Chodzi Ci zapewne o akt pokuty, jeśli bywasz na Mszy świętej. W tym akcie nie uczestniczą i dystansują się do niego tylko Ci, którzy uważają, że ich życie jest nieskazitelne oraz niema wyższej instancji rozstrzygającej kwestie sprawiedliwości w osobie Boga.

Nie sądzę, byś musiał podzielać los św.Dominika. Zresztą On w sposób wolny dokonał swoich wyborów – tak jak Ty dokonujesz swoich. Dlatego nie zostałeś Dominikaninem a On założył taki zakon.
Natomiast zakon Dominikanów zajmował się także innymi dziedzinami niż te o których wspomniałeś: bracia pracowali i pracują nadal, także na innych kontynentach, są kaznodziejami głoszą relekcje i prowadzą znakomitą pracę duszpasterską. Mają także nowe powołania. Nie mają takich lęków jak Ty, bo być może może nie redukują historii swojego zakonu do epizodu na, który zwracasz uwagę – zakon ten ( podobnie jak Franciszkanie) trwa nieprzerwanie do dziś. Ty, zaś rysujesz zarówno Św.Dominika jak i ich posłannictwo w Kościele do tylko spraw związanych z zaangażowaniem w ruchy heretyckie jak i inkwizycje. A to przecież niewiele w skali ponad 800lat czynnej pracy na niwie Kościoła..
A stosunek do dziejów św. Dominika, jest – wg mnie – analogiczny do przypadku osoby znającej doskonale metody średniowiecznego leczenia przez ówczesnych medyków, która ze względu na owe średniowieczne metody odżegnuje się od wszelkiego kontaktu z jakimkolwiek przedstawicielem dzisiejszej medycyny.

Podzielam Twój punkt widzenia – również uważam, że nie można sobie zasługiwać na cokolwiek “po”. O tym również pisałem.

Do zajmowania się filantropią, wsparciem ubogich, potrzebujących, wcale nie trzeba być wierzącym – wystarczy być człowiekiem. Dlatego, na ścieżkę wiary wchodzi się z innych pobudek niż pomoc potrzebującym.
Zwracając uwagę na to, jak skrupulatnie potrafisz pisać o przypadkach z życia Kościoła, do których zapewne nawiązywał poprzedni papież Jan Paweł II, gdy prosił publicznie Boga o wybaczenie grzechów popełnionych i popełnianych przez sługi Kościoła, jestem ciekaw czy z w Twoim skrypcie jest choćby jeden akapit o pozytywnym wkładzie Kościoła w cywilizację a także kulturę na naszym i nie tylko na naszym kontynencie. Publiczny akt prośby o wybaczenie uczyniony przez Papieża, był wydarzeniem bezprecedensowym w dziejach świata. Gdyż nie zdarzyło się, aby jakikolwiek przywódca duchowy dokonał skruchy za krzywdę z ręki jego sług. To również stanowi część historii Kościoła – mam nadzieję, że odnotowany w Twoim szczegółowym skrypcie.
Na koniec, chcę powrócić do analogii okresu średniowiecza, który próbujesz sfokusować oraz do okresu średniowiecza w medycynie. Można medycynę i Kościół wraz z jego posłannictwem zredukować do tychże jego aspektów, które będą odstraszać zarówno od Kościoła jak i medycyny. Można się posłużyć do tego nawet nie wchodząc w meandry historii ale poszukać w teraźniejszych faktach.

Jednak gdyby się skupić tylko na patologiach będzie to nieprawdziwy obraz. A to dlatego, że historia Kościoła jak i medycyny jest o wiele dłuższa niż tylko sfokusowany czasokres i jego aspekty. Więc próbowanie licytowania Kościoła za pomocą błedów od których wolny nie jest i dziś będzie budowaniem nieprawdziwego obrazu. Gdyż zmienia sie Kościół a jego historia to 2000 lat.

Aby nie być gołosłownym, to zwrócę uwagę na dziedzinę jaką się nigdy nie zajmowało Państwo a mianowicie pomocą ubogim i chorym. To nikt inny jak zgromadzenia żeńskie niosły pomoc takim osobom. I ten aspekt stał się domeną państwa już świeckiego, dzięki właśnie Kościołowi. Ale to również pewnie jest w Twoim skrypcie tylko na blogu nie ma miejsca aby się tym zająć gdyż musiały być zbyt długie posty.

Zawsze należy oceniając historię wziąć pod uwagę szerszy kontekst ówczesny a nie dzisiejszy. Pamiętając, że przyjmowano wiarę wg mechanizmu: czyja władza tego religia. A więc również kwestia odstępstw od wiary miała także wymiar polityczny. Więc w opisach tamtejszego okresy ważny jest również ten kontekst. Co oczywiście nie oznacza, że ma to być “rozgrzeszenie” gdyż nie jest. Stąd również gest Papieża Jana Pawła II, o który wspomniałem – odnoszący się do wzięcia odpowiedzialności moralnej za grzechy i zło które dopuszczają się i dopuszczali członkowie Kościoła.

Przyjmuję z pokorą to, co złego zostało uczynione, od tego się nie odżegnuję jako członek Kościoła a więc w pewnym sensie przyjmujący całe brzemię i plusów i minusów jakie ludzie Kościoła czynią.

Ale z Kościołem jak z rodziną w której się człowiek wychowuje. Jeden jest porządny, drugi średnio a trzeci tak samo tylko na odwrót. Można mieć pretensję, że Ci sami rodzice nie trafiają do wszystkich tak samo, jednakowo by oni wszyscy zbudowali swoje morale na tym, co najlepszego dostrzegli w swoich rodzicach. Jednak nigdy tak nie jest. Ot, czynnik ludzki. Biblia mówi, ze to skutek grzechu pierworodnego – mimo, że z jednego gniazda wszyscy a niektórzy jakby byli podrzuceni “przez kukułkę”.. . Trzeba umieć dostrzegać nie tylko zło, ale przede wszystkim dobro. I to nie tylko w drugim człowieku ale i obiektywnie zajmując się historią Kościoła. Mam nadzieję, że w jego historii również widzisz jakieś plusy – wkład pozytywny.

Pozdrawiam

************************
Kopię tunel.. .