No zanim sie na poważnie rozwinęło, to się skończyło.
Pojawia się pytanie – Panie Y, czy Pan planuje rozwijać te teksty? Czy mozna pod nimi dyskutować? Na zasadzie – pytac Pana o pewne kwestie rozwijające tekst, czy też zamierza je Pan pozostawić w takiej urwanej formie?
Hmmmm…

odpowiedź pierwsza brzmi – nie, nie zamierzam.

Dlatego włąśnie opublikowałem je w formie, w jakiej je miałem.

Odpowiedź druga brzmi – owszem. Dlatego je opublikowałem. Jeśli nawet takie fragmenty zachęcą kogoś do dyskusji, to jestem gotów.

Pozdrowienia

Już poprawiam

Dzięki!

gdzieś to było już napisane, ale powtórzę. Tak się złożyło, że skończyłem klasę matematyczną (eksperymentalną etc. etc.) XIV liceum. Wtedy Gottwalda, teraz Staszica.

W 1968 roku szkołę dotknęły niejakie represję, a to ze względu na zaangażowanie jej uczniów. Tudzież strukturę. Ja tam trafiłem chwilę poźniej (mit mojego wieku leci w gruzy, wiem).

W szkole się o tym w ogóle nie mówiło, a słowa mojej babci zrozumiałem później, kiedy sobie więcej o 1968 poczytałem. Zrozumiałem różne półsłówka i aluzje.

Co zaś do tego zdania o Historii, to jest to jedna z moich roboczych hipotez. Pokrótce, to wydaje mi się, że moi dziadkowie nie odczuwali tego co dotyczyło ich przedwojennej przeszłości jako antysemityzmu. A w każdym razie nie wiązalo się to u nich z nienawiścią. Oni mnie wychowywali. Gdyby byli antysemitami praktycznymi, to by mnie socjalizowali w tym kierunku. Bo to jest automat społeczny.

A jakoś tak się nie zdarzyło. Nie wpoili mi żadnej formy nienawiści do innych ludzi, wyodrębnialnych strukturalnie. Za co jestem i będę im wdzięczny po kres swoich dni.

Ale otaczały mnie żarciki, piosenki, historyjki, które dziś oceniam jako dowód, że na poziomie tkanki społecznej S. antysemityzm był normalny. Codzienny. Dodam, że przed wojną to miasto było zdominowane (demograficznie, tylko w tym sensie tu o tym piszę) przez Żydów. A moja rodzina stanowiła element lokalnej mniejszości narodowej. Polskiej i katolickiej. Na dodatek spauperyzowanej i nie najlepiej wykształconej.

To trochę chaotyczne, ale chodzi mi o to, że wydaje mi się, że są dwa poziomy niechęci. Jeden kulturowy, codzienny, który traktowany jest jako oczywista oczywistość, bo objaśnia codzienność.

Na przykłąd tłumaczy to, że jedni mają lepiej, a inni gorzej.

Drugi poziom manifestuje się w interakcji i jest, jakby tu powiedzieć, nienawiścią praktyczną. Robią to konkretni ludzie innym konkretnym ludziom.

Jakoś tak się stało, że w dzieciństwie doświadczylem kontaktu z tym pierwszym. Kiedy to sobie, po latach, uświadomiłem, zacząlem szukać w sobie drugiego. Z lękiem, że znajdę. Ale nie znalazłem. Skutek jest jednak taki, że jestem przeczulony i nadpodejrzliwy.

Pewnie dlatego ten fragment wywaliłem, jako podejrzany i skłaniający do niechcianej refleksji.

Pozdrawiam

ja jestem daleki od usprawiedliwiania tych akurat stereotypów.

Często jest tak, że nasza wina i niewinność jest efektem zbiegu okoliczności.

Czasem decydowała odwaga, a czasem brak okazji, żeby ją zweryfikować.

I żeby była jasność: uważam że to wielkie szczęście nie musieć weryfikować głoszonego przez siebie systemu ocen i wartości.

Z drugiej strony, stereotyp zawsze odgrywa rolę podtrzymującą prawowitość naszej decyzji. Nawet jeśli jest to decyzja przeciw stereotypowi.

Nigdy nie miałem okazji porozmawiać o tym z dziadkami. Było za późno. Ale znajdowałem silne cechy antysemickie u niektórych innych członków rodziny. Więc nie wiem i nie będę wiedział jak to działało. W mojej rodzinie.

Mnie raczej zastanawia tez dziwaczny zbieg okoliczności, dla którego problem antysemicki pojawił się w moim życiu dopiero wtedy, gdy bylem już jako tako przygotowany intelektualnie.

Mam wrażenie, że zawdzięczam to dziadkom, choć nie wiem jaki był tego mechanizm.

Ale kontekst kulturowy jest ważny. Jeśli określenia wyznanie handlowe używano w Polsce, przed wojną, to miało to inny sens, niż dzisiaj. Po prostu dlatego, że wtedy odwoływało się to także do struktury włąsności w handlu. Dziś jest to wyłącznie odwołanie do stereotypu. I drażni mnie bardziej, przez swój prymitywnie manipulacyjny charakter.

Strasznie mnie drażni prymitywna manipulacja. Nie znoszę fuszerów.

