Zestawiam więc swoje podejście do tematu bez parafraz.

1. Zgadzam się tymi krytykami Kościoła, którzy upatrują we wszystkich elementach wzmacniających jego moc na Ziemi motyw odejścia od tego, co głosił i praktykował Jezus. Odwołuję się przy tym do mojżeszowej tradycji w Biblii, gdyż do niej Jezus się bezpośrednio odnosił i funkicjonował w jej uwarunkowaniach. Fakt, że Paweł w celu budowania ziemskiej siły Kościoła poprzez pisma i przeforsowanie swojego stanowiska na Soborze Jerozolimskim “poprzekładał akcenty” – niczego nie zmienia. Zawsze wśród ludzi Kościoła byli jednak tacy, którzy starali się naśladować Jezusa, ale dziwnym trafem niemal nigdy nie byli hierarchami – przeciwnie, bardzo często kontestowali praktyki hierarchii, która przez większą część historii Kościoła zachowywała się – parafrazując – jak “książęta tego świata”...

2. Stary Testament jest niespójny, o czym najlepiej świadczy to, że Poldek szuka genezy zła tylko w jego częściach zgodnych z Nauką, marginalizując np. tego nieszczęsnego Izajasza. Ale on nadal jest w kanonie i w tej kwestii powyższa marginalizacja oczywiście niczego nie zmienia. Tak jak próby parafrazy Pisma, by je dostosować do współczesnych realiów. Tu pozostanę przy przykładzie z pożyciem aniołów z ludźmi, które kiedyś było przedstawiane jako przyczyna jak najbardziej prawdziwego Potopu, a dzisiaj pozostało tylko przedmiotem dywagacji redaktorów kolejnej edycji Biblii na temat konfliktu między przedstawicielami różnych rodów. Mam wrażenie, że “Romeo i Julia” pojawili się w literaturze nieco wcześniej, niż ta parafraza. Tylko w takiej wersji Jahwe znowu wychodzi na miłosiernego inaczej.

3. Wątek Piotra-szatana najlepiej ilustruje, że są przykłady, gdy w oparciu o znajomość kontekstu można konkretne sformułowania interpretować w sposób z dużym prawdopodobieństwem zgodny z intencją autora wypowiedzi/tekstu. Nie oznacza jednak, że można wybrać interpretacje wszystkich pojawiających się w Piśmie wypowiedzi nie w kontekście, w jakim padają, a w tym, który na przestrzeni wieków w kolejnych głosowaniach dorobili w drodze uchwał hierarchowie. I tu wracamy do tradycji mojżeszowej i pogańskiej. Przed uchwałą Soboru Jerozolimskiego, a więc chronologicznie wcześniej, obowiązywała pierwsza z nich – do tego stopnia, że przedmiotem dyskusji soborowych była nawet propozycja usankcjonowania dla chrześcijan przejęcia od Żydów zwyczaju obrzezania. Cała reszta pojawiła się z Pawłem, który ufundował gmach dla wspomnianych wyżej “książąt tego świata” (zakładając, że jest faktycznym autorem wszystkich przypisywanych mu pism, ale to bez znaczenia, gdy przedrostek “pseudo” nie przeszkadzał hierarchii w powoływaniu się na Dionizego przy uzasadnieniach “konieczności” budowy Kościoła jako organizacji strukturalnej w modelu feudalnym).

Pozdrowienia.