Zgoda z tym chwytem erystycznym. Da Pan wiarę? Chciałem go nawet wykasować. Ale zostawiłem, bo, nawet jeśli nie w Pańskim wypadku, to dla wielu ich ateizm jest pewnego rodzaju religią. Niektórzy czują się nawet tej religii apostołami. Chociaż jest to logiczne nadużycie, to nierzadko odpowiada prawdzie.

Mogę. I mówię tak nie tylko w dziedzinie religii.
Np. podobnie odnoszę się do teorii ewolucji. Ogólną teorię względności też uznaję za prawdziwą, choć nie tylko jest nieudowodniona, ale jeszcze rozumiem ją w nie większym stopniu, niż przecietny Polak – katolik dogmat o niepokalanym poczęciu.

Oczywiście, Panie Zbigniewie. Niechże Pan nie wierzy i nie udowadnia. Ale jak Pan zechce ogłosić, że Darwin był w błędzie, Einstein się mylił, a Jezusa nie było — niech Pan zdobędzie dowody.

Wierzę, że każdego warto. Pan nie stanowi wyjątku.

Zacznijmy od tego, że ewangelizacja to domena rzeczywistości realnej nie wirtualnej. Awatar awatara nie nawróci. Podobnie — nie słyszałem, by ktoś uwierzył przeczytawszy. Wyżej to tak troszkę bawiłem się zestawiając chrześcijaństwo z teoriami naukowymi. Po prawdzie to jedna i druga wiara są zupełnie czym innym. Nie tylko dlatego, że teorie naukowe z założenia są możliwe do udowodnienia, a religie — nie. Ale dlatego przede wszystkim, że chrześcijanin nie tylko wierzy w istnienie Boga. Nie tylko uznaje za prawdziwą historię Jezusa z Nazaretu, zmartwychwstanie zwłaszcza. Chrześcijanin zawierza Bogu, cały tym żyje. A zawierza dlatego, że ufa obietnicy.

Pan przeczyta historię Abrahama, Panie Zbigniewie. Tak to działa właśnie. Oto człowiek, który czuje się bankrutem. Nie ma syna. I ziemi. I do niego przychodzi Bóg, z obietnicą. Długą drogę potem zajmie Abrahamowi dojście do pełnego zaufania tej obietnicy. Ale to właśnie to zaufanie jest wiarą.

Cała Biblia o tym opowiada. Wielokrotnie i na różne sposoby. Nowy testament pozwala obietnicę pojmować w wymiarze uniwersalnym, i tym się od starego odróżnia. Ale wiara zawsze jest i dotyczy tu i teraz, Panie Zbigniewie. Dotyczy Pana i mojego doświadczenia egzystencjalnego i w nim się rodzi.

Pan pyta, o argumenty, jakimi Pana będę przekonywał o prawdziwości chrześcijaństwa.
Owszem, są. Ale zawsze będą one jedynie osobistym świadectwem, zupełnie stronniczym doświadczeniem. Dlaczego ja wierzę. Gdzie Prawda objawiła się w moim życiu. Nadając mu sens. Mogę Panu obiecać, na mocy mojej wiary, że i w Pańskim życiu może się objawić.
Ale reszta jest między Panem a Bogiem. Argumenty za chrześcijaństwem może Pan zebrać jedynie własnym doświadczeniem owoców zaufania obietnicy.

Rzecz jasna, można i należy badać naukowo okoliczności działalności ziemskiej Chrystusa, choćby po to, by lepiej rozumieć jego posłannictwo. Ale i po to, by odpierać zarzuty sceptyków. Ale jak już mówiłem, choćby udokumentować każdą godzinę życiorysu Jezusa, nie znajdzie się dowodów wiary.

Jest pan takich właśnie argumentów ciekaw? Polecam choćby Vittorio Messoriego Opinie o Jezusie i inne książki z serii. Gość odnosi się rzetelnie do większości popularnych zarzutów.

I prosze mi nie wytykać Galileusza. Ja tam nikogo torturami straszyć nie zamierzam. A z faktu, że niejeden niewierzący zabił chrześcijanina nie wyciągam pochopnych wniosków czy zarzutów. Jeszcze tylko jedno. Nic mi nie wiadomo, by mój Kościół (rzymski, powszechny) w kwestii teorii Darwina chętnie angażował się w twardą obronę biblijnych sformułowań. To, primo, dziedzina zainteresowań głównie amerykańskich protestantów; secundo — nawet jakiś biskup jest kreacjonistą, a nawet gdyby byli i wszyscy, to ta teoria nie stanowi i nie stanowiła elementu oficjalnej doktryny wiary.

Panie Zbigniewie, czy nie uważa Pan, że powoli wyczerpujemy możliwości dyskusji? Nie chcę Pana pozostawiać bez odpowiedzi, to byłoby niegrzecznie, a wydaje mi się, że staczamy się w otchłanie jałowego sporu o dwutysiącletniej historii…