Pozdrowienia

Pytanie, po co są stereotypy kulturowe (zwane też uproszczeniami społecznymi ) jest proste, bo mam wrażenie, że znam na nie odpowiedź. I trudne, bo ona jest nudna i długa.

Więc pozwoli Pan, że skoncentruję się tylko na dwóch kwestiach. Po pierwsze stereotypy upraszczają świat i pozwalają szybciej reagować w sytuacjach, w których nadmiar myślenia szkodzi.

To dosyć dobrze oddaje angielskie słowo prejudice. Trochę tak, jakby Pan nasz przesąd (bo to w końcu ludowe określenie stereotypu), nazwał przesądem.

Czasem to jest obrzydliwe, ale zazwyczaj upraszcza życie. Ale nie namawiam, żeby była jasność. Pańska wątpiąca postawa jest rozsądniejsza, choć czasem komplikuje życie, bo nadmiernie wydłuża czas reakcji. Proszę mnie poprawić, jeśli się mylę. Na wojnie stereotypy lepiej ratują życie niż rozważna refleksja. Która trwa zbyt długo.

Po drugie, stereotypy, jako trwałe elementy socjalizowanej kultury, tworzące osobowość społeczną (proszę wybaczyć żargon, zaraz przestanę) podtrzymują tę właśnie osobowość. Są jednym z elementów samodefinicji. Innymi słowy pomagają nam szybko odnaleźć się w świecie. Weźmy, że rano staje Pan przed lustrem i co Pan widzi: chłopczyk, biały, Polak, wątpiący, niewyspany…

Łatwo dowieść, że wcale Pan tego nie widzi (no może to, że chłopczyk, ale przecież Pan wie, że biologia to nie wszystko). PO prostu rekonstruuje Pan samego siebie ze stereotypów kulturowych. Bo przecież nie każdy stereotyp musi kogoś obraża, fałszywie oceniać etc.

Zabawne rzeczy wychodzą dopiero wtedy, gdy stereotypy się ze sobą zderzają. Albo zderzają się z inną formą nieracjonalnie uporządkowanej świadomości. Na przykład ze świadomością polityczną, napędzaną stereotypami. Wtedy może dojść do przedziwnych paradoksów. Na przykład ktoś, kto nie szanował kobiet, nagle poczuje mus by stawać w obronie czci kobiecej, a kobieta, która zawsze zwracała uwagę na kulturowo zagregowaną przez stulecia przemoc seksualną, zacznie bronić prawa mężczyzn do obrażania innych kobiet. Co więcej, nawet nie zauważą, jak im się ładnie ułożyło.
Niestety, stereotypy polityczne należą do najbardziej nieracjonalnych, ale w niektórych społecznościach odgrywają pierwszorzędną rolę. Choć tak naprawdę to opierają się na innych, dobrze zasiedziałych stereotypach.

Mimo to wszystko łatwiej mi zrozumieć tych, którzy kierują się stereotypami od tych, którzy samodzielnie i z premedytacją wybierają i wspierają zło.

Ale to całkiem inna historia

Pozdrawiam stereotypowo

no właśnie.

Dla mnie to zawsze jest szok, kiedy stykam się z pewnym stężeniem niechęci, nienawiści, do obcych.

Ja na nic takiego, jak Pani opisała w pierwszym przykładzie nie natrafiłem. Mój dziadek opowiadał mi anegdotki o Żydach, ale nie było w nich agresji. Raczej odruchowa, przeniesiona, stygmatyzacja brakiem odwagi, pazernością... Takie tam. Ale nie szukał wokoło Żydów i jakoś ich w swoim trudnym życiu nie potrzebował, żeby usprawiedliwiać swoje biedy i nieszczęścia. Myślę, że by się zdziwił, gdyby mu ktoś powiedział, że te żarciki to jakieś niedobre dla ludzi były.

Zresztą on je zawsze opowiadał jako historyczne i przedwojenne. Nie odnosił ich do współczesności.

Ale jeden z jego synów kiedyś (było to pewnie ze dwadzieścia lat od śmierci dziadka)zaskoczył mnie niesamowicie. Opowiadał z wielką radością, że ktoś go spytał, czy jedna znana Pani, o takim jak nasze nazwisku to rodzina. A on się oburzył, bo to przecież Żydówka. Zresztą użył bardziej drastycznej formy. I cieszył się wciąż wspominaną konfuzją pytającego.

Kurde, on był najmłodszy z dzieci. Nie mógł nic pamiętać. Nie wyniósł tego z domu. Ale przyszło i zostało.

Przyznam, że mnie to zawsze zaskakuje, kiedy ujawnia się u ludzi, których uważamy za inteligentnych i sympatycznych. Miałem tak kilka razy. Przy czym nie zawsze chodziło o Żydów. Raz szło o Muzułmanów, a dwa razy o Polaków. I jeszcze raz o Koreańczyków. Bo przecież to się niczym nie rożni w swej prostej jak cep konstrukcji.

Opowiem Pani jeszcze jedną anegdotkę.

W latach osiemdziesiątych chodziłem w arafatce. Pierwszorzędnej i jedwabnej. W prezencie dostałem.

Dobre to było na zimę, że strach, bo szaliki to mi z szyi uciekają.

