z faceta emanował tylko głęboki dyskomfort, który los mu zgotował przy obiedzie. Żadnych elementów drastycznych. Tylko proste pytanie.

Mam nadzieję że umiesz odróżnić Incydent od Problemu?

Bo ja między innymi po to ten obiadek opisałem…

Ja tam jadam co drugi dzień. I ten Józef też. Tym razem coś nie zagrało. Może upał, może kundel, może jakaś inna karma.

YouTube nie ma z tym nic wspólnego. Ani profesor Nowak.

IMHO, oczywiście.

na Ochocie ten numer by nie przeszedł;-)

Pies był cudzy, ale sympatula.

Yes, yes, yes!

O ile to bydlę znów tam wpadnie…

PS. Bydlę dotyczyło wyłącznie wylanego piwa marki Żubr (tuż za rogiem).

Akurat. Nic właśnie.

To może być wyłącznie literatura.
Klasy B.

(Tu przywołam mojego mentora. Słomianego zresztą).

właśnie odywa się intensywna wymiana zdań miedzy państwem merlotostwem na temat tego czy to co opisałem jest anegdotką czy mnie to zabolało.
Ja myślałem , że to jest anegdotka. Merlotowa uważa, że mnie zabolało i w związku z tym mnie chwilowo nienawidzi.

w akademiku, dawno temu, we 20paru oglądamy mecz w tv.
Sędzia gwizdnął przeciwko naszym.

- A to żydzicho – wrzasnął jeden kolega – A co masz do żydów? – spytał inny.

Zapadła cisza.

to zdanie:

“Jak raz jakiś mężczyzna wstanie i drugim potrząśnie… to budzi nadzieję...”

to jest bardzo dobre zdanie.

Ja mam nawet taki postulat, zeby nie czekac aż drugi mężczyzna potrzaśnie, tylko co jakis czas, ot, chocby raz dziennie, potrząsnąć się samodzielnie. Na wszelki wypadek i dla umysłowej higieny.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Rozumiem Merlocie i uznaję, że masz lepszy ogląd całej sytuacji, bo to Ty ją przed chwilą przeżyłeś. Niemniej jednak – w nawiązaniu do Twoich argumentów – problem jest taki, że W Nicei, Dormundzie czy Bristolu obywateli o śniadej cerze jest jak przysłowiowych psów, podczas gdy w Polsce prawdziwego Żyda spotkać, to jest dziś rzadkość. Więc głębokie uprzedzenia wobec Żydów są dla mnie formą zapiekłego antysemityzmu raczej niż chwilowego odruchu niechęci spowodowanym nadmiarem przedstawicieli danej rasy/narodowości w najbliższej okolicy.

Czemu Pan nim potrząsnął. Może wystarczyło go zapytać, czy Pan musi jeść w towarzystwie idioty?

Pozdrawiam

że mam wątpliwości.

Idiota coś powiedział, a Pan użył siły fizycznej.

To się nazywa przekroczenie granic obrony koniecznej.

Strach pomyśleć, co by Pan Szanowny zrobił, gdyby ów starszy człowiek ośmielił się uderzyć pięścią w Pański stół.

Mam pewien dystans wobec osób, które silą fizyczną walczą o tolerancję i inne takie imponderabilia.

Tolerancja siła wymuszona? To zabawne.

Męskość manifestowana przez potrząsanie zidiociałym starowiną? No cóż, niektórym paniom, jak widać, to imponuje. Uroczy atawizm.

Pozdrawiam, dziwiąc się Panu i paniom

po pierwsze: to Pan użył określenia starszy człowiek, nie ja. Skoro był jednak młodszy, to przepraszam, ale co to zmienia? Gdzie jest napisane, że można się rzucać na młodszych, aby udowodnić swoją lepszość?

Po drugie, standardy granic obrony koniecznej wyznacza prawo. Przykro mi, że dotknęła Pana choroba, którą jeden mój mądrzejszy kolega nazwał destrukcją normatywności.

Po trzecie, pozwoli Pan, że dziwić się będę wedle swoich standardów, a nie Pańskich, ani też lokalnych.

