manipulacyjnie piękny.

Niedookreślenie i mieszanie pojęć.

Zdania, które brzmią jak fakty, podczas gdy są jedynie, subiektywnymi opiniami Autora.

Z jednym tylko zdaniem się zgadzam, a żeby być precyzyjną, z połową zdania:

zmianę świata trzeba rozpoczynać od samego siebie .

To jest właśnie ta połowa.

Dziwność taka jest w tym tekście, że postanowiłam skomentować.

Proszę pamiętać, że brak spontaniczności, czy uwiązanie człowieka w sztywnych zasadach jest tak samo szkodliwe, jak całkowity brak zasad.

Nie miałem zamiaru manipulować. Nie rozumiem w czym rzecz. Argumentuję lepiej, gorzej, ale czy jest to manipulacja?
Oczywiście – przesada w “sztywności” jest zła. Ale tu generalnie chodzi o to, by starać się panować nad emocjami, a nie ulegać im. Najpierw rozum, potem emocje…

Rozum odróżnia nas od innych stworzeń. Nawet wtedy gdy fogujemy emocjom, to za przyzwoleniem rozumu. Emocje pobudzają nas do działania w danym kierunku – dlatego są przydane. Wiem, że wygląda to bardzo pryncypialnie, ale ja tego nie wymyśliłem,lecz filozofowie klasyczni począwszy od Arystotelesa. I jeszcze jedno – mówimy o pewnym ideale, który wcale nie jest łatwy do osiągnięcia.

Umiejętność wyważenia obu form świadczy o poziomie i intencjach człowieka.
Dla mnie osoba umiejąca powstrzymać emocje w trakcie bardzo emocjonalnej sytuacji, osobistej, jest z gruntu podejrzana. Również osoby zbyt spontaniczne, nie trzymające emocji na wodzy, są conajmniej męczące.

znaczy wbrew pozorm, moim zdaniem, problemem jest raczej coś takiego, że ludzie są za mało spontaniczni, za mało szcerzy.
Spontaniczność to nie chamstwo, to nie złe emocje, spontanicznie po prostu mówie i robię to czego w danej chwili chcę.
Nie ukrywam tego, nie ukrywam emocji.

Oczywiście nie zawsze to jest możliwe i wskazane nawet, ale ocenianie wszystkiego i analizowanie jest niemozliwe.
I tak podobno większość decyzji podejmujemy spontanicznie, eomocjonalnie, intuicyjnie itd

Od czasu “klasyków” psychologia poczyniła spore postępy i dziś nikt rozsądny nie twierdzi, że emocje potrzebują przyzwolenia rozumu. Wręcz przeciwnie, są one od rozumu pierwotniejsze i bardziej żywotne, a obie te sfery działają w dużym stopniu rozdzielnie, nakładając się i przenikając – co prowadzi czesto do rozmaitych dychotomii i anomalii.

Co do rewolucji: jeśli obecne wydarzenia w Iranie (określane już jako rewolucja) przyniosą jakiś skutek, będzie to oczywiście, zgodnie z tezą tekstu, skutek anarcho-bolszewizacji zwolenników opozycji i przemian.

Ten sposób rozumowania porównałbym do korporacyjnego szkolenia dla sprzedawców.

Tam też uczą, masz być ułożony oraz wejść w relację z klientem.

Z tego powstają takie potworki, że byle jaki nygus mówi do szefa poważnej firmy, potencjalnego klienta, którego widział 1 raz przez trzy minuty – serdecznie witam panie Zbyszku.
Prawda, że grzecznie?

a spontanicznie pluje w talerz z zupą.

Jest cienka czerwona linia, w zachowaniu umiaru, moim zdaniem jest nią naturalność.

Doprawdy

Nie ma to żadnego znaczenia. Gdy przedstawiałem ten model psychiki na konferencji psychologicznej, to jakaś pani psycholog zaczęła rozważać, czy słowo może być bodźcem. Nie ma to znaczenia. Otóż to, jakie ułożenie sztućców uważamy za właściwe, zależy od naszej struktury norm, czy normatywnej strony naszej duszy. Natomiast emocje, czy emocjonalna strona duszy, nie mają związku. Oczywiście może mi Pani nie wierzyć, ale to nie zmieni natury procesów psychicznych.

Jeśli to Pani pomaga, to proszę sobie składać.