Żadnej z tym nie miałem myśli związanej, aż kiedyś po kilku latach tego noszenia (bo wyrób był trwały dla swojej znakomitej jakości) pewien znajomy mnie zapytał, dlaczego noszę arafatkę i czy to coś oznacza. Bezmyślnie wypaliłem, że tałes gorzej chroni szyję.

Znajomy jakby się odznajomił ode mnie. Może to i dobrze, bo lubił kiepską wódkę pić.

Salamu Pani Pino, fajnie, że znalazła Pani drogę

Ja się tylko, Pani Pino czasem zastanawiam nad tym, czy każdy tak zgrabnie jak Pani oddziela normalne nielubienie od korby?

Ale to już kwestia jest chyba charakterologiczna.

Ja zawsze mam kłopot z pisaniem na ten temat, bo on dla mnie w istocie rzeczy nie istnieje. Jak głupek jest głupkiem, to mu ani polskość, ani żydostwo, ani prawdziwe, ani mniemane, nie pomoże.

Czasem myślę,że to dlatego, że sam jestm dobrze wymieszanym katolicko – ewangelicko – prawosławnym kundlem.

Co wcale mi nie szkodzi na katolicyzm, rzecz ciekawa.

Dystans, powiada Pani? Ludzie nie chcą dystansu. Ludzie chcą zwarcia i krwi. Dystans kosztuje trochę czasu, obawiam się. A kto dziś ma czas?

Pozdrawiam wieczornie, ale serdecznie

PS Wie Pani, jak już czasem Pani musi, to proszę sobie nie szkodować. Nic tak nie zdobi kobiety jak rzadko goszczący jej na ustach bluzg.

PS 2 O ile ten profesor to ze Skierniewic, to oczywiście, że tak. W Skierniewicach, proszę Pani, to większość takich jest. Albo może i wszyscy nawet?

jak to fajnie, że ktoś Pipesa czyta.

Bardzo go lubię. Myślę, że w odpowiednim czasie przeczytana Rosja carów poukładała mi trochę myśli w głowie. I chociaż minęły już lata od tamtej pory i moje drogi rozumienia Rosji, trochę się rozeszły z jego (zwłaszcza w kwestiach dotyczących tego, co opisane jest w tym, co tam Pani sobie czyta), to nadal uważam, że to świetna literatura. Mam tłumaczenie Rosji bolszewików na rosyjski i to się czyta jeszcze lepiej. Dziwne, nie?

U mnie Chinki z pralni nie ma, ale parę osobliwości bym znalazł. W największym podejrzeniu mam mera Petersburga.

Mam jednak wrażenie, że to nie sam fakt mieszanki ma znaczenie, ale jego świadomość. Zdaje mi się, ze na tym budowałem mój dystans.

Pozdrawiam i pójdę spać, bo cholera jutro chyba komuś o tym Pipesie mam coś mówić. Ale Pani na złość powiem coś o Billingtonie. No.

PS Pani se przyniesie poletko tutaj. Atmosfera skisła, w sam raz żeby sobie troszkę pobrykać. Najlepszy moment na inwestycje, to dół dołów.

PS2 Pani to jakaś silnie młoda jest. I nieuważna. A jak ktoś zgadnie na podstawie danych kto Pani jest? I wykorzysta? W interesie Skierniewic, na przykład…

W Krakowie ukazała się w tym roku Ikona i topór... Może to i stare, ale jednak ważne, co by nie mówić.

W ogóle, jeśli Pani potrzebuje jakiegoś wsparcia bibliograficznego w tym zakresie, to proszę się nie krępować i korzystać z dostępnych na TXT narzędzi komunikacji. Albo pytać w prost na blogu, jeśli się to wyda Pani poręczniejsze.

Mam rzadkie u mnie wrażenie, że jestem w tej dziedzinie dosyć kompetentny. Ale to już poza protokołem.

Z mojej, przyznam że dość swoistej, perspektywy, czerwony wiele się od białego nie różni. Ale to nie jest uniwersalna perspektywa. Wie Pani: albo step, albo, Iwan Wasiliewicz, albo narodnicy. W zasadzie to wystarczy.

No chyba, że ktoś koniecznie musi przez Skierniewice, to wtedy oczywiście są jeszcze Chazarowie...

Pozdrawiam

PS Właśnie ze względu na kryzys zachęcam. To znakomity moment, moim stronniczym zdaniem. Co stwierdzam w dobrze pojętym własnym interesie. Czasami lubię z kimś pogadać, nawet jeśli ma skłonność do wulgaryzmów ten ktoś. Ważne, żeby rozmowa była o czymś. Więc proszę tego mirrora stawiać. Zajrzałem tam i ówdzie i wydało mi się to zabawne (w dobrym znaczeniu tego słowa).

PS2 Rowerem po Bródnie? Zgroza. Nawet nie chcę sobie tego wyobrażać.