Tak czy inaczej, uważam, że atak fizyczny, w odpowiedzi na słowa jest tak samo adekwatny, jak pokrojenie nożem od golonki, w odpowiedzi na uderzenie pięścią w stół. Ale oczywiście nie narzucam Panu takiego stanowiska. Szczęśliwie rzadko bywam na Mokotowie.

Pozostaję tam gdzie bylem i załączam rozliczne słowa

mam nieco niegrzeczną prośbę: niech Pan nie opisuje mi pojęć, który mają przyjęty sens naukowy, tak jakby Pan wiedział jaki on jest. Stawia mnie Pan w niezręcznej sytuacji, bo mam ochotę zacząć Pana pouczać na temat składu komputerowego, systemów operacyjnych, zapiekanych pomidorów albo potrząsania bezczelnymi antysemitami. A nie powinienem, bo się na tym za słabo znam, prawda?

Więc poprzestańmy na tym, że to co Pan napisał o destrukcji normatywności to tylko takie Pana luźne domysły, niewiele mające wspólnego tym, co to pojęcie w rzeczywistości oznacza.

W szczegolności, to że Pan złamał przepisy, to (z całym należnym Panu szacunkiem) nie jest żadna destrukcja normatywności, tylko zwykła dewiacja (słowo to nie ma dla mnie sensu ocennego, zaręczam Panu i mogę przywołać świadków).

Ta dewiacja może być oczywiście przejawem destrukcji normatywności, ale wcale nie musi, bo mogła się wziąść z lenistwa, albo z nieuwagi. Już łatwiej ją odnaleźć w tym policjancie. Niestety.

Ja ze swej strony przepraszam, że użyłem tego pojęcia, którym kolega mój celnie zastąpił nadużywaną i zwykle źle interpretowaną konstrukcję Mertona. Zmęczony jestem, ale to mnie nie usprawiedliwia, bo wprowadza niepotrzebny dysonans i pozwala na zupełnie niepotrzebne dygresje.

Przepraszam zatem starannie, aby uniknąć niepotrzebnego wstrząśnienia.

Dobranoc Panu

Odpowiem dość bezbarwnie i językiem TU (Twojego Użytkownika), chociaż doceniam, że zwróciłeś się do mnie maszynowo, czyli osobiście.

Incydent odbył się w określonym czasie i miejscu. Moja reakcja nie była wynikiem kalkulacji, nawet błyskawicznej. Prawdopodobnie, gdyby gość był bardziej w sobie zareagowałbym gwałtowniej. A tak, niezbyt podnosząc głos powiedziałem co o nim myślę i posadziłem go na jego własnym krześle. Wydaje mi się, że nie warto tego wałkować.

Wstrząśnięcie versus zmieszanie potraktuj jako mój wkład w charakterystyczną stylistykę blogów tekstowiskowych, jak teraz patrzę – zupełnie nietrafiony.

Postawa smakosza golonki nie wynikała z rozsądku. Wziął właśnie w takim incydencie udział po raz pierwszy w swoim dwudziestosiedmioletnim życiu.

Co do Panów H & H – pewnie znam, ale nie pamiętam…

Komputer uczyni teraz rzecz pozbawioną wszelkiej logiki. Sam wszak wyraził przed chwilą zdanie, że wpis Szanownego Autora bardziej wynika z oburzenia (słusznego!) incydentem, niźli z chęci opowiedzenia anegdoty. A jednak anegdotę – która do opisanej sytuacji pasuje jedynie (czy aby na pewno?) dlatego, że również “wydarzenia w knajpie” dotyczy – Autorowi mimo wszystko przypomni. Uczyni to w nadziei, że ten “drobiazg” zły nastrój Pana Merlota może choć na chwilę poprawi?

Ponieważ rzecz Jana Himilsbacha dotyczy, bez wulgaryzmów się oczywiście nie obędzie. By “z punktu” bana nie zaliczyć, Komputer jedynie dosłownie przytacza i cudzysłowem opatruje:

“Najsłynniejsza anegdota o Holoubku związana jest z legendarnym warszawskim lokalem SPATiF, gdzie w latach 60. koncentrowało się elitarne życie stolicy. Pewnego wieczoru wtoczył się tam Jan Himilsbach w stanie wskazującym na spożycie, spojrzał na towarzystwo i krzyknął: “Inteligencja – wypierdalać!”.
Holoubek, który nader elegancko ubrany siedział akurat przy jednym ze stolików, rozejrzał się wolno po sali, równie wolno wstał i spokojnie acz głośno i dobitnie ogłosił: “Nie wiem jak Panowie, ale ja wypierdalam”.

