można, na przykład, przeciwstawić Rzeczypospolitą (opartą na prawach), Rosji gdzie do XIX wieku (z grubsza) był jedynie system przywilejów.

Pozdrawiam

Hiszpańskiej cava na podorędziu nie zaposiadywuję ale coś innego się znajdzie.
Na razie jest dobrze.

Pozdrawiam trzymając kciuki…

p.s. Sergiuszu wybacz off top.