naprawdę? Laboga.

Na usprawiedliwienie moje mam tylko, że pisałam to bodajże na samym początku studiów, kiedy tkwiliśmy w jakimś Bizancjum i mogłam co najwyżej mieć pojęcie o tym, ile wzrostu ma Bazyli Wielki albo cesarzowa Irena. (A i tak nie miałam.)

Zaś Kacper to w ogóle jest były biotechnolog, a teraz lingwista stosowany, więc za cały background historyczny i politologiczny tego scenariusza niestety odpowiadam ja.

W temacie wzrostu przemilczę z urazą Pańskie uogólnienia krzywdzące.

dobranoc

szukałem tego przepisu na rybę po bałkańsku.
W zasadzie jestem głodny.

ja faktycznie nie zaznaczyłem, że jednak się mnie rozchodzi głownie o zjawiska męskoosobowe.

Zresztą kurdupel – to formacja intelektualna. Często się to wiąże ze wzrostem, ale niekoniecznie.

Czy wspominałem, że o ile nie lubię kurdupli, to lubię za to nadużycia semantyczne?

Pozdrawiam

ja od strony kulinarnej.
Przeżyłem własnie wzruszenie, jako że zauważylem mój text “sprzed lat” tu na txt pt. “Kakao z wypierdem” w dziale kulinarnym.

Jako puente do tego textu opowiem kawał.

Dawno, dawno temu żyl sobie drwal, który codziennie rano chodził do lasu drwa rąbać. Żona drwala przygotowywala mu co dnia koszyk z jedzeniem, czyli pyszne kanapki z szyneczką, sałatą, ogóreczkiem i masełkiem. Kanapki lądowały w koszyczku i kazdego dnia, równo o 12 drwal z koszyczka kanapeczkę wyjmował i zjadał.
Aż tu razu pewnego przychodzi w samo południe do koszyczka patrzy, a tam nie ma kanapeczki. I na drugi dzień to samo. I na trzeci itd. Wkurwil sie drwal niemożebnie, że ktos mu kanapeczki podkrada z koszyczka. Zaczaił się więc z siekiera za krzakiem i czeka na zbrodniarza. I doczekał się. Tuz przed 12 na polance, na której stał koszyczek wyladował orzeł. Otworzył koszyczek, kanapeczkę capnął i pofrunął. Drwal mocniej zacisnął pięść na stylisku siekiery i pognał za orłem. Przez lasy, pagórki i dabrowy az dotarl do góry, na której orzel miał swoje gniazdo. Nadludzkim wysiłkiem woli drwal na górę wlazł i z siekiera gotową do uderzenia wyglada zza głazu, patrzy a tu orzeł siedzi w gnieździe i pzaurem rozpakowuje kanapeczkę. Rozpakował ją, rozłozył chlebki na boki i szyneczkę szur! Wyrzucił. Sałatkę szur! Wyrzucił. Ogóreczke szur! Wyrzucił. Wziął te dwie kromki chleba z maslem gołe i zaczyna się nimi nacierac w te słowa skrzecząc- Booooże, ależ ja jestem pojebany!

Pozdrawiam noworocznie!!!

kocham ten dowcip, B. go opowiadała tak, że płakałyśmy na glebie :D

W sumie, takie jak ten pojebane teksty w formie Eintopfa, mają swój sens (choć ukryty), bo nigdy nie wiadomo, co się trafi poniżej, w koszyczku ;)

pozdrawiam Cię serdecznie

znaczy wkleja się je podobno prosto, tu jest ściąga:

http://tekstowisko.com/forums/54582.html

Pisże podobno, bo wkleiłem z 5 w swej historii blogera na TXT jakieś kilka miesięcy temu i już pewno zapomniałem.
No.

A i trochę przed czasem, ale wszystkiego najlepsze na te urodziny, no:)

pzdr

wkurzać mnie wkurzała strasznie tymi tekstami niektórymi poi 11 września, ale nie da się jej odmówić żarliwości i umiejętności pisania.
No i teskt o Żydach, co kiedyś w “Przekroju” był, a co zresztą którego na TXT fragmenty cytowałem, pięknie napisany.

No w w ogóle postać ciekawa i godna uwagi.
Musze coś jej dawnego przeczytać.

pzdr

i palenie do samego końca i rak do tego.
I walka.
Niczym bohater romantyczny:)
Więc tym bardziej mogę ją polubić.