A czym to się je i jak to się ma do nlp – czyli ogólnej teorii manipulacji i ogłupiania?

A co jeśli intuicja opiera się na podstawie fałszywych danych, które sama zgromadziła? To nie jest uwaga merytoryczna z Pani strony ani z mojej. :)

Pozdrawiam

Magia:

“A jeśli (bo procesy emocjonalne wcale nie muszą być uświadomione ) w dany sposób układała sztućce bliska niegdyś Panu osoba? :)”

Pan Jerzy:

“Otóż to, jakie ułożenie sztućców uważamy za właściwe , zależy od naszej struktury norm, czy normatywnej strony naszej duszy. Natomiast emocje, czy emocjonalna strona duszy, nie mają związku. “

Gretchen:

A jeśli układam niewłaściwie , świadomie, bo bliska mi osoba tak układa, czy też układała? To wtedy też nie ma związku?
Bo moim zdaniem jest.

I co to jest normatywna strona duszy?

Widział ktoś jakąś duszę, aby?

To trochę tak, jak z uwagą Magii o intuicji…

Dodatkowo, jakoś mam takie przekonanie, że Autor tekstu pomylił spontaniczność z brakiem kultury, ogłady, znajomości konwenansów i manier, z równoczesnym stosowaniem ich w życiu codziennym.

Od spontaniczności do zezwierzęcenia droga jest tak daleka, jak ode mnie z Placu, do dajmy na to, Hajfy. :)

Jaką prowokację, jak ja jestem taki raczej kubuś szczerotka ?

Na pozostałe pytania odpowiadam, że nie. I se czytelnik teraz zgaduje czy to rozum gada, emocje, intuicja, czy dusza.
A może jakieś strukury normatywne.

Pozdrawiam oczywiście, że pozdrawiam, serdecznie pozdrawiam i te takie.

Owszem, tylko, że nie o tym była mowa. Racjonalną stronę psychiki (duszy – wyjaśnienie dla pani G…) kształtuje się poprzez instrukcję. Do tego używa się niemal wyłącznie języka, więc słów. Natomiast emocjonalną stronę duszy (psychiki – wyjaśnienie dla pani G…) kształtuje się poprzez warunkowanie. Tej pani psycholożce chodziło o to, że słowo może służyć do kształtowania racjonalnej i emocjonalnej strony psychiki (du… :)), bo może służyć do udzielania instrukcji i jako bodziec. Tylko to miało się nijak do meritum zagadnienia.

Mam, tylko Pani jeszcze o tym nie wie. :)

No właśnie tu jest pies pogrzebany. Emocjonalne nie jest tożsame z nieracjonalne. Emocjonalna część psychiki (duszy…) obejmuje wyłącznie tę część duszy (psy…), która odpowiada za pozytywne lub negatywne ustosunkowanie się podmiotu odczuwającego emocje do obiektów tych emocji. Emocje muszą mieć znak. A jaki znak mają normy?

Wiedza tajemna mnie nie rusza. Stereotypy również. Mój model psychiki wyjaśnia znane mi zjawiska opisywane w literaturze przedmiotu lepiej niz jakikolwiek inny, dlatego będę się go trzymał. :)

A skąd Pani wie? Po prostu może ona tak samo oprzeć się na fałszywych przesłankach jak rozum i tylko o to mi chodziło. :)

I vice versa

A to ja bardzo przepraszam, nie chciałam, już się ograniam.

Mnie tu już Igła sugestywnie sugeruje, więc tym bardziej rozumiem Twoją sytuację.

:))

Szukam mecenasa (50.000 zł) i wtedy opublikuję nie tylko to. Chcę stworzyć portal wiedzy, ale za cienki jestem żeby zaprogramować to, a programiści kosztują. :)

Pozdrawiam

Dusza to psychika? Pan to poważnie mówi?
Idzie mi o to, czy naprawdę Pan tak uważa?

Czyli, idąc dalej tym torem myślenia, dusza ma stronę racjonalną i emocjonalną. Jedną kształtuje się poprzez instrukcje, a drugą przez warunkowanie.

Do instrukcji używa się wyłącznie (niemal) języka, a do warunkowania?

“To co uznaje Pani za właściwe, nie zależy od emocjonalnego stosunku do sposobu układania sztućców.”

