Zawsze bawili mnie ludzie nadmiernie pewni siebie. Swojego intelektu, swojej płci, swojej siły.

Jeszcze bardzie bawi mnie wszechmoc i wszechobecność stereotypów kulturowych i potoczne wyobrażenie, że świat jest tylko taki, jakim go sobie wyobrażamy.

Przypomniała mi się taka historia. Uprzedzam nie jest ona dla dzieci i zawiera przykre opisy.

Było to w Fordonie, w zakładzie karnym dla kobiet. W latach siedemdziesiątych.

Był tam mały oddział męski, bo wtedy więźniowie pracowali fizycznie i dla cięższych pracy było tam kilkunastu (bodaj) silnie umięśnionych samców alfa. Przejściowo nieco zredukowanych, co do rangi

Pewna młoda więźniarka umówiła się w godzinach pracy, w ustronnym miejscu, z więźniem, bardzo pewnym swej męskości i siły, który zresztą wielokrotnie chwalił się, poniekąd zasadnie (jak potwierdzały źródła z pod prysznica) swoją męskością. Kiedy przyszedł – była miła.

Kiedy już naszemu dzielnemu i dumnemu z siebie chłopcu wypełniły się krwią ciała jamiste, z kątków wyskoczyło kilka koleżanek (bodaj, czy nie cztery) tej, co się umówiła. Ona była koleżeńska i miała ochotę się podzielić.

Troszkę go związały. Najważniejsze zaś, że dzięki prostej pętli ze sznurowadła uniemożliwiły krwi odpłynięcie z ciał jamistych.

Uczyniły sobie zadość i wedle upodobania, a potem go zostawiły. Zaczęto go szukać po wieczornym raporcie. Lekarzom udało się uratować jego jednostajność, ale raczej nie mógł się już chwalić.

Może być, że już nie chciał. Trochę szkoda, bo wysoka samoocena w życiu się przydaje. Zawsze można sobie nią parę drobiazgów zrekompensować...

Ładny jest księżyc dzisiaj…