Bo i tanie te moje przemyślenia są, gdyż jak mi się zdaje z ksenofobią wszelaką spotykam się nieczęsto. Dużo rzadziej niż ze zwykłą głupotą. I dużo rzadziej niż z nienawiścią do np. lewicowców, czy pawicowców w Internecie. W ogóle problem wydaje mi się marginalny. Antysemity jako-takiego nie rzpoznałbym chyba nawet jakby wyskoczył z fosy i ugryzł mnie w kostkę. Ale właśnie odkopując fosę z epoki brązu (KPD, a na pewno coś po ceramice wstęgowej rytej) zetknąłem się z młodą i ładną parą archeologów, którzy reprezentowali niezwykle bojowy anty-antysemityzm. Nawet przez chwilę próbowali mi go wmówić, ale im się nie udało, bo na temacie się nie znałem i chyba nie spełniałem norm. W każdym razie nie przejęli się tym i walczyi z antysemityzmem i tak. Takim dosyć mgławicowym.

Drugie zetknięcie z antysemityzmem było jak się naczytałem rozmaitych tekścików w sieci (w tym felietonów Michalskiego) i ukoronowałem to lekturą “Strachu” Grossa, czyli książki co to mi ją rodzina sprezentowała. Ale wnioski moje były takie, że antysemityzm chyba istnieje tylko w sieci gdzieś tam i że Gross pisze koszmarnie chaotycznie i po siedemdziesięcu stronach się nudzi.

No i co ja mam zrobić? Bo temat antysemityzmu mi się pojawia raz na jakiś czas w życiu. Ale nawet wtedy gdy szczerze wierzyłem w swą Prawdziwą Prawicową Polskość, jakoś temat Żydów umykał mi bokiem. Pojawia się w dyskusjach rozmaitych i stąd wnioskuję, że albo jak ważny, ale dla mnie za mądry, bo nie kumam skąd się bierze ta ważność, albo sporo ludzi dookoła ma wspomnianą wyżej przed Panią Pino “korbę” i uparli się o nim rozmawiać...

bo każdy stereotyp ma antystereotyp, siebie godny.

Mój problem jest podobny do Pańskiego, choć zapewne stykałem się z antysemityzmem częściej niż Pan. Bo dłuższy mam staż ogólny.

A wniosek miałem też do Pana podobny. Okazało się, że ja mogę dużo pisać o stereotypach, ale o antysemityzmie mam mało do powiedzenia.

W zasadzie to mógłbym ojca Bocheńskiego zacytować z jego książki o zabobonach. Ale to każdy może sobie przeczytać, bez mojej pomocy.

Pozdrowienia

tytuł niezły, choć (adekwatnie) bizantyjski.

Swoją drogą, zastanawiałem się dzisiaj, czy Pani, jako dziecko w tym swoim chederze (żoliborskim, jak mniemam) spotykałą się z jakimiś takimi problemami.

Ale odgoniłem to pytanie jako głupie. To przez przepracowanie. Przepraszam.

Pozdrowienia

a moje Dziecko brało pod uwagę liceum imienia Jacka Kuronia, ze względu na lewantyńskie poniekąd klimaty. Nawet zdało egzaminy, ale ponieważ mogło pojść gdzie chciało, to poszło sobie gdzie indziej.

Ale poważnie, to ja myślę, że to jakoś w Pani zostanie. I ta chałka i ta kipa.

Uważam, że to są dobre doświadczenia. Choćby i epizodyczne. Może nawet lepiej jak epizodyczne? Sam nie wiem.

Pozdrowienia

w sprawie mojego pojmowania antysemityzmu polecam tekst mój:

http://tekstowisko.com/tecumseh/52215.html

P. Yayco nie polecam, bo zna.

I Mindrynnerze, uzupełnię, ja się z antysemityzmem stykałem, fakt, że werbalnym, ale nieraz i na blokach/murach/ścianach i w rozmowach bezposrednich i w opowieściach o innych ludziach i iich poglądach.

ba, 3 lata mieszkałem z gostkiem na studiach, który był antysemitą (fakt, że poza tym był homofobem, miał przedmiotowy stosunek do kobiet, spędzał dnie i noce przed komputrem&telewizorem i nadużywał, delikatnie mówiąc, alkoholu, a był socjopatą w sumie i w w dodatku moim kumplem:), całkiemdobrym)

Raz było tak, że po jednej imprezie trzasnąłem dzrwiam, użyłem mnóstwa tych słów, których Pino tu nie używa choć lubi i w ogóle nabluzgałem na niego i dałem mu do zrozumienia, że jego chore poglądy mnie nie interesują.

Jakos pomogło, bo się kontrolował, no i ja się przyzwyczaiłem w pewien sposób.

Ale było to trudne.

Pino, leniwy perfekcjonizm, piękne:), a wogóle widzę, że tu się rozumiemy bez słów, nie napisałem nic o kogo mi chodzi, ale wyczaiłaś:)

Pozdrawiam wszystkich, co działalność podziemno-archiwalną na TXT uprawiają.
jest to zawsze jakaś nowa płaszczyzna, by nie powiedzieć nowa rzeczywistość:)

p.S. Panie Yayco, no fakt, Arundati po tych namowach zniknęła jakos szybko:)
Ciekawe, co się stanie z Pino?
:)

Pan się jakiś ale, że za cwany zrobił.

Ja tu nakładem sił znacznym organizuję nową przestrzeń, a Pan od razu spisek ujawniasz.

Nieporządek.