Ależ ja właśnie o czym innym mówię. Otóż o tym, że układam sztućce w sposób przeze mnie uznany za niewłaściwy , lecz układam je w ten sposób ze względów emocjonalnych wyłącznie, bo moja babcia tak układała (na przykład).

“Dzieci dowiadują się, że istnieje taka norma nie kłam – to jest wiedza. Czasem uczą się lubić kłamać (kłamstwo przynosi korzyść) lub nie lubić (kłamstwo jest wykrywane i karane) – to są emocje. To czy będzie kłamać nie zależy od wiedzy i od emocji, tylko od normy, uwewnętrznionej, która powoduje, że jedni kłamią a drudzy nie.”

Dziecko może nie lubić kłamstwa, ale wybierze je, ze względu na korzyść. Nie tylko dziecko zresztą.
Może nie lubić, wcale nie ze względu na sankcje, lecz właśnie ze względu na uwewnętrznienie normy. To jest marzenie rodziców.

Uwewnętrzione normy mogą służyć człowiekowi, ale mogą też obrócić się przeciwko niemu (człowiekowi) jeśli staje się bezrefleksyjny i bezkrytyczny.
Jeśli natomiast jest zbyt krytyczny to może mieć trudność z dostosowaniem się. Na przykład do norm.

Zbytnia sztywność bywa tak samo szkodliwa, jak nadmierne rozprężenie (młodzież to nazywa wyluzowaniem :).

Co do tej Pana koncepcji to wygląda to tak, że psychika (dusza) składa się z elementu racjonalnego, emocjonalnego i nomatywnego.
Pierwszy kształtuje się przez instrukcje, drugi przez warunkowanie (warunkowanie emocji?), a trzeci?

Dlaczego element normatywny, nie jest racjonalny?

Jak Panią lubię, tak Pani mnie nie zrozumiała. Proszę jeszcze raz przeczytać to, co ja piszę.

Podejrzenie mnie o konwencjonalizm, to najzabawniejsza rzecz jaka mi się przytrafiła w ostatnim czasie.

Pozdrawiam TSZŚPP

Jak Pani woli można użyć „nadbudowa” lub „software”. To są tylko terminy opisujące niematerialną stronę człowieka. Czy to na prawdę jest dla Pani aż tak istotne?

Owszem i ma jeszcze trzecią stronę – normatywną. :)

Bodźców oraz nagród i kar.

Zachowanie jest zależne od wypadkowej wszystkich trzech stron/elementów psychiki. Zatem, mówienie, że robimy coś co nam nie sprawia przyjemności lub uważamy to za głupie, mieści się w modelu.

Aby móc wybrać kłamstwo dziecko musi mieć uwewnętrznioną normę „można kłamać”. Jeśli dziecko nie ma takiej normy, to nie skłamie nawet gdyby to przyniosło korzyści i było przyjemne.

Proszę się zastanowić, w jaki sposób norma ma wpłynąć na lubienie. Norma nie ma znaku emocjonalnego. Uwewnętrznienie normy nie powoduje zmiany stosunku emocjonalnego, tylko dopuszcza możliwość postępowania zgodnie z ową normą. Emocji nie można inaczej zmienić niż przez przewarunkowanie. Proszę założyć, że nie racjonalne nie jest tożsame z emocjonalne. Emocjonalne zawiera się w nie racjonalnym. Marzenia rodziców niestety spełniają się na opak, bo nie wiedzą jak działa kształtowanie psychiki.

Trudno polemizować z tymi stwierdzeniami, nie ustalając wcześniej co oznacza, że norma jest uwewnętrzniona. To, że człowiek zna normę, nie oznacza, że ma ją uwewnętrznioną. Cała zabawa polega na tym, że norm się uczymy w bardzo specyficzny sposób i zupełnie nie tak, jakby chcieli tego rodzice. :(

Mogę się zgodzić.

Tak, dobrze Pani to odczytała.

To jak jest kształtowany trzeci element, to moje osobiste odkrycie i mój wkład do psychologii. Czy mam go oddać tak za nic? Nawet bez pięciu minut sławy?
A co do emocji, to proszę spróbować zwalczyć strach instrukcją „Nie bój się”. Słyszła Pani o takim przypadku, żeby to zadziałało?

