ja rozumiem, że Pan będzie bronił swojego zdania do końca, ale proszę wybaczyć – Pańskie reductio ad absurdum jest dla mnie zwykłą obroną ludzkiej głupoty i bezczynności.

Nie zamierzam w tym Pana przekonywać. To kwestia estetyki obawiam się.

No niech Pan spojrzy, co Pan napisał:

Innymi słowy twierdzi Pan, że są ludzie, którzy nie są głupi a jednocześnie nie słyszeli ani o Orkiestrze, ani o Caritasie ani o hospicjach, ani o Ochojskiej?
I Pana zdaniem oni żyją w tym samym kraju co ja?
Obawiam się, że Pan żartuje. Choć pewności nie mam, bo nie dostrzegam w tym co Pan pisze nic zabawnego.

OK. Tylko, że to są te ż ludzie, którzy się godzą, że dzięki ich postawie cierpieć będą inni. Będą chorować i tracić życie. I proszę mi udowodnić, że nie będą. Proszę sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby wszyscy zajęli taką postawę.

I oczywiście, że nie ma pewności, że nasze pieniądze nie zostaną zmarnowane. Ale jest szansa, że nie będą. Jeśli ta szansa się zrealizuje, czyjeś życie (zdrowie etc.) zostanie uratowane.

Jeżeli nie zaryzykujemy – nikomu ni pomożemy.

Czy naprawdę wybiera Pan (albo uważa za równie cenną) postawę, która a priori zakłada brak dobroczynnych skutków?

Ja dopuszczam taką postawę, ale uważam ją za samolubną. O konotacjach religijnych tym razem za wiele wspominał nie będę. Ani o życiu, ani o miłości. Sam Pan sobie da z tym radę. Proszę pogodzić taką postawę z zasadą ochrony życia i z przykazaniem miłości. Chętnie to przeczytam.

Panie Odysie. A ja to toleruję. A tolerancja, moim zdaniem, oznacza i prawo i obowiązek do mówienia i pisania, że to jest (moim zdaniem) niewłaściwa postawa. Tylko tyle. Aż tyle.

Kręci Pan. Sam Pan napisał (proszę sprawdzić, że pieniądze są przez Orkiestrę lepiej wykorzystywane niż przez Państwo. A zatem jest sensowne aby pieniądze szły tam, gdzie są lepiej wykorzystane, bo wtedy ratują życie. Kropka. Bo Pańskie twierdzenie, że z tego, że unika pan swoich obowiązków wobec Cesarza, wynika, że nie może Pan nic zrobić metodą, którą sam ocenia jako obiektywnie bardziej wydajną, jest – proszę wybaczyć – nielogiczne. Nie ma tu żadnego związku przyczynowo skutkowego.

Tyle jest w tym sensu, co w stwierdzeniu, że skoro nie kupuje Pan biletów tramwajowych, to nie ma sensu, żeby dziecku kupić hulajnogę.

I tak – są różne sposoby pomocy. I co więcej wyraźnie napisałem, że nie widzę żadnego imperatywu kategorycznego płacenia na orkiestrę. Natomiast upór z jakim Pan ciągle do niej powraca… No cóż, proszę zastąpić serduszka świeczkami, ze sprzedaży których tylko mały procent trafia do Caritas. Nadal będzie Pan twierdził to samo?

Bo to Pan ciągle wraca do Orkiestry. Nie ja.

To dla Pana jest ona argumentem. Nie dla mnie.

A jeśli będzie się Pan wzbraniał, to proszę mi wskazać różnicę między pomocą świadczoną przez Orkiestrę a pomocą świadczoną przez Caritas. Ale, jeśli łaska , w sferze wartości, a nie w sferze mediów. Mówiąc o uratowanym życiu, a nie porównując żółte spodnie z sutanną.

Ponieważ łatwo Pan zapomina, co Pan napisał, więc ja Panu, Pana zacytuję:

Pan zadał pytanie. Ja odpowiedziałem. Może Pan odpowie na moje pytania, zamiast mnożyć własne?

Albo nie. Po już temat się przejadł i nudno jest o tym pisać. Więc już poprzestańmy na tym, że się nie zgadzamy. Dobrze?

Bo widzi Pan. W istocie rzeczy my się ze sobą nie zgadzamy. Nie ma się co oszukiwać.

Moje stanowisko jest podobne do stanowiska pana Artura Nicponia. Choć wyrażone innymi słowami.

Pana stanowisko jest podobne do stanowiska pana Poldka. Choć wyrażone innymi słowami.

Ja usprawiedliwiam tych, którzy dają, mimo moich uwag i zastrzeżeń. Pan usprawiedliwia tych, którzy nie dają. Mimo Pańskich zastrzeżeń i uwag.
Nie da się tego nazwać podobnym stanowiskiem. To są przeciwne stanowiska.

Ludzie nie muszą się we wszystkim zgadzać, Panie Odysie i myślę, że pora zamknąć ten spór. Ani ja Pana, ani Pan mnie nie przekona.

I nie dojdziemy, jak sądzę, do porozumienia. Mam nadzieję, że tylko w tej kwestii.

Pozdrawiam serdecznie