Nie wiem na czym jest zbudowana owa teoria o chrześcijaństwie( jej pierwszych wiekach a ściślej Ewangelizacji wg św.Pawła z Tarsu). Gdyż jak od podszewski były budowane wspólnoty chrześcijańskie pierwszy wieków wiadomo. Z dziejów Apostolskich, listów apostolskich a także zycie chrześcijan zostały także odnotowane u historyków rzymskich, np. Pliniusz Młodszy w Liście do cesarza Trajana. Wiemy jaką postawę chrześcijanie zajmowali wobec władzy, wiemy również, że chrześcijaństwo pierwszych wieków było atrakcyjną religią dla Konstantyna Wielkiego, który ją uczynił legalną. Upatrywał on w tej własnie wspólnocie siły na której mógłby oprzeć odbudowę zdegenerowanego cesarstwa. Własnie edykt Mediolański otwiera nowy okres w rozwoju chrześcijaństwa.

Owszem miało to i swoje złe strony, gdyż chrześcijanie zaczęli być promowani na urzędy świeckie. Np. władzę sądowniczą mogli pełnić przełożeni chrześcijańscy, i miało to rangę wiążącą. BYcie chrześcijaniem dawało szansę awansu społecznego i często tak sie stawało, ze względu na poziom moralny wg jakiego żyli. Ale z czasem chrześcijaństwo zaczęło być traktowane również jako trampolina do awansu społecznego. Więc należy brać także pod uwagę to, że przyjmowano także chrzest nie dla duchowości ale dla stanowisk jakie możnaby zdobyć lub wpływów politycznych jakie możnaby osiągnąć.
Masowa ewangelizacja jaka zaczęła się odbywać była często pozbawiona katechezy i katechumentatu, tak jak w małych wspólnotach chrześcijańskich w okresie gdy byli wspólnotami nielegalnymi.. . Ewangelizacja zaczęła się odbywać wg schematu, czyja władza, tego religia. A więc władca przyjmujący chrzest wnosił wiano w postaci chrztu jego poddanych. Nie znaczy to, że Kościół ówczesny całkiem “zszedł na psy”, gdyż następuje bardzo bogaty rozwój liturgiczny z czteterema stolicami: Jerozolima, Rzym, Antiochia i Aleksandria. Powstają piękne bazyliki i Kościoły, powstają zakony, rozwija się cywilizacja ( duże zasługi benedyktynów ). Ale nie trudno zauważyć, że od edyktu mediolańskiego mamy do czynienia z przyspieszeniem które nie zostaje opanowane. I to w ogromnym skrócie można powiedzieć, że musiało się to skonczyć kryzysem i przesileniem. Po drodze dochodzi do podziały na Kościół Wschodni i Zachodni, Reformacja i dopiero ruch liturgiczny zapoczątkowany przez benedyktynów francuskich, kontynuowany przez stolice apostolską który znajduje uwieńczenie w soborze watykańskim II, przynosi owoce w postaci otwarcia bogactwa Kościoła. Nie tylko w warstwie liturgicznej, która dzięki językom narodowym pozwala rozumieć i czerpać z Mszy św. i sakramentów wszystko co potrzebne dla osobistego uświęcenia ale także każdy Katolik sam może studiować nauki teologiczne, dzięki upadku komunizmu mamy dostęp do bogatej literatury teologicznej, duchowej, filozoficznej. Można rzec, ze żyjemy w epoce w której w pełni katolik/chrześcijanin może czerpać z pełni dostępności wiedzy, a także sakramentów ze skarbca Duchowego Koscioła.

Czy proces odnowy się zakończył i kryzysy omijają Kościół? Jak pokazuje codzienność, są i jego “bardziej żywotne latorośle” jak i mniej. To zależy na jakim terenie, jakiej części świata a także w skali mikro: jaka wspólnota parafialna, jakie duszpasterstwo, jaki duszpasterz.

Na pewno uczestniczymy w dalszym okresie odnowy, choć ostatnie pięćdziesiąt lat to niespotykany dotąd okres przyspieszenia w zakresie kulturowym i cywilizacyjnym w świecie więc i Kościół bardziej lub mniej nadąża za wyzwaniami współczesności, jak odpowiadać na znaki czasu by być światłem i przewodnikiem na wzburzonym morzu cywilizacji w jakiej przyszło nam żyć.
Po drodze pojawiły się rzesze świętych będącymi dla wierzących świadkami oraz wzorcami jak można wcielać przesłanie Jezusa w codziennym zyciu w różnych sposobach życia.

Mój wniosek końcowy, jest taki, że Kościół ma bardzo burzliwą i dramatyczną historię – może analogiczną do Izraela. Dorobek 2000 lat świadczy o tym, że Bóg jest wiernym w swoich obietnicach i żyje w Kościele pośród wiernych którzy żyją w nim w Komunii. Tak jak zapowiedział “Jestem z Wami do aż do końca świata..”. Jednak nie znaczy to, że tzw. czynnik ludzki nie zawodził i nie zawodzi nadal w jakichś obszarach. Dochodziło do zgorszeń( podziały ) i zbytnie przywiązanie się do spraw tego świata niż spraw Królestwa Bożego, afery z osobami duchownymi czy katolikami zdarzają się i będą się zdarzać. Zawsze tak było i jest – począwszy od dwunastki apostołów w której trafił się jeden “rodzynek”.

Jednak Kościół stoi na mocno na fundamencie Jezusa Chrystusa i Apostołów i taki własnie nie ma sie obawiać świata. Zmieniają się te rzeczy które mogą się zmieniać, nie zmieniają się te rzeczy które są niezmienne- żaden dogmat w Kościele nie został odwołany. Zmienia się sposób nauczani w dziedzinach szczegółowych, również dzięki postępowi naukowemu, np. w dziedzinie interpretacji Pisma św. Dzięki temu został on doprecyzowany dzięki poznaniu kontekstu historycznego i literackiemu. Jednak doprecyzowanie nie oznacza odstępstwo od przekazu teologicznego – to zasadnicza różnica, czego najbardziej spektakularnym przykładem jest teologia opowiadań o stworzeniu świata. Treść teologiczna pozostała taka sama mimo, że nie traktuje się go jako opisu fizycznego stwarzania świata, ale obrazowego, będąca refleksją teologiczną – autoryzowaną przez Jezusa z Nazaretu.

Pozdrawiam.

************************
Kopię tunel.. .