Dlatego, że normy nie mają wartości logicznej. Stwierdzenie powinno się nosić okulary nie jest prawdziwe bądź fałszywe. Jest to właśnie norma. Co więcej nie ma ono znaku emocjonalnego, nie ma więc charakteru emocjonalnego. Nie są to emocje, choć może je wywoływać. :)

Pozdrawiam

Behawioryści ponieśli sromotną klęskę?! :D
Podają (pierwsze, co przychodzi mi do głowy):
-incydent w Zatoce Świń
-przewrót na Haiti
-incydent w Zatoce Tonkijskiej
-atak na USS Liberty
-zamach w Oklahoma City
-9.11
-wojny w Afganistanie i Iraku
-kolorowe “demokratyczne” rewolucje
a globalne społeczeństwo to łyka!

I Pan mówi to, co wyżej? Że ja błądzę? Behawioryści ponieśli klęskę?

Panie Jerzy, ma Pan lustro? :)

Proszę nie opowiadać mi kocopałów o psach. W tym temacie to ja mogłabym Pana uczyć. Od ośmiu, nie – już od dziesięciu (jak ten czas leci, cholera) lat w tym robię.

Niech pani napisze. Czy mogła by pani, jako znająca się na tym, napisać tez, jak te teorie odnoszą sie do tych wydarzeń :
“-incydent w Zatoce Świń
-przewrót na Haiti
-incydent w Zatoce Tonkijskiej
-atak na USS Liberty
-zamach w Oklahoma City
-9.11
-wojny w Afganistanie i Iraku
-kolorowe “demokratyczne” rewolucje”?

To bardzo ciekawe.Z poszanowaniem

Czy chodzi o mechanizm myślenia grupowego, kali doprowadził do fiaska akcji w Zatoce Świń i wybuchu Powstania Warszawskiego? Przecież to temat dla mikro socjologii, czyli nauki zajmującej się procesami w małych grupach. Psychologia nie zajmuje się procesami grupowymi. Psychologia zajmuje się wpływem tych procesów na jednostkę, ale to trochę co innego.

Jakiego wyjaśnienia psychologicznego oczekuje osa1230 i pani Magia na temat przytoczonych zdarzeń? Przecież to temat raczej dla socjologów, bo dane o osobowości bandytów bojowników są raczej skąpe. Co tu można wyjaśnić psychologicznie.

Natomiast moje poglądy nie są alogiczne, czy nielogiczne. One są niezgodne z tym, czego Panią w szkole uczyli. Niemniej tworzą spójny, logiczny i potwierdzony empirycznie system.

Rozwój koncepcji następuje poprzez eliminowanie błędów w niej zawartych. Gdy okazało się, że warunkowanie klasyczne nie tłumaczy całości zachowań ludzkich, Burrhus Frederic Skinner wprowadził warunkowanie instrumentalne. Gdy i to okazało się niewystarczające, Edward C. Tolman wprowadził zmienne pośredniczące. To wszystko odbywało się na gruncie bichewioryzmu. Tyle, że model SOR jest de facto przyznaniem się do klęski modelu SR. Gdyby bichewioryści ograniczyli się do emocji, to model SR działa.

Epigoni „czystych” szkół, którym teoria nie przeszkadza w praktyce mogą się zdarzać, tylko jaka jest ich skuteczność. Jak słyszę, że ktoś chodzi do psychologa już 10 lat i cały czas jest w trakcie terapii, to zastanawiam się czy psycholog/terapeuta jest oszustem czy durniem. Nie interesują mnie jego podstawy teoretyczne.

Pozdrawiam i czekam na druzgocącą krytykę. :)

Proszę mnie nie pytać o co chodzi innym osobom, bo ja zwyczajnie mogę nie wiedzieć. Tak jest i tym razem. Najlepiej zapytać bezpośrednio, prawda?

Właściwie trudno mi też powiedzieć, czy pańskie poglądy są zgodne, czy stoją w sprzeczności z tym, czego mnie w szkole uczyli.
A Pan nie wie, czego mnie uczyli.
Poza tym, że trzyma je Pan w tajemnicy z powodu, że za darmo to Pan ich nie udostępni, dysponuję skrawkami, które raczej zaciemniają obraz, niż cokolwiek rozjaśniają.

Istotnie, nie zwykłam utożsamiać duszy z psychiką. To prawda.
Pojęcie instrukcji jest mgliste, a warunkowanie znane od dawna przecież.
Mam wrażenie, że mocno mechanicystyczna ta pańska koncepcja, ale to jedynie wrażenie.

