no to się zgadzamy, mnie też marzy się podobna gazeta.
Powtarzam, marzy się.
Bo jakoś nie mam złudzeń, że to marzenie może się kiedyś ziścić.

Odnoszę wrażenie, że w wszędzie na świecie media są wyrazicielami bardziej lub mniej określonych poglądów.
I w zależności od adresata, posługują się bardziej lub mniej wyszukanymi metodami perswazji.
Odpowiednio do wyrazistości własnego profilu politycznego lub ideologicznego i zaangażowania w jego realizację.

Z tego właśnie powodu opowiadam się za pełną reprezentatywnością rożnych głosów w mediach: Niech nam kwitnie ta łąka 1000 kwiatów! Nawet dzika.

Przejawiam bowiem dziwną nieufność do równo przyciętych i starannie wypielęgnowanych trawników. Sprawiających tylko złudzenie nowoczesności.

Rozumiem, że dla miłośników równo przyciętej mowy – trawy rażąca jest każda zakłócająca jej spokojną harmonię roślinka, więc nasi ogrodnicy – pielęgnatorzy gorliwie pozbywają się jej.
Dla nich to chwast.

Nie bez powodu kilka komentarzy wstecz, próbowałem tłumaczyć kolegę, pomyleniem poprawności politycznej z nowomową.
Bo rzeczywiście pomylić się można.

Obie przekłamują obraz rzeczywistości. Pacyfikują myśl.
Nadając nowe znaczenie starym, wyrazistym pojęciom a sofizmatyczną retoryką zakręcając mniej wnikliwego odbiorcę. Albo szantażując go moralnie.

Podzielę się z Panem, dość ryzykownie, moją obserwacją.

Nie wiem, czy się Pan ze mną zgodzi, ale najpełniejsza swoboda wypowiedzi, paradoksalnie, miała miejsce u schyłku komunizmu.
Gdy władza straciła pełną sterowność nad mediami.

Wówczas można było przeczytać i słynny, skierowany przeciw niezadowolonym, artykuł Jerzego Urbana odnoszący się do realiów gospodarczych. Opublikowany w świetnie redagowanej, wysokonakładowej, drukowanej na niezgorszym papierze “Polityce”.
I zapoznać się ze stanowiskiem owych; w badziewnym, praktycznie nie redagowanym, nisko nakładowym, drukowanym na powielaczu “Tygodniku Mazowsze”.

Każdy, kto chciał poznać poglądy nacjonal-komunistów mógł sobie kupić w kiosku “Rzeczywistość” oraz jednocześnie skonfrontować tę rzeczywistość “Rzeczywistości” z rzeczywistością “Tygodnika Solidarność” redagowanego przez Tadeusza Mazowieckiego.

Bardziej zainteresowani nie mieli kłopotów z kupieniem w tym samym kiosku “Przeglądu Technicznego” lub “Niewidomego Spółdzielcy”, w których azyl znaleźli wypluci przez system banici.

Nie mówiąc już, o będących właściwie w ogólnodostępnym obiegu, publikacjach bezdebitowych.

A po roku 1989 znowu, według mojej opinii, dominować na rynku mediów zaczęła znów monokultura:
monokulturę nowomowy zastąpiła monokultura poprawności politycznej.

Przesyłam wyrazy szacunku