Pozdrawiam, jednakże

a po mam nadzieję, że już nie będzie mi się chciało, własciwie mój epizod z paleniem to z 9 miesięcy trwał (wow, to tyle co ciążą:) i był mam nadziejętylko epizodem a i to niezbyt intensywnym właściwie.

Panie Yayco,a wie pan, że coś w tym jest, wszystkie fajne miejsca po pewnym czasie albo się nudzą albo barbarzyńcy nadchodzą:) albo tracą one urok, bo za dużo osób wie o nich, więc niech ta przestrzeń pozostanie w ukryciu.
Dla wtajemniczonych.

jak pan podchorąży był w wojsku, to palił Caro, co wtedy były jeszcze niebieskie. Ale potem rzucił. Bo ma zakazane przez lekarzy od dróg oddechowych. No.

I niech Pani nie myśli, że nie zauważyłem.
Ale niech i tak będzie. Dzięki Pani lepiej rozumiem skłonność Dziecka do słów podobnego rodzaju.

Zresztą, opowiem Pani anegdotkę, a inni niech też posłuchają.

Było to tak dawno temu, że aż strach. Dziecko moje, w małoletnim będąc wieku, także jak i Pani szanowna, było do szkoły wożone, choć bliżej.

I tak sobie raz jadę, a tu w okolicach Szembeka placu jak mnie jakieś coś zajedzie. Ledwom wyhamował. Szybkę jednak odkręciwszy, pouczylem współużytkownika jezdni w kilku sprawach. A mianowicie: co sądzę o prowadzeniu się rodziny jego po kądzieli, co sądzę o zasadniczym stanie jego zdrowotności umysłowej i jakie mam w tej mierze podstawowe zalecenia, tudzież z jaką częścią ciała męskiego jak raz mi się skojarzył.

Uspokoiwszy stargane nerwy, zamknąłem okno i wtedy zorientowałem się, że za mną siedzi ośmioletnia dziewczynka.

Pot zimny mnie oblał i mówię:

- Przepraszam, Dziecko…

A Dziecko na to:

- Wiesz tatusiu, ja sobie jakoś tak samo o tym panu pomyślałam…

Tak i co robić, w ta pora?

Pozdrawiam antynikotynowo, zanim tu dym ściągnie panią Gretchen i innych nałogowych

jak mawiają prokuratorzy: sprawa jest rozwojowa.

Moim zdaniem mamy już etap anty-antysemitów i na naszych oczach rodzi się ruch anty-anty-antysemicki.

Jak ktoś lubi zabawę cepem, to powód zawsze sobie znajdzie.

Pozdrawiam

PS Ogórek to woda! Precz z ogórkiem!

skasował Pan swoją uroczą literówkę, co czyni mój komentarz częściowo niezrozumiałym. Ech… :-)

maja dysortografia nie jest już czymś z czym chciałbym się obnosić.

Ale mogę przybić, czemu nie. Nawet Żółwika. Jako ojciec Dziecku, jestem przyuczony.

Pani Caro śmierdzą? No trudno. Wszak jest Pani, wraz z całym pokoleniem, za francuskie pieski, nieprawdaż? Na Spitsbergenie Panią mdliło. Nas proszę pani to mogło najwyżej zemdlić jak po pijaku kajakiem przez Narew pływaliśmy.

Młodzież teraz marudna jest, jednakże.

W wojennym stanie się paliło popularne z metra i też było dobrze. Albo i nie, sadząc po wyrokach lekarzy.

Ale proszę mi tu nie śpiewać. To w końcu jest Bródno, a tu fajki, śpiewy, zaraz się flaszki o żałobne nagrobki mojej tfurczości zaczną tłuc.

Niefajnie

Ale pozdrawiam

PS A co do pani Gretchen, to pewnie walczy o dalszy pomyślny rozwój Służby, albo wprost przeciwnie – oddaje się wyuzdanej konsumpcji, za cudze pieniądze. Ale myślę, że przyjdzie, wcześniej czy później, żeby mnie obciąć za to co napisałem.

jakoś tak odniosłam wrażenie, że do katakumb zeszliśmy w międzyczasie.

Ale fakt, że flaszki i śpiewy na grobach to cygańska raczej jest tradycja.

Kajakiem Narwi nie forsowałam nigdy, choć byłoby to praktyczne wobec znanej płytkości tej rzeki. Ale my mieliśmy tylko stadko Omeg i ciężką flagową jednostkę, która co i rusz utykała w piachu. Trzeba było wskakiwać do wody i popychać, ryzykując przeziębienie miejsc wrażliwych. Jednostka nazywała się Elefant III. Jedynka spłonęła na Mazurach, a dwójka utknęła w tej Narwi na amen. W latach osiemdziesiątych to było.

pozdrawiam szuwarowo

Proszę Pani, ja sobie tylko tak trochę żartuję.

Choć fakt, dowcip u mnie przyciężki dosyć. I mam skłonność ku melancholii.

Kiedyś z poszliśmy rodzinnie do kina na utwór dramatyczny zatytułowany King Kong. Kobiety moje domowe się śmiały, proszę pani, do rozpuku, a ja ciężko przeżyłem ten wzruszający dramat, opowiadający o kryzysie wieku średniego i niewczesnym zadurzeniu się poważnego faceta, z dorobkiem i posiadającego szacunek na wyspie, do płochej blondynki, w kinofiakacji zatrudnionej.

