powiem tak: hi, hi.

Oczywiście, że wolałbym, żeby Pani historię tę opowiedziała na swoim blogu. Będę też, a myslę, że pan Grześ mnie wesprze, uporczywie na to Panią namawiał. Cieszę się, że udało się zasiać w Pani ziarno zastanowienia.

Oczywiście, jeśli Pani zechce, to mój blog jest zawsze do Pani dyspozycji. pójdę nawet dalej. Jeśli namowy nie poskutkują, to proszę o informację, a specjalnie dla Pani historii napiszę i wywieszę nową notkę, żeby się Pani historia nie błąkała.

Pozdrawiam, nie ustając w trzymaniu kciuków