A tak nie ta temat, to minął tydzień odkąd wypaliłem dwa po sobie ostatnie mentolowe papierosy w moim zyciu, he, he:)
pewnie będę tak sobie wmawiał do następnej ciekawej imprezy jakiejś lub do depresji kolejnej, która trza będzie przepalić, tę pustkę znaczy, no.
Idem, bo bredzić zaczynam.

o raka się nie martwię, w koncu sami wybitni na to umierają: Jonasz Kofta, Jacek Kuroń, ks. Tischner, Kaczmarski, Fallaci a Maciek Zembaty chciałby, ale na szczęscie żyje:)
W sumie mogę dołaczyć do tej grupy:), ale znając moego pecha, to umrę jak będę stary, zgryźliwy i w jakiś bardziej prozaiczny sposób, nie wiem potknę się o cuś i plum.

A bezpłodność?
No cóż, i tak nie wiem, czy chciałbym kogoś unieszczęsliwiać az tak, by dziedziczył moją pokręconą psychike np. lub był podobny:)

A poważniej, to tak jest, że jedyne papierosy jakie w mojej krótkiej i miejmy nadzieję, już zakończonej karierze palacza mi smakują (smakowały:)) to west ice.
Inne, mentolowe tyż, już niekoniecznie.

tylko Zefiry.

No.

dooookładnie! Zefiry. Ta nazwa miała chyba sugerować świezość, czy coś w tym guscie. No i powiew był, z tego co pamietam, ale bardziej z szaletu niż świeżej bryzy ;))

przydałoby sie kiedyś zrobic na txt taki zbiór pradawnych, komunistycznych urban legends. Nie sądzisz?

A przecież było tego sporo. Jak się nazywal ten antybiotyk, który ponoć popity pepsi colą dzialał jako środek antykoncepcyjny? Nie pamietam. A to była jedna z lepszych legend moim zdaniem.

biseptol?

Oooo taki zbiór legend to byłoby coś :)

Bo to jest gdzieś na wierzchu jeszcze, jeszcze się kołacze, ale niedługo to nawet echo po tym nie zostanie.

Ja miałam ostatnio taką historię na żywym organiźmie moim:

Na drzwiach wejściowych do naszej poradni stoi jak wół, że zajmuje się tym czym się zajmuje. To nawet ma swoją logikę, żeby człowiek wiedział gdzie wchodzi.

Nie można jednak pominąc milczeniem faktu, że w tym samym miejscu do kilkunastu miesięcy wstecz była poradnia dermatologicza.

Kilka tygodni temu wchodzi do nas kobieta, starsza ale nie babinka. Rozgląda się z przestrachem, który mnie już zupełnie nie dziwi, bo każdy kto przekracza próg publicznej służby, ma to przerażenie w oczach.

To wychodzę z anielskim uśmiechem do pani, pytam a ona mówi, że potrzebuje dermatologa. To ja jej, że dermatolog jest gdzie indziej, i tu adres.

Na co ona nachyla się do mnie, to ja do niej. Odwija opatrunek i zaczyna mi objaśniać, że jej się coś zrobiło. O, tu się zrobiło.

Na co ja, że nie jestem dermatologiem.

Na co ona, że jednak jej się zrobiło.

Na co ja, że naprawdę nie jestem lekarzem.

Na co ona, że może jednak mam coś (???) czym mogłaby sobie psiuknąć, albo obmyć.

Na co ja, że nie mam.

Na co ona niedowierzając pyta, czy napewno.

Na co ja, że na tysiąc procent.

Na co ona: co mam zrobić.

Na co ja: iść do dermatologa, albo do apteki…

Apteka! – zabrzmiało jak eureka – czy oni mi tam pomogą?

Jestem przekonana, że bardziej kompetentnie niż ja.

Zawinęła opatrunkiem palec, i wciąż niedowierzając poszła.

Dobra, bo zaśmiecam wątek chyba i Pino się znierównoważy jeszcze.

ja mam nadzieję, że późnym wieczorem się wyrobię z tekstem o pierwszym filmie, acz może to być późną nocą:)
A jutro z drugim, no.
Acz wszystko to niue jest na 100 proc:)

Ale ty pisz, najwyżej nawiążę do twojego tekstu/tekstów, jak filmy będę znał.

Pozdrówka.

w sprawie raka, fakt, egalitarne to jest, a nei elitarne, ale poleciałem trochę tekstem Macieja Zembatego z jakiehgoś wywiadu, chyba dla “trybuny nawet, w dodatku świątecznej, bo u mnie w domku był taki rytuał, że tata raz w roku “Trybunę” kupował, akurat na Święta Bożego Narodzenia, co zresztą mi się strasznie pozytywnie kojarzy i powodem ubawu jest corocznego:)
Ale w tym roku, nie kupił, buuu:)

A co do dzieci, może masz rację, ale ja zauważam, ż eim starszy jestem, tym bardziej odkrywam, że podobny (szczególnie w niefajnych) rzeczach jestem do rodziców:)
A kiedyś mi się naiwnie wydawalo, że jestem totalnie inny.
Co ciekawe, odkrywnaie podobieństwa nie ułatwia dogadywania się, ale to inna działka już.
Paralotnie, kusząca perspektywa w sumie, acz nie wiem:)

Ad papierosy, no bo uzależnienia są wkurwiające, sa fajne, ale świadomość, że musisz to robić, to taka srednia jest.
Ale się nie znam w sumie.