Ale tak już jest. Kobieta człowieka nie zrozumie…

Pozdrawiam, zastanawiając się, czy to aby Narew była, czy może jednak Bug…

żegnam na dzisiaj utworem dla ludzi i kobiet :)

PS. A, tak, Bug istnieje. I wpada do Wisły…

będę zachęcał do opowiedzenia historii o Cameach. Tak właściwie to od nich zacząłem palenie wieki temu. Potem mi niestety je zabrano a teraz ponoc znowu wróciły, ae to już nie to samo, smak, panie, inny, ach gdzież jest niegdysiejszy Snowden…

Czas do pracy. Pewnie nie tylko dla mnie. Pozdrawiam.

I moja Niewidzialna na Tekstowisku żona, też Panan pozdrawia. I mówi, że na nie wono gadać tak do późna, bo potem cały dzień jak zombie jakiś chodzę.

Eeeeeaaaat, braaaaiiins.

ładne kwiatki tutaj się rozwijają, tak trzyamać,

szczęśliwie po wtorku przychodzi środa:)

a jak środa to juz weekend prawie

_{prezes,traktor,redaktor}

no widzi Pani, wreszcie po latach okazało się, że z cenzury płynie jakiś pożytek. Z moich czasów Bakakaj był zakazany i proszę: mogę się wiedzą geograficzną popisywać między młodzieżą...

Pozdrawiam, cokolwiek przedpołudniowo, ale jeszcze poziewując

o tak,

_{prezes,traktor,redaktor}

Jakże mi miło Pino, że mnie zawołałaś.

Tematów tu tylu, że nie wiadomo co ugyźć.

Ponieważ siedzę w Publicznej Służbie to jak raz adekwatny wydaje mi się wątek nikotynowy.

Radomski to był mój pierwszy papieros i w moich wspomnieniach zachował on smak słonego paluszka. Dziwne? Dziwne.

Ale ja dość dziwna jestem w ogólności, o czym pisałam już tyle, że do znudzenia prawie.

Potem były Yugo i Opale.

Ukrywałam się głównie na boisku szkolnym, tam mieliśmy taki kącik zakrzaczony zdatny do palenia poza widokiem oczu niepowołanych. Podkreślam, że ów kącik zakrzaczony służył do palenia. Tak na wszelki wypadek podkreślam.

Koleżanki chciały w piwnicy palić, bo bliżej i jakoś bardziej uniwersalnie na przestrzeni zmieniających się pór roku, ale ja stanowczo odmiawiałam.

Niczego się tak nie boję, jak piwnic. Dziwne? Dziwne, ale…

Jeszcze się boję pająków, i duchów. Przy czym z pająkami doszłam do jakiegoś ładu, o ile nie przekroczą zdroworozsądkowych rozmiarów. Jeśli natomiast przekroczą, drę się obłąkańczo.

Ale nawet jak się rozedrę, to zabijać nie pozwalam, czym do furii doprowadzam tego, na którego rola mojego ratowacza przypadła. Bo ja umiem powiedzieć co trzeba zrobić, ale odmawiam bardzo zdecydowanie udziału własnego.

Z duchami do ładu też jakoś doszłam, na zasadzie jednostronnego oświadczenia woli, które póki co przez obie strony jest respektowane.

O czym ja tu opowiadam…? Miało być o czym innym.

Aaaa, już wiem.

Specjalna odezwa do Pino

Pino, weź Ty i załóż tu bloga, ja Cię proszę. Byłam tam u Ciebie i bardzo mi się podobało więc naciskam, naciskam, naciskam.

Ileż można siedzieć w archiwum?

Pozdrawiam Państwa troszkę rozproszona własnym rozproszeniem tematycznym

Zatem czekam cierpliwie te dwa tygodnie, bez nacisków.

Cierpliwie czekając cierpliwość ćwiczę.

Widzisz, z tym buddyzmem i wegetarianizmem to jest jednak mitologia. Mam na myśli to, że buddyzm nie wymaga nie jedzenia mięsa, co łatwo można zauważyć przyjrzawszy się menu Tybetańczyków.

Prawda jest też taka, że ja się w tej sprawie jednak trochę wewnętrznie ze sobą kłócę. I to wszystko dla kilku mięsnych dań, których nie potrafię sobie odmówić. Na razie!

Dla palenia to już żadnego usprawiedliwienia nie ma. Zadymiam sobie karmę i nie mam nic na swoje usprawiedliwienie… Cholera.

Ale kiedyś się wezmę za siebie. Cholera.
Więc taka ze mnie buddystka w trakcie budowy i przebudowy raczej.

A żeby jakoś nawiązać do tematu archiwalnego wpisu, to ja od dziecięcia mam jakieś takie w sobie, że mnie żadne rasizmy się nie trzymały. I zawsze czułam, że to jest właściwe.

Do Żydów to mam w ogóle jakiś taki szczególny rodzaj ciepłych uczuć. Ogromnie dużo szacunku. Skąd to mam? Nie wiem.

Mało to zresztą jest istotne skąd. Mnie antysemityzm boli, to chyba jest najlepsze słowo… Jest dla mnie absolutnie niezrozumiały… Podobnie jak wszelkie inne rasizmy, ale tu jakoś znowu szczególnie.

