Chodzi Ci zapewne o akt pokuty, jeśli bywasz na Mszy świętej. W tym akcie nie uczestniczą i dystansują się do niego tylko Ci, którzy uważają, że ich życie jest nieskazitelne oraz niema wyższej instancji rozstrzygającej kwestie sprawiedliwości w osobie Boga.

Nie sądzę, byś musiał podzielać los św.Dominika. (...)

Natomiast zakon Dominikanów zajmował się także innymi dziedzinami niż te o których wspomniałeś: bracia pracowali i pracują nadal, także na innych kontynentach, są kaznodziejami głoszą relekcje i prowadzą znakomitą pracę duszpasterską. Mają także nowe powołania.

Nie mają takich lęków jak Ty

, bo być może może nie redukują historii swojego zakonu do epizodu na, który zwracasz uwagę – zakon ten ( podobnie jak Franciszkanie) trwa nieprzerwanie do dziś. Ty, zaś rysujesz zarówno Św.Dominika jak i ich posłannictwo w Kościele do tylko spraw związanych z zaangażowaniem w ruchy heretyckie jak i inkwizycje.

A to przecież niewiele w skali ponad 800lat czynnej pracy na niwie Kościoła.

A stosunek do dziejów św. Dominika, jest – wg mnie – analogiczny do przypadku osoby znającej doskonale metody średniowiecznego leczenia przez ówczesnych medyków, która ze względu na owe średniowieczne metody odżegnuje się od wszelkiego kontaktu z jakimkolwiek przedstawicielem dzisiejszej medycyny.

Do zajmowania się filantropią, wsparciem ubogich, potrzebujących, wcale nie trzeba być wierzącym – wystarczy być człowiekiem. Dlatego, na ścieżkę wiary wchodzi się z innych pobudek niż pomoc potrzebującym.

Zwracając uwagę na to, jak skrupulatnie potrafisz pisać o przypadkach z życia Kościoła, do których zapewne nawiązywał poprzedni papież Jan Paweł II, gdy prosił publicznie Boga o wybaczenie grzechów popełnionych i popełnianych przez sługi Kościoła, jestem ciekaw czy z w Twoim skrypcie jest choćby jeden akapit o pozytywnym wkładzie Kościoła w cywilizację a także kulturę na naszym i nie tylko na naszym kontynencie.

(...) Można medycynę i Kościół wraz z jego posłannictwem zredukować do tychże jego aspektów, które będą odstraszać zarówno od Kościoła jak i medycyny. Można się posłużyć do tego nawet nie wchodząc w meandry historii ale poszukać w teraźniejszych faktach.

Aby nie być gołosłownym, to zwrócę uwagę na dziedzinę jaką się nigdy nie zajmowało Państwo a mianowicie pomocą ubogim i chorym. To nikt inny jak zgromadzenia żeńskie niosły pomoc takim osobom. I ten aspekt stał się domeną państwa już świeckiego, dzięki właśnie Kościołowi. Ale to również pewnie jest w Twoim skrypcie tylko na blogu nie ma miejsca aby się tym zająć gdyż musiały być zbyt długie posty.

Zawsze należy oceniając historię wziąć pod uwagę szerszy kontekst ówczesny a nie dzisiejszy.

Przyjmuję z pokorą to, co złego zostało uczynione, od tego się nie odżegnuję jako członek Kościoła a więc w pewnym sensie przyjmujący całe brzemię i plusów i minusów jakie ludzie Kościoła czynią.

Trzeba umieć dostrzegać nie tylko zło, ale przede wszystkim dobro. I to nie tylko w drugim człowieku ale i obiektywnie zajmując się historią Kościoła. Mam nadzieję, że w jego historii również widzisz jakieś plusy – wkład pozytywny.