Kończe, bo i tak pod tymn tekstem milion wątków i każdfy gada o czym innym, a Pino, pewnie zdezorientowana zupełnie.
Chociaż czy Pino może być zdezorientowana?
pewnie nie…

Znmaczy jakoś to wolność ogranicza, nawet jak samo uzaleznienie smakuje i przyjemność sprawia i krzywdy nie czyni.

biseptol na masę kupowały Rumunki, bo u nich Słońce Karpat wprowadziło 100% zakaz aborcji. tylko, że one tego nie łykały :)

a przepraszam: ktoś twierdził, że są?

Dębowe deseczki też nie są. Czy za każdym razem trzeba zaznaczać? A czemu?

może ma Pani rację. Jak ludzie będą w kółko odkrywać proch, to będzie większa gwarancja pokoju wrzechświatowego.

Pozdrawiam wszystkich pracowitych. Na wszelki wypadek

No proszę Cię... Przecież wiem, że bujda.

Brałam to świństwo w dzieciństwie. Fuj jakie gorzkie!

Ble.

ale ja chciałem, żeby inni też się napili herbaty, zamiast odkrywać, co już odkryte.

Proszę zrozumieć – ja, chciałem coś zrobić dla innych. I to łagodnie, bo przecież mógłbym podać dane bibliograficzne książek o miejskich legendach. Dziecko takie zbiera, więc nawet nie musiałbym daleko szukać.

I to też źle?

To co ja mam zrobić?

Nie ma już dla mnie nadziei, obawiam się...

beznadziejna sprawa, bieluń kędzierzawa. Proszę się z tym pogodzić i nie ujawniać tak publicznie swoich naiwnych marzeń o szczęściu ludzkości.

Zresztą, kiedyś Newton w Anglii i Leibniz w Lipsku równocześnie odkryli całki, nie wiedząc o sobie, no i co? Nikt się nie czepiał wtedy.

Ale już może przestanę Pana pocieszać, bo zauważyłam, że to nieustannie przynosi efekt odwrotny do zamierzonego. Zresztą, skończyły mi się papierosy, a za chwilę muszę iść do pracy, laboga…

pozdrawiam ze zrozumieniem dla ciężkiej doli Pańskiej

bieluń ... to jest hardkor… sister morphine można przy tym zagryzać brown sugar i popijać koktajlem z teamalu i dżonny łokera

a ha właśnie słucham

jak dla mnie mogły pozostać na wieki zakryte, i tak z nich nic nie rozumiem, choć epatowano mnie nimi w liceum, z niewiadomych powodów na chemii (?).

W pracy teatralnej naszym zbiorowym mottem było zresztą “to się przykryje jakąś płachtą”.

Proszę zgadnąć, co odpowiedziałam kiedyś na polskim, wyrwana z zamyślenia, gdy nauczycielka zagadnęła mnie podstępnie a ty, Olga, jak sądzisz, czym należy przykrywać przepaść śmierci?

Docent – choć nie mam w sobie zapałów misjonarskich, spróbuję Ci zapodać jakiś wzorzec mniej więcej pozytywny:

Panie Igło – laboga. Mam już dzwonić do znajomej pani adwokat, co Suwałkami trzęsie?

pozdrawiam grzecznie

No nie wiem… jakąś płachtą?

Klasa w śmiech, nauczycielka też, a potem się okazało, że trafiłam w dziesiątkę, bo w tym zaskakującym pytaniu chodziło o ten wiersz Herberta:

W domu zawsze bezpiecznie

ale zaraz za progiem
gdy rankiem Pan Cogito
wychodzi na spacer
napotyka przepaść

nie jest to przepaść Pascala
nie jest to przepaść Dostojewskiego
jest to przepaść
ma miarę Pana Cogito

dni bezdenne
dni budzące grozę

idzie za nim jak cień
przystaje przed piekarnią
w parku przed ramię Pan Cogito
czyta z nim gazetę

uciążliwa jak egzema
przywiązana jak pies
za płytka żeby pochłonęła
głowę ręce i nogi

kiedyś być może
przepaść wyrośnie
przepaść dojrzeje
i będzie poważna
żeby tylko wiedzieć
jaką pije wodę
jakim karmić ją ziarnem
teraz

Pan Cogito
mógłby zebrać
parę garści piasku
zasypać ją
ale nie czyni tego

więc kiedy
wraca do domu
zostawia przepaść
za progiem
przykrywając starannie
kawałkiem starej materii

Ma się tę, prawda, intuicję.

miłego dnia życzę