przepraszam. Choć to jakoś miło,że młodzież żeńska nie dosypia za moją sprawą. No.

Wtedy tego tak nie odczuwałem, że ktoś nade mną czuwa. Dziś tak to odczuwam. Nawet wiem kto. Ale to przyszło później i zupełnie z innej strony. Od życia a nie od śmierci. tak jak powinno.

Radość Pani starannie podzielam, choć jeszcze mi chyba jedna (a ściślej – dwie) historie zostały. Jedna zabawna, a druga mniej. Może je jakoś połączę, Pomyślę.

Kierki zaś kocham szczerą miłością. Grywałem w toto w mieście szatana zabójczą metodą: cztery rozbójniki i cztery _odgrywk_i. Po kopiejce za punkt. Parę rubli byłem do przodu, jeśli mnie pamięć (łagodząca dawne bóle) nie oszukuje.

Chmielewska, nawet ta dawna, zdatna do czytania dla ludzi, opisuje raczej taką wersję, której ja nienawidzę szczerą nienawiścią – rober towarzyski. I majonez na palcach. Niech przepadnie.

Przyznam też bez bicia, że od lat nie grywam, bo moja żona nie jest aż tak tolerancyjna,żeby znosić moje czepialstwo brydżowe.

A pierwsza rzecz, która mnie wciągnęła w komputer, mianowicie w C-64 (starsi wiedzą, a młodszym nie wytłumaczę) to był brydżź. Niezły całkiem.

Pozdrawiam serdecznie