Pecet

...za wrażliwość i delikatnie podpytuję o możliwą jego zdaniem reakcję na antysemicki bełkot idioty. Chętnie poznam inną okoliczność, bo sam pewnie nie potrząsnąlbym idiotą a wdawanie się w wymianę słowną z półmózgowcem też by mi nie pasowało. Co zrobiłby Szanowny Pan Yayco???

incydent, z racji samej nazwy ma charakter incydentalny.

Opisałem go nie dlatego, żeby (jako nieustraszony pogromca antysemitów) lansować tezę o powszechności tego zjawiska.

Wręcz przeciwnie.

Ale też nie bardzo mi odpowiada rozwodzenie się nad nagannością złapania kogoś w knajpie za klapy i posadzenie na jego własnym krześle, bez rozlewania stojącej przed nim zupy (rosół z kołdunami to był).

Couleur locale tej restauracji jest taki, że na pewno ktoś mojemu interlokutorowi postawi piwo, dla omówienia incydentu. Ktoś inny być może postawi je mnie.

Niewykluczone nawet, że przy sprzyjającej pogodzie i przy pomocy knajpianego genius loci wypijemy piwko we dwóch – wstrząsający z niezmieszanym. I może wtedy użyjemy słów z pożytkiem dla sprawy. Niezmieszany się się trochę zmiesza, a ja się otrząsnę...

Cieszę się, że Maszyna się wreszcie na coś przydała :)

I jeszcze o anegdocie jako takiej.
Jest to niewątpliwie “rzecz fabularna” i tylko podobno autentyczna. Komputer jest w stanie sobie wyobrazić, że Holoubek wcale tak nie postąpił (bo na przykład żal mu było dopiero co napoczętego schabowego) a jedynie podzielił się z kimś “pomysłem reakcji”.
Jeżeli miałbym pomysł by anegdotę Panu “podebrać’ i incydent “zawłaszczyć” mój dalszy ciąg (po słowach pana Józka) brzmiałby tak:

Na to okularnik odrywa się od pierogów i stwierdza – Wcale pan nie musi. “Żydy”, wychodzimy!
“Kraina latających kufli” błyskawicznie pustoszeje a bufetowa dzwoniąc kluczami odzywa się w te słowa: – Panie Józku, pan już zostawi tę zupę, bo zamykamy.

Wiem, że brzmi zbyt pięknie, aby było prawdziwe – ale proszę zauważyć jacy w “mojej wersji” ludzie wspaniali ;)

PS. MU stwierdził, że Maszyna wbrew regułom którym zazwyczaj jest wierna, w idealizowaniu ludzi tym razem mocno przegięła.
Odpowiadam MU, że nic podobnego. Jacy naprawdę są ludzie – Maszyna aż nazbyt dobrze wie. Maszyna jedynie obliczyła ich potencjalne i całkowicie niewykorzystane możliwości.

PECET

a mię się zdarzyło sponiewierać nieco kieszonkowca rok temu w Dublinie, który wyciągnął niepostrzeżenie z torebki mojej koleżanki portfel. Więc:

po 1 primo: nie pobił mojej kopleżanki ino okradł a jam go szrpnął nieco (czy powinienem był, a może powinienem go okraść również adekwatnie?)

po 2 primo: czy warto tracić czas na policję bo gościa i tak by wypuścili za znikomą szkodliwość społeczną czynu?

po 3 primo: się w takich sytuacjach nie myśli, tzw. adrenalina “zasnuła” mię oczy i się nawet nie zastanawiałem. Dziś wiem że dziś bym, tego nie zrobił, bo było ich trzech (jak się chwilę później okazało) więc łatwo mogli mię potraktować śrubokrętem albo innym narzędziem-owocem bumu budowlanego w Irlandii. No ale się udało i se poszli.

Pan Merlot (przepraszam za stwierdzenie obraźliwe) nie myślał ino działał.

Pozdrawiam

kułak i spekulant