W mojej rodzinie kilka lat temu była taka historia, że siostra mojej matki (ta od Elvisa) zaczęła robić drzewo genealogiczne i przyszło jej do głowy poszukać Żydowskich śladów.

Moja mama do dzisiaj jest oburzona. Czym to już nie wiem, bo jedyne co umiała powiedzieć to, to że jej siostra zwariowała, upadła na głowę oraz całkiem jej odbiło.

No luuudzie…

Mam też przyjaciela, który jest Żydem, a do tego profesorem od nauki, której ja całkiem nie rozumiem choć bardzo bym chciała. I tak sobie siedzieliśmy kiedyś u innych znajomych, katolików na dodatek gawędząc o tym i owym, aż nam na religię zeszło.

Trwał jakiś naskórkowy spór o to co i jak, już nie pamiętam o co chodziło.

Professore się przysłuchiwał cicho dość, bo on od tej mądrości to wycichł całkiem, żeby na koniec powiedzieć, żebyśmy już sobie dali spokój, bo Apostołowie jako Żydzi to i tak są jego .

Lubiliśmy też w przeszłości symulować antysemickie pogawędki.

Śmiać się jednak nie ma z czego, bo jak poznał swoją narzeczoną to jej rodzina nie chciała go widzieć na oczy. Powodów było kilka, że znacznie starszy oraz rozwodnik, ale najgorsze było to, że jest Żydem.

No luuudzie…

To napisałam trochę na temat, bo mi się poprzypominało.

Nadal rozproszona i zataczająca kręgi pozdrawiam Cię Pino.

I Pana, Panie Yayco też, niech już będzie.

przypomniał mi się ładny cytat. Ale jest długi, więc z pamięci nie mogę, a moja biblioteka została w Warszawie. Złożyłam zamówienie osłu i czekam, aż mi ściągnie zamówioną książkę. Na razie się leni :)

Panie Mindrunnerze,
dziś rano, jak się minęliśmy, to byłam naprawdę dead. Wstałam i nie zapalając światła nalałam sobie wody. Obok szklanki.
Ja nie rozumiem koncepcji kawy jako takiej. Piję ją czasem w pracy, jak już naprawdę zasypiam. Z mlekiem i cukrem oczywiście, ot taka ze mnie baba :)

pozdrawiam z błogą myślą, że jutro zadzwoni dopiero o 10…

nie musi mnie Pani pozdrawiać, to nie jest obowiązkowe.

Palenie, zwłaszcza cudze, bardzo mi szkodzi. Dokładnie tak. Dym wydychany przez innych mnie dusi i tyle mam w tej kwestii do powiedzenia.

Proszę o zmianę tematu

Pozdrawiam

ja kawy prawie nie pijam, poza środą. Mam w sobie chyba cztery.

Teraz mam efekt Basedowa i ledwo żyję. Okropny to był dzień. A tak przyjemnie byłem wyspany…

Na jęczenie, jako po trosze dydaktyczny, jestem odporny, ale może i tak, zobaczę.

W sumie nawet mam pewien osobliwy pomysł. Idiotyczny dosyć. Jak się ogarnę z obowiązkami na jutro, to go przetrawię.

W razie czego – powiadomię.

Pozdrawiam

PS Pani Kasiu, czemuż, ach czemuż jest Pani niewidoczna?

Proszę się uwidocznić. I proszę mężowi nie mieć za złe, że za słabo prosi. No.

Serdeczności

nie przeszkadza, ale Maxie, zgodnie z wolą, zrezygnuję z niego. Staram się do wszystkic zwracać PT, ale w gruncie rzeczy tych tytułów wszystkich nie znam. Skoro na życzenie Gretchen przestałem jej “Paniować”, to i w Twoim przypadku przestanę.

Zniknięcie było wymówką, jak napisałem. i to nonsensowną, więc gdybyś zrozumiał co miało Twoje pojawienie się do znikania, byłby to powód do zmartwień :) Mimo to wróciłem, bo się Hitman: Blood Money okazał zbyt trudny na dzisiejszy wieczór dla mnie. Zastrzelił mnie niestety jakiś niedobry gangster, czy coś takiego.

Pani Pino,

znam okrutniejszą historię, ale nie tyle poranną co nocną. Kiedy bylem szkrabem, pewien leśniczy, teraz już śp. u którego gościliśmy z wizytą, po suto zakrapiane imprezie usnął, a potem gwałtownie się nad ranem wybudził i pobiegł do kuchni, by napić się wody spod ogórków. Pech chciał, że wraz z jego latoroślami zajmowałem się głównie wędrowaniem wzdłóż jednego potoku z wędką i łapaniem głowaczy. Głowacze uznawane były wówczas za rybi chwast. Wyglądały tak jak się nazywały i były w całej swej potworkowatości niezwykle ładne. Do tego ładnie można je bylo przechowywać w słoiku przez noc. I właśnie ów nieszczęśnik wypił wodę spod głowaczy. A nieszczęsne ryby się podusiły i umarły, bo drań jak już się zorientował, poszedł wymiotować i nie nalazł im świeżej wody :(

Nauczony tym i innymi sprawami, nie uczesticzę w zakrapianych imprezach i w ogóle nie piję alkoholu. Od kawy się takie rzeczy nie robią.