Zgodzę się z Panem, że terapia trwająca 10 lat jest co najmniej dyskusyjna, choć jak wiadomo, psychoanalitycy to uwielbiają. :)
Nie zmienia to faktu, że badania dotyczące skuteczności psychoterapii, potwierdziły jednakową skuteczność wszystkich modalności. Nie ma więc lepszych i gorszych, są jedynie takie, które konkretnemu klientowi odpowiadają, lub nie.

Jako całkowicie oddalona od modelu behawioralnego, nie chcę się w imieniu behawiorystów wypowiadać, bo to tak jakby mówić cudzym językiem.

Nie studiowałam psychologii. W programie nauczania mojego wydziału, jak najbardziej znalazło się miejsce dla “heretyków”, ot choćby takich jak Arnold Mindell.
Zawdzięczam to zapewne otwartości moich nauczycieli i szerokiemu spojrzeniu, na wszystko co związane z nauką o człowieku, w wymiarze społecznym.

Napisałby Pan coś o tym, to moglibyśmy się pospierać, albo zgodzić.

Bo z tym zdaniem:
“Z tym odpowiadaniem klientowi, to chyba bardziej chodzi o osobowość terapeuty niż podstawy teoretyczne, jakie wyznaje.”
zgadzam się w całej rozciągłości. Dodałabym tylko, że to się ze sobą łączy w jakimś miejscu, ponieważ byłoby całkiem dobrze, żeby terapeuta decydując się na pracę metodą określonej szkoły, zrobił to świadomie i zgodnie z sobą.

Przykład z szufladą piękny. :)

Freud i Pawłow.I jeszcze Shaldrek. Ramotki.
Zposzanowaniem

Prawie mi to umknęło:

Strasznie się Pan myli a błąd, który tkwi w Panu być może pochodzi z ukształtowania religijnego na podstawie którego “uczynił Pan sobie Ziemię i wszystko co na niej istnieje poddanymi sobie”. Czy jakoś tak…

Błąd tkwi w poddaniu. To nie poddanie chodzi tylko o współistnienie.
Sama brodziłam w tym kretynizmie. Do czasu…
I zdziwiłby się Pan, jak wiele wspólnego ze współistnieniem mają emocje. Nie rozum. Tego ostatniego nie da się porównać i nie daje się znaleźć wspólnej płaszczyzny.
Widziałam ludzi, wielu, którzy zaciskali dutki na nozdrzach niepokornych koni; okładali je razami batów, wiązali do desek boksów – żeby je podkuć. Podobno dla ich, koni, dobra.
Widziałam też nielicznych, którzy dostrajali się emocjonalnie do zwierzęcia; zostawiali swój gniew i zniecierpliwienie za drzwiami stajni; podchodzili do tych “wściekłych bestii” z uczuciem i czuciem, a one – te “wściekłe bestie” same podawały kopyta i pieszczotliwie podszczypywały podkuwaczy.

Sama mam wiele doświadczeń tego typu z “wściekłymi bestiami” – psami.

Te doświadczenia nauczyły mnie jednego – winnym agresji zwierzęcia w relacji “człowiek-zwierzę” jest zawsze człowiek. Czy to się Panu podoba czy nie.

Pozwolę sobie, skoro jeszcze nie śpię, choć powinnam…

Pies Pana zaatakuje, o ile wyczuje w Panu strach, albo agresję. Dystans to za mało. Psu nic, do pańskiego dystansu.

Psy nie mówią ludzkim głosem, ale to nie znaczy że się nie komunikują. To zresztą dotyczy wszystkich zwierząt.

Zwierzęta są bezcenne, dla człowieka są bezcenne. Nie pomijałabym ich tak lekko.
Zwierzęta też działają terapeutycznie, szczególnie wyraźnie, w pracy z dziećmi.

Moje doświadczenia z psami są bardzo specyficzne. Jeśli znajdzie się w pobliżu piesek, którego właściciel zapewnia, że on nie gryzie, to na 75% wyląduje on na mojej nogawce chyba, że się przygotuję i go skutecznie odgonię. Duże psy mijają mnie najczęściej zupełnie obojętnie.

