Droga Pani. Pani wyrażane z głębokim przekonaniem, lecz bez naukowego rozeznania poglądy nie są miarodajne. A zamiast podsuwać czytelnikom kolejne opinie publicystyczne zbudowane jedynie na przekonaniach róznych osób, lecz nie poparte żadną teorią ani wynikami doświadczalnymi, powinna Pani częściej sięgać do źródeł naukowych:

Jak Pani widzi:

- wbrew Pani przekonaniom – aluminum jest w osoczu człowieka stale obecne, ponieważ z przewodu pokarmowego wchłania się do ok. 10 mg tego pierwiastka dziennie – po prostu z wody i pożywienia, które normalnie przyjmujemy.

- wyniki doświadczalne nie wykazują istotnego wzrostu stężenia aluminium po podaniu domięśniowym szczepionki z adiuwantem aluminiowym – obserwowany wzrost koncentracji glinu w osoczu jest na poziomie max. kilku procent.

- kilkudziesięcioletnie doświadczenie medyczne ze szczepionkami bazującymi na adiuwantach aluminiowych nie prowadzi do jakiś niepokojących wniosków – przynajmniej nie do takich, które powinny wzbudzać alarmistyczne reakcje w społeczeństwie.

Jak powiedziałem – iloczyn rozpuszczalności nie jest “uber alles”, ale należy go uwzględniać i nie można naiwnie zakładać, że wstrzyknięta substancja trudno-rozpuszczalna rozprowadza się w organiźmie natychmiast, tak samo jak związek łatwo-rozpuszczalny. Zagadnieniami tymi zajmuje się farmakokinetyka i można z dużym prawdopodobieństwem powiedzieć, że większość zażywanych przez nas leków – w szczególności antybiotyków – byłaby dla nas zabójcza, gdyby nie to, że ich wchłanianie i dystrybucja w organiźmie podlegają ograniczeniom, dzięki czemu ich efektywne stężenie w organiźmie nie przekracza nigdy bezpiecznych poziomów.

Całe powracające regularnie zamieszanie medialne wokół rzekomej toksyczności szczepionek – toksyczności podobno wielkiej, lecz skrywanej przez spiskujące lobby – wpisuje się w coraz powszechniejszą w niektórych kręgach tendencję antynaukową, podważającą wiarygodność instytucji akademickich i służb państwowych czuwających nad bezpieczeństwem żywności i leków. Systematyczne straszenie ludzi jakimiś zupełnie wydumanymi zagrożeniami – zagrożeniami zupelnie pomijalnymi na tle rzeczywistych niebezpieczeństw, z jakimi współczesny człowiek ma do czynienia, ma jedynie polityczny wymiar. Ma uwiarygodnić postawy “alternatywne” wobec naukowego światopoglądu i stworzyć platformę umożliwiającą takim postawom polityczne zaistnienie. Ma to charakter ściśle reakcjonistyczny i antyoświeceniowy. I – niestety – w demokratycznym społeczeństwie takie straszenie podtrzymywane przez wyczulone na sensację media okazuje się całkiem skuteczne. Zabobon wciąż trzyma się mocno – kto wie czy nie mocniej niż kiedyś, kiedy publiczne głoszenie bzdur nie było chronione prawem demokratycznego państwa!

Mamy obecnie do czynienia z pewnym konfliktem między porządkiem demokratycznym a “akademickim”. Okazuje się nagle, że głos opinii społecznej, która właściwie na niczym się nie zna, bombardowana jest sprzecznymi komunikatami i podlega silnym emocjom stał się decydujący również w sprawach wymagających bardzo specjalistycznej wiedzy i głebokiego rozeznania. W takiej sytuacji okazuje się, że to nie racja naukowa czy eksperyment ma decydujące znaczenie, lecz siła propagandy i umiejętność zjednywania sobie medialnych sojuszników. Okazuje się, że w tym sporze różnej maści “alternatywiści” potrafią wykazywać się wielką skutecznością.