W ogóle nie bardzo rozumiem jak można żyć bez kawy. Ae nawet taka okaleczona cukrem i mlekiem jest krokiem we właściwą stronę. Więc kto wie, może jest Pani na dobrej drodze, ale jeszcze o tym nie wie.

Panie Yayco,

przykro mi z powodu zmęczenia, ale nie omieszkam zapewnić, ze to zapewne z powodu zbyt małej ilości wypijanej kawy. O papierosach nie będę pisał, skoro nie należy. Powoli za to przygotowuję się do rzucania. Obecnie pracuję nad odpwiednim dorzucenia warunkami zewnętrznymi.

Groźby: Jeśli Pan nie napisze, zwonię się z pracy, wyląduję pod mostem i odżywiać się będę tylko znalezionymi na ulicy skorpiakami, co szybko doprowadzi do głodowego zejścia, bo mało tu na Deszczowej Wspie takowych się po ulicach wala.

Męczeni: Ale wziąłby Pan i coś napisał, proooooszę, no.

PS. Kasia uiera się przy koncepcji, ze jest niewidzialna, bo cierpi na tekstowiskofobię. Ale w jednej mojje notce jest na moment widoczna na fotografii, więc można powiedzieć, iż jej niewidzialność doznała wówczas punktowej redukcji.

Swoja drogą, podoba mi się tu, w archiwum. Zdaje się, że będzie to moje główne miejsce przebywania przez jakiś czas, bo coś mne własny blog nie ciągnie, a bieżączka ze strony głównej w swej przewadze mnie śmieszy, tumani i przestrasza.

i fajnie,

masz brudzia z napoju o smaku zielonej herbaty ode mnie ;)

_{prezes,traktor,redaktor}

niby fakt.

Pozdrowienia

PS Archiwum me widzę ogromne!

Czy cóś.

nie jest.

Pana zachowanie i emocje byłyby normalne. Ale w innym, normalnym otoczeniu.

Tu wszystko jest przesunięte . Ad absurdum.

I jeden za to co Pan właśnie napisał nazwie Pana filosemitą, a drugi antysemitą. I co z tego, że obaj głupi?

Pozdrawiam, witając na Bródnie

ja tam nie wiem.

Już kiedyś pisałem, jak to trafiło mi się 1 maja na Picadilly natknąć na manifestację feministek bez górnej odzieży, Deszcz siąpił, zimno było.

Faktycznie, żal było patrzeć.

Nawet im współczułem, że odzież spaliły i marznąć muszą od tego.

Miło mi, że Pan został, zawsze to przyjemnie pogadać o pierdołach, z których składa się życie, nieprawdaż?

Pozdrowienia dla Pana i jego upartej żony

owszem. Miło pogadać.

By wrócić w okolice tematu szwonizmów chciałem nawet opowiedzieć historię o moim jedynym kontakcie ze światem muzułmańskim, ale otarło do mnie, ze po pierwsze historyjka taka, że nie mogę w min użyć słów “nienawiść”, czy “akcepstacja”, czy “toleranca”, a po wtóre w sumie niewiele by powiedziała sama w sobie. Kto nie był emigrantem w kulturowym tyglu jakim jest angielskie Leeds w ogóle może nie poczuć natroju.

Powiem więc “dobranoc” i to bardzo szczerze, licząc, że noc faktycznie będzie dla wszystkich w okolicy dora. Kasia grzebie w swoich cyfrowych sprawach, ale też pozdrawia. Jutro praca i około piątej rano znów wstać muszę. Więc lepiej dla mnie bym choć odrobinę snu złapał.

Pozdrawiam. Jeśli mi się przytrafi coś archiwalnego do napisania z przyjemnością narażę Pana na ryzyko lektury :)

ale ta historia z muzułmanami może być ciekawa. Zwłaszcza bez tych rożnych słów.

Ale najpierw proszę odpocząć sobie.

Ja jutro też trochę rano wstaję, ale dopiero jednak o 7.

Pozdrawiam, zalączając wyrazy sympatii uporczywej dla Pana niewidzialnej żony

Pani Gretchen.

Nic nie pamiętam, a następnie się wyprę.

I niech Pani nie myli słowa dowiedzione z wydaje się komuś. Ja w tym tygodniu metodologa udawałem, więc jestem drażliwy pojęciowo.

No bo czepliwy to jestem stabilnie, bez dodatkowych dydaktycznych podniet.

Też pozdrawiam, co mi w końcu zależy, nie?

wołowiny nie jadam. Z zasady. No chyba, że jestem bardzo głodny.

U kobiety (co pozwolę sobie stwierdzić na podstawie wieloletnich badań i obserwacji terenowych) różnica między chcę a muszę trudna jest do wychwycenia. Ale mogę się zgodzić, że Pani bardzo chciała.

Może być?

Przez chwilę zastanawiałem się na co Pani nie musi wypisywać zaświadczeń, ale tę myśl odgoniłem. Jako cokolwiek przerażającą w sobie.

I proszę mnie tak nieustannie nie pozdrawiać, bo czasu Pani na co inne nie starczy. No.

Pozdrawiam okazyjnie