Natomiast zdarzyło mi się być z wizytą u znajomych znajomych i ich pies, na wejście, urządził mi takie powitanie jakbyśmy byli najlepszymi kumplami od lat, a widział mnie ten jeden jedyny raz. Co więcej dowiedziałem się później od „pośredników”, że ten pies jest raczej negatywnie nastawiony do obcych i właściciele tylko wtedy widzieli go zachowującego się w tak przyjazny sposób. Jak to się ma do Pani ogólnych stwierdzeń? Potrafi Pani wyjaśnić specyfikę mojego przypadku?

Pozdrawiam

Mam wrażenie, że ma Pani bardzo podobne poglądy na terapię jak ja. Niemniej nie widzę tego zagrożenia, jakie pani dostrzega w jednej dobrej teorii. Moim zdaniem teoria nie jest od stawiania terapeuty w roli wiedzącego.

Dla mnie terapeuta jest lustrem. Im gładsza jest powierzchnia tego lustra tym lepsze odbicie widzi klient. Dobra koncepcja psychiki wyostrza obraz w lustrze, ale nie zmienia jego roli. Lustro nie ma niczego robić za osobę przeglądającą się. Lustro ma ułatwić jej poradzenie sobie z zadaniem jakie sobie stawia, ale to ona musi problem rozwiązać, a nie lustro.

Gdybym miał negatywne nastawienie do psów wywołujące taką reakcję, to ten pies też powinien zaatakować. Poza tym, agresorami najczęściej są małe pieski. Duże psy mijają mnie obojętnie. Te wyjaśnienia nie pasują. przykro mi. No może to z reinkarnacją jest najsensowniejsze.

Pozdrawiam

hm:

“Da radę kogoś przekonać, żeby przestał się bać (Sanepid nocą w środku ciemnego lasu, na ten przykład), najskuteczniej jest zacząć się wyśmiewać wtedy.”

A jesteś pewna, że ta osoba naprawdę przestaje się bać?

JUz nie pamiętam tej dyskusji, ale myślę, że Jerzy Maciejowski ma rację, że są rzeczy, których nie da się nakazać apelując do racjonalności,nie da się nakazać komuś lęku ani przestać się lękać.

Co nie znaczy że lek/strach nie może minąć.

A i naprawdę analizujesz wszystko?
Nie wierzę, moim zdaniem to tylko złudzenie, mnóstwo rzeczy de facto robimy nieświadomie i intuicyjnie,na czuja tak zwanego, nawet jak się nam wydaje, że decyzję podjęliśmy po głębszych przemyśleniach.

Poradzenie sobie z cudzymi obawami nie likwiduje strachu za pomocą wyśmiania, tylko zastępuje strach przed czynnikiem zewnętrznym strachem przed odrzuceniem przez grupę. To nie jest zmiana emocji. Przykro…

Pozdrawiam

Pani pisze o tym, co się Pani wydaje i ma Pani do tego prawo. Może mi Pani nie wierzyć. Czy to zmieni mechanizmy psychiczne? Przypuszczam, że wątpię…

Pozdrawiam

Że z lękiem?

pzdr

Jak będziemy dyskutować o ilości pożądanej miejsc w izbie senatorskiej sejmu, to Pani będzie się powoływać na dane historyczne, ja na psychologiczne, a rozmawiać będziemy jak równa z równym. Jak Pani wchodzi w moją działkę, to trudno żebym nie wspomniał o tym, że jednak trochę lepiej się na tym znam.

Pozdrawiam

Niewykluczone, że ma Pani rację. Miło by było wskazać w czym konkretnie się myliłem. To mogłoby poszerzyć moją wiedzę.

Pozdrawiam

Co do znaczenia słowa Litwin i Koroniarz, to proponuję jednak poszukać w źródłach. Może coś Pani znajdzie.

Ja nie jestem panem Grzesiem żeby co chwila poddawać w wątpliwość swoje racje. Ten model tak ma, co nie znaczy, że nie można mnie przekonać.:)

Pozdrawiam

Litwin to w XXI w. członek litewskiego ethnosu (więc nie Białorus i nie Polak, choćby i mieszkał pod samym Wilnem). Koroniarz to jeden z KKK (Kibiców Korony Kielce). Sejm natomiast to niższa izba polskiego parlamentu, (nie zaś parlament jako całość).

Tak już bywa z niektórymi pojęciami, że z biegiem czasu zmieniają swoje znaczenie. A waćpan jesteś uparty jak Żmudzin :P